Chapter 3

[C H A P T E R  T H R E E]

Asteria Whisley pov

Hays,. Ayoko pang bumangon. Parang tinatamad tuloy akong pumasok, dahil sa nangyari.

Sigurado namn kasi akong,  nasa whole of fame ulit pangalan ko.  Di pa namn ako nakakamove-on. 

MARUPOK ba sis. hahaha.(si author lang pala.)

Spell natin marupok.

S-I-A-U-T-H-O-R.

Kasama na yung nagbabasa neto, hahaha.

Author: Shhhh, ingay mo.

Ashry: nadidinig moko?

Author: hinde. Sabi ko nga. Paiiyakin kita. Dito.

Ashry: Joke lang, wuvyou author.

Anyways, liligo na nga ako. Baka naghahanda na si tita nang pagkain.

After 30 minutes..

"oh, tapos kana pa lang maligo, anak,halikana dito at kumain. Mala-late ka sa klase mo.  Ihahatid na kita simula ngayon".

"opo, tita" sagot ko. 

Kumain na kaming dalawa ni tita. As usual masarap niluto nito.

"btw, gagabihin ako mamaya sa pag-uwi. Ikaw na muna ang umuwi mag-isa,  at wag na wag kang magpagabi, mamaya". Palala neto.

Simula nong nagyari yun kahapon, naging malalahin na si tita sierra saken. Di ko namn masisisi siya. 

"opo,tita". While eating my breakfast. 

Tapos naming kumain,  umalis na agad kami.  Sumakay nako sa kotse ni tita. 

Isasabay na niya raw ako lagi,  hahatid at isusundo.  Para daw safe ako.

Habang nasa sasakyan ako.

May na iisip ko, dati nong naaksidente ako. 

Iniisip ko, kung bakit nasa hospital ako non. Diko na kasi maalala non, kasi blurd yung itsura nong lalaki. 

Kahit nga sa panaginip ko nakikita ko siya.  Gusto ko sana na pasalamatan yung taong yun, kung mag kita man kami ulit. 

Ilang oras narin at nakaabot nako sa school. 

"oh, wag mong kalimutan sinabi ko ashry,  yung bilin ko ha.  Eto yung pera,  panggastos mo. Love you". At umalis na siya. 

Tinignan ko na lang yung sasakyan ni tita papalayo, at agad narin akong pumasok.

As usual tumitingin na namn sila at bumubulong.

Kulang na lang mag ka abs yung tenga ko sa naririnig ko palagi eh.

Pagkatapat ko sa door nang classroom. Nagpalabas muna ako nang hangin, saka pumasok.

"hey guys,  here comes the creep,come on lets clap our hands". Naguumpisa na namn si resley. 

Nag si palakpakan din mga kaklase ko,  ano kayo?  Robot para sundin toh.

"wala ako sa mood, resley.  Pwede ba bukas na lang yan? " tamad na sagot ko sa kanya. 

Lumapit eto sakin.

"oh, nagsasalita ka na ngayon, well congrats! ". At tinirik yung mata niya. 

Ginagawa mo teh?

"malamang,kita mo namn diba? Bulag ka ba? O bingi ka? " sagot korin.

Punong-puno nako sayo ha. 

"aba,  sumasagot kana? So,  sino nga ulit at nakita natin sa aksidente?" nginitian niya ako ng plastic.

Nabigla namn ako, at alam niya.

Ito namn yung feeling na iiyak ulit ako. 

Napatingin ako sa kanya, nilakasan ko loob ko.

" at ano namn kinalaman ko?  Bakit alam mo ba ang nangyari?"  matigas na sabi ko. 

Napatawa siya nang marahan.

"hahahaha,  ano yung kinalaman mo?,syempre ikaw lang namn yung creep dito. May iba pa ba?" matary na sabi nito.

nagtitigan kami,  wala ni isang kumibo sa aming lahat.  Kahit ako, pinipigilan kong umiyak.

Wala akong maisagot.  Kasi totoo naman.

"Oh ano na. Bakit napatahimik ka?  Diba totoo namn. So ngayon,iiyak ka na ba?" habol pa nito.

" resley tama na yan". Sabi nang presidente namin. 

Tinignan ko silang lahat. 

Umiwas namn sila.  Takot kasi silang makisali.  Kasi ibubully rin sila neto kapag naki sali rin. 

"Ano ba!" sigaw neto. At napatingin kay Wendy.

"wag ka ngang makisawsaw. Sa usapan nang iba." duro neto kay wendy. 

" Kasi sabi na tama na iyan". Sagot din neto. 

Ang gulo nang paligid ko,  at nandidilim na namn mga mata ko.  Para akong maluluha. 

Masakit sa dibdib. Ayoko na. 

