บทที่ 495 เถ้าแก่เนี้ยโปรดชี้แนะ

บทที่ 495 เถ้าแก่เนี้ยโปรดชี้แนะ

ซือเยี่ยหานรู้สึกว่าตัวเองหลับฝันไปยาวนานมาก ในฝันไม่มีแสงสว่างเลยสักนิด ไม่ว่าเขาจะเดินอย่างไร ก็เดินไปไม่ถึงปลายทางสักที

ความมืดมิดไม่มีที่สิ้นสุดนั้นแทบจะกลืนกินทุกอย่างของเขา...

มีเพียงความอบอุ่นอันอ่อนโยนที่ส่งมาจากฝ่ามือเท่านั้น ที่ส่งมาให้เขาไม่ขาดสายทำให้เขาไม่ยอมหยุด ทำให้เขาเดินต่อไปได้...

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ กระทั่งในที่สุดเขาก็หลุดพ้นจากความมืดมิดได้เสียที มองเห็นแสงสว่างรำไร...

วินาทีที่เขาลืมเปลือกตาขึ้นมา ได้เห็นแสงอาทิตย์เช้าตรู่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง โลดแล่นอยู่บนใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยของหญิงสาว

หญิงสาวถามเขา ว่าคำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอเมื่อคืน ยังจำได้หรือไม่

ทำไมจะจำไม่ได้?

เธอบอกให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป...

เวลานี้ หญิงสาวเลิกคิ้ว ดูจากสีหน้าคล้ายจะประหลาดใจ ประหลาดใจที่เขายังจำได้

ดวงตาเฉลียวฉลาดคู่นั้นราวกับเป็นต้นกำเนิดแสงสว่างของโลกทั้งใบ

นัยน์ตาของเยี่ยหวันหวั่นฉายแววเจ้าเล่ห์ ขยับเข้าใกล้อีก เอ่ยถามเนิบๆ ว่า “งั้น...คุณจำได้ไหมว่า คุณยังพูดอย่างอื่นอีกเยอะแยะเลย”