บทที่ 2 จะต้องมีวิธี

บทที่ 2 จะต้องมีวิธี

ฮึ...

แต่ว่าเปลี่ยนแปลง เธอต้องเปลี่ยนแปลงยังไงล่ะ?

ซือเยี่ยหานบีบเธอให้ตายยังง่ายกว่าบีบมดตัวหนึ่งซะอีก ไม่มีสิ่งใดที่เขาต้องการแล้วจะไม่ได้มา

เยี่ยหวันหวั่นสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามขจัดความหวาดกลัวที่มีต่อเขาจนฝังลึกเข้ากระดูกออกไปจากร่างกาย

มันต้องมีวิธีแน่!

อย่างน้อยเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงไร้เดียงสาเมื่อเจ็ดปีก่อน ที่โง่ให้คนอื่นจูงจมูกคนนั้นอีกแล้ว

“พระเจ้า! หวันหวั่น...” เวลานี้เอง มีเสียงอุทานอย่างตระหนกดังมา

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกว่าหลังแข็งทื่อ สายตาหนาวเหน็บมองตรงไปยังประตู

จากนั้นเธอพบกับใบหน้าของคนที่แม้เธอจะตายไปแล้วก็ไม่อาจลืมได้ ใบหน้าที่สวยจับใจจนไม่ทันระวังความร้ายกาจ

เพื่อนรักคนสนิทที่สุดของเธอในอดีตชาติ..เฉินเมิ่งฉี!

“หวันหวั่น ทำไมคุณชายซือเขาถึงทำกับเธอแบบนี้!” เฉินเมิ่งฉีพุ่งเข้ามาจับมือเธอ สายตาตื่นตกใจมองไปยังผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่ และเรือนร่างของเธอที่เต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำ

เยี่ยหวันหวั่นมองหญิงสาวตรงหน้าที่ดูเป็นห่วงสุดซึ้งด้วยท่าทีนิ่งเงียบ ครั้งนี้เธอไม่พลาดที่จะมองเห็นความริษยาและความสุขที่เห็นคนอื่นเป็นทุกข์ซึ่งฉายอยู่ในนัยน์ตาคู่นั้น

“หวันหวั่น เป็นอะไรไป? เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม หวันหวั่นอย่าทำให้ฉันตกใจสิ!” เฉินเมิ่งฉีเห็นสายตาเธอแปลกไป คิดว่าจิตใจได้รับความกระทบกระเทือน จึงรีบถามอย่างกระวนกระวาย

เยี่ยหวันหวั่นเก็บมือของตัวเองกลับอย่างเยือกเย็น ส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เป็นไร”

เมื่อก่อนที่เธอถูกซือเยี่ยหานทรมานจนน่าสังเวชเช่นนี้ ถือเป็นผลงานชิ้นใหญ่ของเฉินเมิ่งฉีด้วย

เพราะช่วงเวลาที่เธอตกอับที่สุด เฉินเมิ่งฉีคอยอยู่กับเธอตั้งแต่แรกไม่หนีไปไหน แถมยอมเรียนซ้ำชั้นเป็นเพื่อนเธอ เธอคิดมาตลอดว่าเฉินเมิ่งฉีปฏิบัติกับเธอด้วยความจริงใจ ถึงขั้นคิดว่าเฉินเมิ่งฉีเป็นว่าที่พี่สะใภ้ของตน แต่กลับไม่รู้เลยว่า เป้าหมายแท้จริงที่อีกฝ่ายคอยอยู่ข้างกายเธอก็คือซือเยี่ยหาน

เธอเห็นเฉินเมิ่งฉีเป็นเพื่อนที่ไว้ใจที่สุด ทุกเรื่องเลวร้ายระหว่างเธอกับซือเยี่ยหาน เธอไม่เคยกล้าเล่าให้ใครฟัง แต่จะเล่าให้เฉินเมิ่งฉีฟังคนเดียว

แต่ว่า เฉินเมิ่งฉีภายนอกดูเหมือนคอยช่วยเหลือเธอ ความจริงแล้วกลับกำลังใช้ประโยชน์จากเธอเพื่อเข้าใกล้ซือเยี่ยหาน และคอยยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาอยู่ตลอด ทำให้เธอต้องถูกทรมานเหมือนตายทั้งเป็นภายใต้ความโกรธของซือเยี่ยหานทุกครั้ง

