ตอนที่ 12
ตอนที่ 12 นอนค้างคืน
แก้วเบียร์ในมือของหนิงซีชนเบาๆ กับเขา ปรากฎรอยยิ้มที่ออกมาจากข้างใน “ขอบคุณค่ะ!”
ยามที่หญิงสาวยิ้มแย้ม ลู่ถิงเซียวก็รู้สึกหวั่นไหวในหัวใจ
หนิงซีพูดจบก็หันไปหาเสียวเป่าที่อยู่ข้างๆ “ครั้งนี้ต้องขอบคุณหนูมากจริงๆ ถ้าไม่ได้หนู น้าคงไปไม่ทันออดิชั่นแน่ๆ มาเสียวเป่า น้าขอดื่มให้เธอหนึ่งแก้ว!”
เสียวเป่ามองดูแก้วนมของตัวเอง แล้วมองเบียร์ของหนิงซีกับพ่อ แสดงออกว่าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่หลังจากนั้นก็ยกแก้วขึ้นชนกับหนิงซี ดื่มอึกอึกลงคอจนหมด
หนิงซีเห็นมาดขรึมของเด็กน้อยแล้วขำจนหัวเราะออกมา เด็กน้อยก็รู้จักดื่มเพื่อมิตรภาพด้วย?
ระหว่างนั้นลู่ถิงเซียวออกไปรับโทรศัพท์ที่ระเบียง
หนิงซีรีบเขยิบไปอยู่ข้างเสียวเป่า ยื่นแก้วเบียร์ของตนให้เขา “หึหึ สงสัยว่าจะรสชาติยังไงใช่ไหมล่ะ? เร็วๆๆ รีบฉวยโอกาสตอนที่คุณพ่อไม่อยู่ ชิมสักอึกหนึ่ง แต่แค่อึกเดียวเท่านั้นนะ!”
เสียวเป่าดวงตาทอแสงเป็นประกายเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า ก้มหน้าลงดื่มเข้าไปหนึ่งอึก
แม้รสชาติของมันจะไม่อร่อยเอาเสียเลย แต่เขากลับรู้สึกดีใจสุดๆ
รอจนลู่ถิงเซียวคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วกลับเข้ามา หนิงซีก็รีบนั่งตัวตรง แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เสียวเป่ายิ่งมืออาชีพกว่า ค่อยๆ ดื่มนมอย่างช้าๆ ไม่มีอะไรที่เป็นพิรุธเลย
ลู่ถิงเซียวเหมือนจะมองไม่เห็น นั่งลงตามปกติ มีเพียงแววตาที่แฝงไปด้วยความอบอุ่น
กำลังต่อสู้ของทั้งสามคนนับว่าไม่เลวเลย เธอซื้อผักมาเยอะมาก สุดท้ายก็กินกันจนหมด
หนิงซีเห็นว่าเป็นเวลาดึกมากแล้ว กำลังคิดอยู่ว่าพวกเขาควรจะกลับกันได้หรือยัง เวลานั้นเองก็มีแสงฟ้าแลบพาดผ่านบนท้องฟ้า เสียงฟ้าร้องครืนๆ ดังใกล้เข้ามา นอกหน้าต่างเริ่มลมเริ่มพัดแรงขึ้น...
“ก่อนหน้านี้ฉันดูพยากรณ์อากาศ บอกว่าวันนี้จะมีฝนฟ้าคะนอง แถมยังมีพายุไต้ฝุ่นเข้าด้วย...”
หนิงซีมองดูฝนที่เริ่มเทกระหน่ำลงมานอกหน้าต่าง ซาลาเปาน้อยกำลังจ้องดูเธอ ลู่ถิงเซียวก็กำลังจ้องมาที่เธอเช่นเดียวกัน
ท้ายที่สุดเมื่อถูกทั้งผู้ใหญ่และเด็กจ้องมอง หนิงซีได้แต่เอ่ยขึ้นว่า “นี่ก็ดึกมากแล้ว อากาศก็ไม่ดี หากคุณลู่รีบพาเสียวเป่ากลับไปตอนนี้เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย ถ้ายังไง...พวกคุณก็ค้างที่นี่สักคืน?”
เธอชักชวนเพื่อเป็นมารยาท คิดว่าลู่ถิงเซียวไม่มีทางตกลงอย่างแน่นอน
ปรากฏว่า...
“ได้” ลู่ถิงเซียวบอก
ซาลาเปาน้อยผงกหัว
โอ้ย อะไรกันนี่ ทำไมถึงตอบตกลงล่ะ...
ลู่ถิงเซียวอาจจะพูดไม่เก่งนัก
ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าสองพ่อลูกต่างก็รอฟังประโยคนี้ของเธอ?
ตอนนี้เธอใกล้จะบ้าเต็มทน!
ในที่สุด ลู่ถิงเซียวและเสียวเป่าก็ค้างคืนที่นี่จนได้
ห้องพักที่บริษัทจัดหาไว้ให้เธอขนาดไม่ใหญ่ มีเพียง 1 ห้องนอน 1 ห้องรับแขก ตอนกลางคืนจะนอนกันยังไง นี่
แหล่ะปัญหา
คืนนี้ฉันนอนห้องรับแขก คุณลู่นอนกับเสียวเป่าในห้องได้ไหมคะ? ฉันจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้...”
“ไม่ต้อง...ฉันนอนห้องรับแขก ส่วนเธอกับเสียวเป่านอนในห้องนอนเถอะ” คำพูดของลู่ถิงเซียวใช่ว่าปฏิเสธได้ง่ายๆ
หนิงซีรู้สึกว่าตัวเองบาปจริงๆ ไม่เพียงเชิญท่านประธานกินหม้อไฟถูกๆ แต่ยังให้เขานอนห้องรับแขกอีก
ถ้าหากคืนนี้มีเพียงลู่ถิงเซียว ชายหนุ่มกับหญิงสาวสองต่อสอง ต่อให้ลูกเห็บเทลงมา เธอก็ไม่มีทางยอมให้เขาค้างคืนแน่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อตอนกลางวันของเขาด้วยแล้ว แต่ทำยังไงได้ ยังมีซาลาเปาน้อยอยู่ด้วยอีกลูก
สภาพอากาศแบบนี้หากให้เขารีบพาลูกชายกลับบ้านไป ก็อันตรายเกินไป อีกอย่างมีซาลาเปาน้อยอยู่ด้วยก็คงไม่ถือว่าอยู่กันสองต่อสองเหมือนชายหนุ่มกับหญิงสาวกระมัง?
หนิงซีได้แต่ยอมรับชะตากรรม “เดี๋ยวฉันดูให้นะคะ ว่าพอจะมีเสื้อผ้าให้พวกคุณเปลี่ยนไหม...”
หลังจากรื้อค้นกล่องใส่เสื้อผ้าจนกระจุยกระจาย ในที่สุดเธอก็หาเจอจนได้