บทที่ 17 วิธียกระดับ

สายฝนออกแรงปล่อยหมัดชกอากาศ เขาพบว่าพละกำลังความแข็งแรงของตนเพิ่มขึ้นเล็กน้อย สิ่งนี้เองก็น่าจะเป็นผลมาจากอักขระอักษรลึกลับเช่นกัน

'โชคดีที่ฉันยังดูเหมือนผู้ชาย' สายฝนมองไปที่กระจก ใบหน้าและรูปร่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง อักขระเร้นลับคงทำให้ผิวพรรณเขาขาวและนุ่มนวลอย่างเดียว ไม่ได้เปลี่ยนแปลงรูปร่าง

"ฉันเชื่อว่าต่อให้เจอผู้ชายวัยเดียวกับฉันสามคนฉันก็ยังต่อสู้ไหว" สายฝนพึมพำเบาๆกับตนเอง เขากลับมาใส่เสื้อผ้าตัวเดิมอีกครั้งจากนั้นก็กลับไปนอน

วันต่อมา สายฝนตื่นแต่เช้าตรู่ เขาตื่นเต้นมากที่หาวิธียกระดับกลายเป็นระดับ1เจอ แถมยังรู้ความสามารถส่วนหนึ่งของทักษะตนเองอีกด้วย สายฝนอาบน้ำก่อนออกจากโรงแรม

เขาไม่ได้ปลุกดารินทร์เนื่องจากมันยังเช้าอยู่ อีกทั้งเขาก็ยังไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ สายฝนเดินตรงเข้าร้านสะดวกซื้อเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงแห่งหนึ่ง

เมื่อเข้ามาในร้ายสายฝนก็เห็นว่าภายในร้ายแทบไม่มีคนอยู่เลย เป็นโชคดีอย่างมากเพราะหากมีคนเต็มร้านมันจะทำให้เขาเสียเวลามากขึ้น แต่ไม่แปลกหรอกที่จะไม่มีคน เวลานี้มันยังเช้าอยู่

สายฝนเอากระเป๋าเป้มาด้วย เขาเอาไว้ใช้สำหรับใส่สิ่งของที่จะซื้อ ของที่เขาซื้อจะเป็นพวก นํ้า อาหาร และสิ่งของจำเป็นในการใช้ชีวิต ระหว่างซื้อสายฝนก็อดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่ตอนนี้มันเหมือนคนกำลังเตรียมตัวเอาชีวิตรอดจากอะไรบางอย่างอยู่

'ฉันรู้สึกเหมือนเป็นตัวเอกในนิยายเอาชีวิตรอดจากซอบบี้เลยแหะ' สายฝนอดคิดในใจไม่ได้ เขาเคยอ่านนิยายแนวซอบบี้มาก่อน บางเรื่องตัวเอกของนิยายได้ย้อนเวลากลับมาอดีตตอนที่เชื้อไวรัสซอมบี้ยังไม่แพร่ระบาด และตัวเอกก็โชว์เทพด้วยสกิลการเอาชีวิตรอดที่มากกว่าตัวละครอื่นๆในเรื่อง

'แต่ฉันไม่ได้เตรียมตัวเอาชีวิตรอดจากซอบบี้ซักหน่อย' เขาส่ายหัวสลัดความคิดทิ้งไป หลังเลือกของเสร็จแล้วเขาก็ไปจ่ายเงิน

"ผมไม่เอาถุงนะครับ" สายฝนพูด

"ค่ะ" พนักงานสาวตอบกลับ

จากนั้นสายฝนก็นำของที่ซื้อใส่เข้าไปในกระเป๋าเป้

///

เมื่อกลับมายังโรงแรม สายฝนสังเกตเห็นว่าดารินทร์ยังนอนหลับอยู่ เขาวางกระเป๋าเป้บนเตียงนอนก่อนนั่งลงข้างๆมัน

สายฝนนำโทรศัพท์เทพเจ้าขึ้นมาเช็คดู เขาพบว่ามันเปิดติดแล้ว ใช้เวลาพูดคุยกับผู้ดูแล001สองสามคำถาม สายฝนรู้ข้อมูลมาว่ามือถือเทพเจ้าไม่ได้รับความเสียหายร้ายแรง เพียงแค่ไม่สามารถเปิดติดได้ชั่วขณะเท่านั้น

สายฝนยังพบอีกว่าทักษะของเขามีความเทพขนาดไหน แม้ผู้ดูแล001จะไม่ได้บอกโดยตรงเกี่ยวกับเรื่องประตูสีดำ แต่เขาก็พอคาดเดาได้จากข้อมูลจำนวนมากที่ได้รับมา

