บทที่ 430 ประคองฉันไป

บทที่ 430 ประคองฉันไป

ชายหนุ่มผมดำดั่งน้ำหมึก ดวงตาหนาวเย็นดั่งน้ำแข็ง มีเพียงกลีบริมฝีปากที่เป็นสีสันหนึ่งเดียวบนใบหน้าอันซีดขาว ชุดนอนตัวใหญ่เนื้อบาง เผยกระดูกไหปลาร้าซีดขาวถึงสภาพป่วย รอบกายโอบล้อมไปด้วยความรู้สึกมืดมนเสื่อมโทรม

สภาพป่วยหนักขนาดนี้ ไม่เพียงไม่กระทบออร่าของเขาเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามมันทำให้ผู้คนรู้สึกถึงอันตรายและเสน่ห์ถึงขีดสุด...

เยี่ยหวันหวั่นยืนงงอยู่กับที่

ในชาติก่อนซือเยี่ยหานอยู่ในอาการโคม่าสามเดือนเต็ม...

ฟื้นขึ้นมาในเวลานี้จริงเหรอ...

ผู้ชายเจ้าอารมณ์และเย็นชาตรงหน้าคนนี้ เคยเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ

เธอเคยสาปแช่งให้เขาไปตายไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง

แต่ว่า พอได้เห็นเขาที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงอย่างเห็นได้ชัด ทว่ากลับมายืนอยู่ตรงหน้าของเธอดั่งเป็นภูเขาสูง ได้เห็นเขาในที่สุดก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว อดไม่ได้ที่ขอบตาของเธอจะรู้สึกแสบชื้น...

เวลานี้ ใบหน้างดงามไร้ตำหนิของชายหนุ่มยังคงราบเรียบไร้ซึ่งการแสดงอารมณ์เหมือนเช่นเคย ตอนที่หญิงสาวเดินมาอยู่ตรงหน้าของตัวเองแล้ว ดวงตามืดดำไร้แสงสว่างถึงได้ฉายประกายเจิดจ้าอย่างที่สังเกตไม่ได้

“ประคองฉันไป”