บทที่ 127 โง่หรือเปล่า

บทที่ 127 โง่หรือเปล่า

สนามแข่งบาสเกตบอลวันนี้เป็นการแข่งขันสนามสุดท้ายของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 6 นับว่าเป็นสนามสั่งลา จึงได้รับความสนใจเป็นพิเศษ

เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่ที่ประตูมองอยู่ไกลๆ เห็นนักกีฬาของทั้งสองทีมกำลังวอร์มร่างกายกันอยู่บนสนาม ไม่เห็นฉู่เฟิง คงเป็นเพราะยังไม่มา

ส่วยซ่งจื่อหาง ร่างกายสูงใหญ่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่บนแถวที่สองของอัฒจันทร์ผู้ชม

ตรงนั้นมีเฉินเมิ่งฉี ฟางฉินและผู้หญิงห้อง A คนอื่นอีกหลายคน

สายตาที่ผู้หญิงเหล่านั้นมองที่ซ่งจื่อหางล้วนเป็นประกาย เต็มไปด้วยความชื่นชม

ทว่าในสายตาของซ่งจื่อหางมีเพียงเฉินเมิ่งฉี

สายตาของซ่งจื่อหางสนใจมองเพียงหญิงสาวด้านหน้า เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยว่า “ขอบคุณพวกเธอที่มาเชียร์พวกเรานะ!”

“ฮ่าๆ ที่จริงหัวหน้าทีมซ่งอยากจะมาขอบคุณเฉินเมิ่งฉีที่มาดูเขาแข่งต่างหากล่ะมั้ง พวกเราทั้งหมดล้วนก็แค่พามาด้วยเท่านั้น”

“มีแรงเชียร์ของเมิ่งฉี วันนี้จะต้องเป็นสนามหลักของหัวหน้าทีมซ่งอย่างแน่นอน! พาพวกเราชิงเหอสังหารอย่างสวยงามไม่เหลือซาก”

“ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว! พลังแห่งรักอย่างไรล่ะ!”