'มือถือเทพเจ้าคงถูกสร้างโดยตัวตนระดับพระเจ้าหรือสูงกว่านั้น ทว่าทักษะของฉันกลับเล่นงานโทรศัพท์เทพเจ้าได้ง่ายๆ ไม่ใช่ว่าทักษะของฉันมีความทรงพลังมากกว่าหรอกนะ?' สายฝนคิด

เขาเลิกคิด ไม่ว่าอะไรจะแข็งแกร่งกว่ากันระหว่างโทรศัพท์เทพเจ้าหรือว่าทักษะของเขาสายฝนก็ไม่สนใจ เพราะยังไงทั้งสองก็เป็นพลังของเขา มือถือเทพเจ้ามีไว้ทำไม? ไม่ใช่มีไว้ทำให้เขาแข็งแกร่งกว่าเดิมรึไง? ทักษะมีไว้ทำไม? ไม่ใช่ว่าเอาไว้ให้เขาใช้หรอกหรือ?

สายฝนกดเข้าแอปพลิเคชัน[ข้อมูลชีวิต] ไม่นานตัวโปรแกรมก็เปิดขึ้น

…

ชื่อ:สายฝน ศึกสงคราม

เพศ:ชาย

เผ่าพันธุ์:มนุษย์

ร่างกาย:มนุษย์

อายุ:24ปี

ระดับ:0 มนุษย์ธรรมดา (ศึกษาอักขระเร้นลับเพื่อยกระดับ ความเข้าใจ 10/100)

ทักษะ:ประตูเส้นทางโบราณ

สายเลือด:เทพปีศาจ (ความบริสุทธิ์ 0.0002%)

…

สายฝนมองหน้าจอโทรศัพท์เทพเจ้าแล้วอดตื่นเต้นไม่ได้ มีหลายสิ่งในข้อมูลชีวิตที่เปลี่ยนไป

'สิ่งแรกที่เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดคือวิธีการยกระดับของฉัน!' เวลานี้สายฝนรู้วิธียกระดับแล้วจึงไม่แปลกที่ข้อมูลชีวิตจะเปลี่ยนไป

วิธียกระดับของเขาคือการศึกษาอักขระอักษรลึกลับบนร่างตนเอง!

'สิ่งที่สองคือทักษะของฉัน' สายฝนคิดพลางใช้นิ้วจิ้มที่ข้อความ'ประตูเส้นทางโบราณ' วินาทีถัดไป คำอธิบายปรากฎขึ้น

[ทักษะประตูเส้นทางโบราณ:ประตูซึ่งสามารถนำพาสู่เส้นทางที่มีมาตั้งแต่อดีต ความสามารถปัจจุบัน1อย่าง

ความสามารถที่1(ประตูสีดำ) - สามารถเปิดทางเข้าเส้นทางโบราณได้]

'มีความลับอีกมากมายที่ฉันยังไม่รู้เกี่ยวกับทักษะประตูเส้นทางโบราณ' สายฝนคิดว่าคงอีกยาวนานกว่าตนจะล่วงรู้ความลับทั้งหมดของทักษะตัวเอง

'สิ่งที่สามคือความบริสุทธิ์ของสายเลือด ตอนนี้ความบริสุทธิ์เพิ่มขึ้นมาเป็น0.0002แล้ว!' เขาดีใจเล็กน้อยเมื่อเห็นความบริสุทธิ์สายเลือดเทพปีศาจเพิ่มขึ้น ดีใจเล็กน้อยเท่านั้น เพราะการที่สายเลือดมีความบริสุทธิ์เพิ่มมาแค่0.0001ไม่ได้ส่งผลใดๆต่อเขาเลย

'ฉันควรใช้เวลาที่เหลือศึกษาอักขระอักษรลึกลับก่อนดารินทร์จะตื่น' เขากล่าวในใจ

เพียงหนึ่งความคิดอักขระอักษรลึกลับตรงหลังพลันเคลื่อนย้าย มันเคลื่อนย้ายมาที่แขนของเขา ในความเป็นจริงสายฝนไม่จำเป็นต้องเคลื่อนย้ายอักขระเร้นลับเลย ตราบใดที่มันยังอยู่บนตัวสายฝนสามารถทำความเข้าใจกับมันได้ทุกเวลา

เขาใช้เวลาศึกษาอักขระเร้นลับไปหลายชั่วโมงจนดารินทร์ตื่นขึ้น สายฝนใช้มือถือเทพเจ้าเปิดแอป[ข้อมูลชีวิต]เพื่อดูความคืบหน้า ความเข้าใจของเขาตอนนี้กลายเป็น11/100แล้ว

