นายท่านชุดดำ

สองเท้าของนางพามาหยุดอยู่หน้าร้านขนมน้ำตาลปั้นที่มีชายวัยชรากำลังวาดน้ำตาลให้เป็นลายเส้นสวยงาม เฮ่อซินหมิงร้องอย่างตื่นตาตื่นใจดังไม่แพ้กับเด็ก ๆ ที่ยืนห้อมล้อมแผงร้านของชายชรา

ชายเสื้อสีขาวที่โผล่เข้ามาในสายตา นางกระตุกชายแขนเสื้อสีขาวนั้นดึงให้มาดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า "ท่านดูสิ!"

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับนางจึงหันไปมองด้วยความฉงนใจ ทว่าคนในอาภรณ์สีขาวที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ใช่คุณชายรองไป๋เฟิง

"อ้าว!…คุณชายทอยเต๋านี่นา!?!"

คนในอาภรณ์สีขาวหยุดชะงักจ้องมองนางด้วยสายตาแปลกใจก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงยินดียิ่ง "แม่นางน้อยเมื่อวันก่อน คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับท่านอีก อาการของท่านดีขึ้นหรือไม่ขอรับ?"

"อืม…ดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังต้องใส่เสื้อผ้าหลายชั้นอยู่ดี ว่าแต่ท่านอยู่แถวนี้หรอ?"

ชายหนุ่มหัวเราะแล้วตอบ "เปล่าขอรับ นายท่านของข้ามาพักที่โรงเตี๊ยมไม่ไกลจากที่นี่..." จิ้นหยี่เฉิงครุ่นคิดแวบหนึ่งแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเบิกบาน "นายท่านของข้าอยากเจอคุณหนู ท่านจะมากับข้าสักครู่ได้ไหมขอรับ"

"อยากเจอ?" หรือเราไปทำอะไรผิดหูผิดตาหรือเปล่าหว่า?...แต่ดูจากแววตาของผู้ชายคนนี้ก็ดูไม่มีเรื่องอันตรายอะไรนะ

"ได้สิ"

จิ้นหยี่เฉิงยิ้มรับ "เชิญทางนี้ขอรับ"

ทั้งสองเดินมาในอีกเส้นทางหนึ่งที่มีคนเดินผ่านไปมาน้อยลง ชายหนุ่มได้โอกาสก็ถามขึ้น "ข้าสงสัยนักว่าเหตุใด สาวน้อยผู้นั้นถึงเรียกท่านว่าคุณหนูทั้งยังดูเคารพท่านมาก ท่านเป็นคุณหนูจากตระกูลใดหรือ?"

เฮ่อซินหมิงเองก็ไม่ได้คิดว่าต้องปิดบังเรื่องของสตรีผู้นี้ และอีกอย่างนางก็ไม่ค่อยรู้ประวัติส่วนตัวของฉีอันหนิงมากนักจึงเอ่ย "ตระกูลฉีมั้งนะ?...ข้าเป็นบุตรสาวของมหาเสนาบดีน่ะ"

เมื่อจิ้นหยี่เฉิงได้ยินก็เบิกตาโพลงแทบไม่อยากเชื่อหูทั้งสองของตัวเอง "มหาเสนาบดี?…ท่านมหาเสนาบดีฉีกุ้ยเหวินของแคว้นฮุ่ยเหวินหรือขอรับ?!?"

นั่นสิ…ลืมถามอาหมิงไปเลยว่าท่านมหาเสนาบดีคนนี้ชื่ออะไร "อืม…น่าจะใช่ เป็นลูกสาวคนที่สิบเอ็ดน่ะ"

หากนายท่านรู้เข้าคงตกตะลึงไม่แพ้เขาแน่ เป็นถึงบุตรีของมหาเสนาบดีแต่ดูจากอาภรณ์แล้วเหมือนคุณหนูจากตระกูลตกอับมากกว่า

หรือบางทีนางอาจล้อเขาเล่นก็เป็นได้...…?

แต่ความจริงใจในแววตานั้นไม่อาจโกหกกันได้เช่นกัน

"แล้วเจ้าเรียกคนนั้นว่านายท่าน เขาก็เป็นคุณชายหรือ?" เฮ่อซินหมิงถามกลับ

จิ้นหยี่เฉิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบ "เรามาใกล้จะถึงแล้ว…ข้าว่าท่านลองถามนายท่านของข้าเองดีกว่าขอรับ"

"งั้นเหรอ…เอางั้นก็ได้ ว่าแต่เจ้าก็เป็นคุณชายหรอ?"

ชายหนุ่มรีบเอ่ยทันใด "เปล่าขอรับ ข้าน้อยเป็นเพียงบ่าวรับใช้เท่านั้น"

เฮ่อซินหมิงตาลุกวาวอย่างนับถือ "ดูท่าทางเจ้าไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่เป็นบ่าวรับใช้เองหรอ? เจ้าดูเหมือนคุณชายผู้สูงศักดิ์คนหนึ่งเลยนะเนี่ย!"

