105 หอเทียนเซียง

บทที่ 105 หอเทียนเซียง

หลังจากเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ พืชพรรณบนเขาก็งอกงาม แม้แต่พืชป่า อวี๋หวั่นก็ค้นพบเพิ่มอีกหลายชนิด เพียงแต่วันนี้เพิ่งจะแทงยอดออกมา คงต้องรออีกหลายวันจึงจะสามารถขุดหน่อออกมาได้ อวี๋หวั่นจึงแอบจดจำตำแหน่งของพืชเหล่านี้เอาไว้

หากกล่าวถึงรสชาติ พืชเหล่านี้คงมิอาจเทียบกับผักใบเขียวที่ปลูกเอง ทว่าบัดนี้ที่นาของพวกเขาไม่เหลือแล้ว อีกทั้งพืชป่ามีคุณค่าทางอาหารสูง มีประโยชน์ต่อร่างกาย

หน่อไม้ในฤดูใบไม้ผลิยังเล็กอยู่ ดังนั้นอวี๋หวั่นจึงไปยังลำธารเล็ก แผ่นดินไหวมีผลกระทบต่อลักษณะทางภูมิประเทศของภูเขา แต่ก็ไม่นับว่ากระทบมากเท่าไรนัก

อวี๋หวั่นตกปลาในลำธารได้สามตัว สองในสามเป็นปลาตัวเล็ก เธอจึงปล่อยพวกมันไป และนำปลาตัวอ้วนกลับไปเพียงตัวเดียว

เธอเดินคิดระหว่างทางว่าจะนำปลาตัวนี้ไปทำอะไร แต่เมื่อเข้าไปยังลานหลังบ้าน ก็ได้ยินเสียงจากประตูหลังของบ้านข้างๆ

ผู้ที่เปิดประตูออกมาคือลุงวั่น

ลุงวั่นมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ดอกโบตั๋นที่เขาประคบประหงมมาตลอดเหมันต์ฤดูนั้นถูกคนเด็ดไปเสียแล้ว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นฝีมือของตัวแสบทั้งสาม

“ลุงวั่น” อวี๋หวั่นเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