"ไปอาบนํ้าเถอะ เดี๋ยวเราจะไปสถานที่ที่หนึ่งซึ่งอันตรายมาก หวังว่าเธอจะไม่เปลี่ยนใจ" สายฝนกล่าวกับดารินทร์ขณะดูหน้าจอโทรศัพท์เทพเจ้า สถานที่ที่เขาจะไปคือเส้นทางโบราณ ถ้าถามว่าทำไมต้องไป? สายฝนจำเป็นต้องไปเพื่อหาทางแข็งแกร่งขึ้น เขาไม่สามารถอยู่บ้านชิวๆสบายๆเหมือนเดิมได้อีกต่อไปถ้าอยากแข็งแกร่งขึ้น

"อืม ไม่เปลี่ยนใจหรอกน่า" สาวน้อยพยักหน้ารับ เพราะเธอพึ่งตื่นสติจึงยังไม่แจ่มชัดนัก เด็กสาวเลยไม่ได้ใช้คำพูดสุภาพกับสายฝน

สายฝนไม่ได้โกรธที่เธอไม่สุภาพ เขาไม่ใช่คนงี่เง่าที่ต้องให้ทุกคนพูดสุภาพกับตน

หลังดารินทร์เข้าห้องน้ำไปแล้ว สายฝนคิดขึ้น 'ตามที่ฉันคำนวณ ในหนึ่งวันฉันสามารถทำความเข้าใจอักขระอักษรลึกลับได้ประมาณสิบแต้ม ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปฉันจำเป็นต้องใช้เวลาอีกเก้าวันกว่าจะกลายเป็นระดับหนึ่ง'

สายฝนถอนหายใจภายในใจ เมื่อเปรียบเทียบเขากับดารินทร์ มันเหมือนเขาเป็นตัวประกอบในนิยายส่วนดารินทร์เป็นตัวเอก สายฝนรู้สึกพ่ายแพ้ ดารินทร์ใช้เวลาเท่าไหร่ในการยกระดับกลายเป็นระดับ1? คำตอบคือไม่กี่วินาที ส่วนเขาสายฝนล่ะ? เก้าวันเต็มๆ นี่ยังไม่นับรวมวันที่ใช้หาวิธีการยกระดับ ไม่งั้นวันที่ใช้จะต้องเกินสิบแน่นอน

'ช่างเถอะ เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับดารินทร์มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกตํ่าต้อย ดารินทร์ใช้นํ้ายาและเธอเองก็มีพรสรรค์อัจฉริยะเหนืออัจฉริยะไม่แปลกหรอกที่จะยกระดับได้ง่ายภายในไม่กี่วิ ทุกอย่างไม่ได้ขึ้นอยู่กับระดับซักหน่อย ตราบใดที่ฉันพยายามคงมีซักวันหนึ่งที่ฉันแข็งแกร่งกว่าใครๆ' สายฝนปลอบตัวเอง

สาวน้อยยังคงใช้เวลาอาบนํ้านานเหมือนเดิม สายฝนรอนานมาก เขาไม่มีอะไรทำจึงทำความเข้าใจอักขระเร้นลับต่อ

เมื่อดารินทร์แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว สายฝนก็ไปเช็คเอาท์โรงแรมทันที สายฝนฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ในเวลานั้น เขาขับรถพาดารินทร์กลับบ้านก่อน เพราะไม่สามารถเอากระเป๋าเดินทางไปได้และไม่ต้องการให้กระเป๋าเดินทางหายสายฝนจึงเลือกเอากระเป๋าเดินทางมาไว้ที่บ้าน

'เวลานี้ที่ทะเลคงมีคนเยอะแล้วฉันไม่สามารถใช้ทักษะต่อหน้าผู้คนได้ เอาไว้พรุ่งนี้ล่ะกัน' สายฝนคิดอย่างเสียดาย ถ้าเขาไม่เอากระเป๋าเดินทางกลับมาไว้ที่บ้านสายฝนสามารถใช้ทักษะได้เลย เพราะตอนนั้นยังเช้าเลยไม่ค่อยมีคน ยังสามารถแอบใช้ทักษะได้ แต่ก็นั่นแหละสายฝนไม่อยากเสียกระเป๋าเดินทางไปมันราคาหลายบาท หากต้องเสียไปสายฝนคงเศร้าใจมากๆ

วันถัดมา สายฝนปลุกดารินทร์ตั้งแต่ตีสาม เขาขับรถไปยังทะเลเดิมซึ่งมีเส้นทางโบราณ ใช้เวลาขับรถหลายชั่วโมงในที่สุดก็ถึง

"ถึงแล้ว" สายฝนสะกิดปลุกสาวน้อยตรงที่นั่งคนขับ เนื่องจากเธอตื่นเช้ามากจึงง่วงสุดๆ พอขึ้นรถก็หลับไปเลย สายฝนรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ทว่าจะทำไงได้ล่ะในเมื่อเด็กสาวข้างๆเขาเป็นถึงระดับ1!

จบบทที่ 17 วิธียกระดับ