ทว่าเธอไม่เพียงมองไม่เห็น แต่ยังรู้สึกซาบซึ้งบุญคุณกับ ‘คำเสนอแนะ’ จากเฉินเมิ่งฉี

เยี่ยหวันหวั่นมองตัวเองในกระจก อดไม่ได้ที่จะยิ้มขมขื่น

ความจริงเฉินเมิ่งฉีช่วยเสนอความคิด ‘แต่งตัวน่าเกลียด’ แบบนี้ให้ เธอเองก็เห็นดีด้วย

ไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองอย่างไร ขอเพียงทำให้ซือเยี่ยหานรังเกียจเธอก็พอแล้ว

แต่ว่า ทำไมเธอถึงไม่เคยฉุกคิดเลย แม้เธอจะมีสภาพเหมือนศพแบบนี้ ซือเยี่ยหานก็ยังจะกินเธอลงได้เสมอ

“เป็นขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอยู่อีก! หวันหวั่น เธออย่ากังวลไปเลย ฉันต้องช่วยเธอให้ได้!” เฉินเมิ่งฉีทำท่าทางรักใคร่ลึกซึ้ง

เยี่ยหวันหวั่นมีรอยยิ้มเย็นชาผุดขึ้นมาในใจ ‘เฮอะ เป็นอย่างที่คิดไว้’

เฉินเมิ่งฉีในอดีตชาติก็เป็นแบบนี้ เสนออย่างชอบธรรมว่าจะช่วยเธอหนีไปจากซือเยี่ยหาน ทั้งยังตั้งใจไปขอความช่วยเหลือจากกู้เยว่เจ๋ออีก

ผลสุดท้ายคือ เฉินเมิ่งฉีแอบขายเรื่องเธอเแต่แรกแล้ว และนำเรื่องที่เธอจะ ‘หนีตาม’ กู้เยว่เจ๋อไปบอกกับซือเยี่ยหาน

เรื่องนี้ทำให้ความขัดแย้งระหว่างเธอกับซือเยี่ยหานทวีความรุนแรงโดยสมบูรณ์ ตั้งแต่นั้นมาซือเยี่ยหานก็เป็นคนอารมณ์ร้ายคาดเดายาก ความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของน่ากลัวกว่าเดิม เธอสูญเสียอิสรภาพไปโดยสิ้นเชิง...

ด้วยความสามารถของเธอตอนนี้ ให้ไปปะทะรุนแรงกับซือเยี่ยหาน เท่ากับเป็นการรนหาที่ตาย

ในชีวิตก่อนเธอเป็นคนหัวแข็ง เอาวัวเก้าตัวมาฉุดก็ยังไม่กลับมา เชื่อในคำพูดของเฉินเมิ่งฉีทุกคำ เจ็บตัวน่าอนาถมาแล้วตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

ความแค้นใหญ่หลวงของตระกูลเยี่ยยังไม่ทันได้ทวงคืน พ่อกับแม่กำลังรอให้เธอกลับบ้าน เธอยังต้องดึงพี่ชายกลับมาจากเส้นทางที่หลงผิด เรื่องที่เธอต้องทำมีมากมายเหลือเกิน

เธอต้องทำให้ซือเยี่ยหานอารมณ์มั่นคง จะทำเรื่องอะไรให้เขาโกรธเคือง แล้วสร้างศัตรูที่น่ากลัวขนาดนี้ให้กับตัวเองอีกไม่ได้

“หวันหวั่น เธอรอฉันก่อนนะ!” เฉินเมิ่งฉีคิดเองเออเอง พูดถ้อยคำเสแสร้งกับเธอเป็นชุด เมื่อพูดจบแล้วก็ออกไปอย่างรอไม่ไหวแล้ว

หลังจากเฉินเมิ่งฉีออกไป เยี่ยหวันหวั่นที่สีหน้าอิดโรยทำอะไรไม่ถูกพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ยุให้เธอหาเรื่องใส่ตัวครั้งแล้วครั้งเล่า ดูท่าหากเธอไม่ตายก็คงไม่ยอมเลิกรา

แบบนั้นก็คอยดู...

ว่าครั้งนี้ใครกันแน่ที่จะตาย!

……….…………………………………………………………..