"Simula nang dumating yan sa school, at sa paningin ko. Umiinit agad ulo ko.  Pabida eh. Nagpapagalingan sa klase." sigaw ulit nito.  Galit siya. 

Pero mas galit ako. 

"Hoy". Tawag ko sakanya. 

Napatingin namn siya sa kinatatayuan ko. 

Tumahimik lahat. As in lahat sila,nagiintay sa sasabihin ko. 

" Kung yan ang nararamdaman mo, totoo nga. Minalas ako.  Mas swerte ka nga." sagot ko,habang napatulo luha ko. " swerte mo dahil di mo na raramdaman,  yung nararamdaman ko.  Mag pasalamat ka nga. " dagdag ko pa. 

Napatahimik namn siya. 

" Kaya, wag kang manghusga, kasi hindi mo alam yung nararamdaman nang iba.  Maganda ka nga,  pero di mo namn ginagamit utak mo, resley". At tinalikuran siya. 

Napatakbo ako.  Bitbit yung mga gamit ko, at ipapasa ko sana.

Di nako bumalik pa. 

Hindi ako patingin sa iba.  Bahala na kung may mabangaan ako.  Ayoko lang makita nilang umiiyak yung katulad ko. 

Basta tumakbo lang ako nang tumakbo.

Hanggat makapunta ako sa pinagtatambayan ko.

Pero may nabanggan ako. At napaatras ako bigla.

"Hoy babae" tawag nito sakin.  Pero di ako tumingin.  Kase basang basa na mukha ko. 

"Hoy,  nadidinig mo ba ako?" tawag ulit nito.

[Moiche Levion]

"Hoy,  babae." tawag ko sa babaeng bumangga sakin. 

Anyari dito.  At nakayuko to.  Di bato makakita o di lang talaga tumitingin sa dinadaan namin. 

"Hoy,Nadidinig mo ba ako? ". Tawag ko ulit.  Pero walang siyang kibo. 

Tumingin namn ako sa mga tao dito.  Nagsisibulungan silang lahat.

Kilala ba nila ito.

"teka nga, bro-bro.  Halikana. Mala-late tayo eh." singit ni jules.

Oo nga pala.  Kaya pala kami nagmamadali kanina.

"Miss, yung hairpin mong nalaglag". Singit ni Grey.

Kinuha niya namn,pero basang-basa yung kamay neto. 

Di ako makatiis, kahit malalate ako. Hinawakan ko kamay neto. 

"Teka nga,tinatawag kita eh. Nakakadinig ka namn pala eh". Hinatak ko siya, tapos tinignan muka niya.pero di ko masyadong makikita.

Pero bigla niya itong, itinakwil at nadinig ko siyang umiyak.  At tumakbo palayo. 

"bro-bro, nakaalis na yung babae". Inip na sabi ni jules. 

Tinignan ko rin namn siya.  At napaiwas ito nang tingin. 

"oo nga bro-bro, malalate tayo" sagot nang dalawang kambal. Umiinom pa ito nang yogurt. 

Hays. Sino ba iyon?

[Asteria whisley]

Napatayo  ako sa harap nang lalaki na kumakausap saken.

Di ko alam bat, biglang napahinto ako. Hindi ko namn, kailangan iangat mukha ko, dahil nahihiya ako sa mukha ko at sa sitwasyon. 

"Miss yung hairpin mo". Tawag ng isang lalaki.  Kinuha ko rin namn agad.

Pero bigla akong hinatak nang lalaki gamit ng isang kamay.  muntik pa akong mapano.

"Teka nga,tinatawag kita eh, nakakadinig ka namn pala". Inis na sabi nito. 

Ngunit agad ko namn itong binitawan, at tumakbo palayo. At pinuntahan yung tambayan ko.

Huhuhu. Ayoko na.

Umiiyak ako, dito ako nakatambay sa likod nang school.  Di masyadong pinupuntahan.

Kinuha ko yung picture ni mama sa wallet. 

"Ma,ang sakit sakit na po netong puso ko oh" duro ko sa sarili ko. 

"Ma,kunin mo na lang kaya ako.  Ayoko na po kasi dito."

Luhang luha na sabi ko.

Why do i have to experience this kind of cruel things?

Malas ba talga ako,ma?

Tingin ko sa picture habang umiiyak.

"eto oh,  panyo. Bakit ka kasi umiiyak.  Nacucurious tuloy ako."sabi nang boses ng lalaki.

"That's life, sometimes we're up, then goes down. You might not know it, but someday you will". Dagdag nito ay umalis sa harap ko. 

Teka sino yun?

Napatingin ako sa kinaroroonan niya. Nakatilikod ako, paalis.

Wait.  Siya ba yung nabangga ko kanina. 

Then suddenly, i felt something inside Heart.

Dug

Dug

Dug

Who's Him?

To be continued...

©Allrightreserve, 2021

#,Herecomesthecreep