เขายิ้มน้อย ๆ น้ำเสียงมีความอ่อนน้อมมากขึ้น "ข้าน้อยมิกล้า"

"แล้วเจ้าชื่ออะไรล่ะ"

ในเมื่อนางไม่ปิดบังตัวเองกับเขา เขาก็ควรจะแสดงความจริงใจกลับไปบ้าง "ข้าน้อยจิ้นหยี่เฉิงขอรับ"

ทว่าเขาเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้จึงถามอย่างเป็นกังวล "ท่านมาแถวนี้คนเดียวหรือขอรับ"

เฮ่อซินหมิงชะงักก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ "อันที่จริงอาหมิงก็มาด้วยเหมือนกัน แต่ว่า...ข้าได้กลิ่นขนมนั่นก็เลยเดินตามกลิ่นมาน่ะ แต่อาหมิงอยู่กับคุณชายไป๋เฟิงคงไม่เป็นอะไรหรอก"

เขาถามเพราะหมายถึงตัวนางแต่กลับบอกว่าสาวรับใช้จะไม่เป็นอะไรเนี่ยนะ นี่นางไม่ห่วงตัวเองบ้างเลยหรือ?

ว่าแต่... "คุณชายไป๋เฟิงหรือขอรับ?"

"อืม…ข้าเพิ่งรู้จักเขาเมื่อวานนี้เอง เพราะว่าข้ากินขนมของเขาไปเกือบหมดก็เลยโดนลงโทษให้ออกมากับเขาน่ะ"

ได้ข่าวมาว่าคุณชายรองแห่งตระกูลไป๋ไปพักที่จวนมหาเสนาบดี ดูท่านางคงจะเป็นคุณหนูในจวนนั้นจริง ๆ แต่ชื่อของนาง เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าท่านมหาเสนาบดีแคว้นฮุ่ยเหวินมีบุตรีชื่อนี้ด้วย

เมื่อเห็นอาคารไม้หลังไม่ใหญ่มากเข้ามาในสายตาเขาก็เอ่ย "ถึงแล้วขอรับ นายท่านพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมนี้ขอรับ"

"ดูไม่ค่อยมีคนเลยนะ" เมื่อเดินเข้ามาข้างในก็พบกับโต๊ะเก้าอี้สำหรับทานอาหารจำนวนไม่มาก แต่คนยิ่งน้อยมากกว่า

"นายท่านของข้าไม่ชอบเสียงดังวุ่นวายน่ะขอรับ"

จิ้นหยี่เฉิงเดินนำทางขึ้นบันไดไปชั้นสองแล้วเลี้ยวซ้ายไปหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่งพลางเคาะประตู "นายท่าน ข้าเองขอรับ"

"เข้ามา"

ชายหนุ่มลอบยิ้มในใจแล้วเปิดประตูให้เฮ่อซินหมิงเข้าไป ภายในห้องที่สะอาดเรียบร้อยข้าวของวางเป็นระเบียบ ในห้องมีเพียงชายในอาภรณ์สีดำที่ยืนกอดอกหันหลังอยู่ข้างหน้าต่าง

พลันนั้นชายในอาภรณ์สีดำสนิทก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมา "เรื่องที่ข้าให้เจ้าไปสืบ…"

สายตาคมปลาบหันมาสบตาสุกใสเป็นประกายของคนร่างเล็กในอาภรณ์สีเขียวพอดี เขาเบิกตาโพลงอย่างตื่นตระหนกและตกใจยิ่ง

"เจ้า!!!…เจ้ามาได้อย่างไร!?!"

"จิ้นหยี่เฉิงพาข้ามา ไม่ใช่ว่าท่านอยากพบข้าหรอกหรือ?"

ชายหนุ่มสะดุดกึกสายตาค่อย ๆ เบนไปหาบ่าวของตนด้วยแววตาที่เริ่มดำมืดคมคริบมากขึ้นเรื่อย ๆ หากสายตาฆ่าคนได้เขาคงจะตายไปหลายสิบครั้งแล้ว

จิ้นหยี่เฉิงเก็บซ่อนแววตามีรอยยิ้มเริงร่า น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นฟังดูเหมือนคนใจบุญจนปัญญา "ข้าน้อยกำลังไปทำงานที่นายท่านมอบหมายไว้ ทว่าเผอิญเจอกับคุณหนูฉีที่พลัดหลงกับสาวใช้ของตนและคุณชายรองตระกูลไป๋เข้าพอดี ข้าเลยพามาหานายท่านขอรับ"

"คุณหนูฉี?"

"ขอรับ นางคือคุณหนูฉีอันหนิงบุตรีคนที่สิบเอ็ดของมหาเสนาบดีแคว้นฮุ่ยเหวินขอรับ" เมื่อเอ่ยจบ ดังคาด คุณชายคงมีความคิดเช่นเดียวกับเขาเป็นแน่

"เจ้ากับไป๋เฟิงเป็นอะไรกัน" เขาถามนางเสียงเข้ม เฮ่อซินหมิงกำลังจะเอ่ยตอบก็มีเสียงยียวนคุ้นหูขัดขึ้นมาเสียก่อน

"ไม่ยักรู้ว่าองค์รัชทายาทแคว้นต้าหย่งอยู่ที่นี่ ข้าจะได้เชิญไปเที่ยวที่หอคณิกากับข้าเสียหน่อย"