บทที่ 90 ปล่อยเธอลง

บทที่ 90 ปล่อยเธอลง

ใกล้จะถึงเวลาปิดร้านแล้ว แขกในร้านทยอยกลับจนเหลือเพียงโต๊ะของพวกเยี่ยหวันหวั่นที่ยังมีคนอยู่

ช่วงนี้เยี่ยหวันหวั่นนอนเป็นเวลา ปกติเวลานี้เธอจะหลับไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้เธอจึงง่วงอย่างมาก

รอไปอีกสักพักก็ยังไม่มีใครมา เยี่ยหวันหวั่นหนังตาหนักอึ้ง เปลี่ยนจากท่าเท้าคางเป็นฟุบนอนกับโต๊ะ จากนั้นก็เผลอฟุบหลับไปตรงนั้นเลย

หลิงตงที่กำลังมองจ้องเวลาอยู่ เงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเยี่ยหวันหวั่นได้ผล็อยหลับไปแล้ว

เขามองใบหน้านอนหลับของหญิงสาว ในสมองพลันผุดเสี้ยววินาทีที่เห็นเธอในคืนนั้น ใบหูก็แดงกร่ำ

เธอพูดชัดเจนว่าถ้าเธอหลอกเขา จะยอมตกลงเป็นแฟนกับเขา นี่มันหมายความว่า ความจริงแล้วเธอก็ชอบเขา ถึงได้ตอบตกลงไม่ใช่เหรอ?

คิดมาถึงตรงนี้ ชำเลืองมองเวลาที่ใกล้เข้ามาทุกที หลิงตงอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ยื่นมือออกไปทางแก้มของหญิงสาวอย่างหักห้ามใจไม่ได้ “หวันหวั่น...”

เวลานี้เอง เสียงประตูกระจกของร้านอาหารถูกนิ้วเรียวยาวข้างหนึ่งผลักเปิดออกดัง “แอ๊ด” พร้อมกับลมราตรีพัดเข้ามา