บทที่ 496 ฉันจะรับช่วงต่อ

บทที่ 496 ฉันจะรับช่วงต่อ

สวี่อี้ยังคงทำหน้างุนงง เยี่ยหวันหวั่นก็พูดขึ้นว่า “พาฉันไปหน่อย!”

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางประตู

เดินไปได้ครึ่งทาง ก็หันกลับมามองชายหนุ่มบนเตียงอย่างไม่วางใจ พลันสั่งว่า “ยังเช้าอยู่เลย คุณนอนต่อเถอะ”

ในน้ำเสียงของซือเยี่ยหานแฝงเร้นด้วยรอยยิ้ม “อืม”

สวี่อี้ยืนอึ้งมึนงงอยู่ตรงนั้นนานเป็นครึ่งวันกว่าจะเรียกสติกลับมาได้ รีบขยับฝีเท้าตามเยี่ยหวันหวั่นไป

ด้านหลัง เมื่อชายหนุ่มเห็นเงาแผ่นหลังของหญิงสาวจากไปแล้ว แววตาอ่อนโยนอย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว...

เยี่ยหวันหวั่นจากไปไม่นาน เสียงอุ้งเท้าเบานุ่มเหยียบย่ำบนพื้นก็ดังขึ้น

เงาร่างสีขาวเงินร่างหนึ่งเดินย่องไร้เสียงมาอยู่ที่ขอบเตียงของชายหนุ่ม จากนั้นหมอบลงบนพรมข้างเตียงของชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน

ซือเยี่ยหานมองเสือขาวข้างเตียง นัยน์ตาที่อ่อนโยนพลันเย็นเยียบขึ้นมาบ้าง “สลอเทอร์ หากว่า...ฉันทำไม่ได้...”

ซือเยี่ยหานหลุบตาลง กุมบริเวณหน้าอกไอเบาๆ แล้วยื่นมือไปลูบเบาๆ ที่ขนบนร่างเสือขาว “หากว่า วันหนึ่งฉันไม่อยู่ ต้องดีกับเธอหน่อยนะ”