Vol.2-129 พี่จิ่ว_ ไม่มีผู้ใดรังแกนางได้ (2)

บทที่ 129 พี่จิ่ว: ไม่มีผู้ใดรังแกนางได้ (2)

เยี่ยนจิ่วเฉากลับห้องไป อวี๋หวั่นนั่งเงียบๆ อยู่บนเตียง ไม่เจอกับไม่กี่วัน นางคล้ายกับผอมลงกว่าเดิม ร่างผอมบางของนางพาดอยู่บนเตียง ราวกับเป็นเด็กน้อยน่าสงสารที่ถูกทิ้งขว้าง

แม้ว่าจะเป็นแม่ของเด็กน้อยสามคน แต่นางก็เพิ่งอายุสิบเจ็ด มืออันบอบบางต้องแบกรับความรับผิดชอบที่ไม่พึงได้รับ ทำให้บ่อยครั้งผู้คนมักจะหลงลืมไปว่านางเป็นเด็กสาวคนหนึ่งเท่านั้น

ไม่มีผู้ใดเคยถามนางว่าในตอนที่คลอดลูกเจ็บปวดหรือไม่ เลี้ยงลูกยากหรือไม่ แต่งงานแล้วรู้สึกเปล่าเปลี่ยวหรือไม่ นั่นคงเป็นเพราะว่านางเป็นสตรี เพราะฉะนั้นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นบัญชาสวรรค์

เยี่ยนจิ่วเฉาเข็นเก้าอี้ไปตรงหน้าของอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นรู้ว่าเขามาแล้ว เธอเหลือบตาไปมอง แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้น เอาแต่มองปลายเท้าของตนเองอยู่อย่างนั้น

เก้าอี้มีล้อของเยี่ยนจิ่วเฉาเคลื่อนไปหยุดที่เบื้องหน้าของเธอ เขามองเธอ ทว่ามิได้รีบร้อนพูดอะไร

แต่แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดออกมา ผู้ชายคนนี้เพียงมายืนอยู่ที่นี่ ตรงหน้าเธอ ขอบตาของอวี๋หวั่นก็ค่อยๆ ร้อนผ่าวขึ้นมา

“เยี่ยนจิ่วเฉา...”