อดีตที่แสนเจ็บปวด

"หมายความว่ายังไงคะ ที่บอกว่าจะไม่ได้เจอพี่ดนัยอีก" ฉันถามเธอด้วยความสงสัย

"คุณดลถูกคนที่เราไว้ใจใส่ความ หาว่าเราที่เป็นเจ้าของบริษัทยักยอกทรัพย์" คุณป้าเล่าพลางเช็ดน้ำตา "พวกมันใช้โอกาสตอนที่เราไม่มีเวลาเข้าประชุม รวมหัวกันทำหลักฐานเท็จ" เธอกำหมัดแน่น แล้วหันไปมองหน้าคนที่นอนหลับนิ่งบนเตียง "พวกมันขู่ ถ้าอยากให้ดนัยรอดต่อไปก็ให้คุณดลยอมแพ้" เธอหันมามองหน้าฉันนัยตาสั่นเครือ "พวกมันจะย้ายดนัยไปรักษาที่โรงพยาบาลรัฐซึ่งไกลถึงเชียงราย แล้วสั่งห้ามไม่ให้ฉันไปด้วย" เธอลุกขึ้นมาแล้วเดินมาหาฉันช้าๆ "รู้อย่างนี้แล้ว เธอยังอยากจะมาเจอเขาอยู่ไหม" ฉันมองหน้าเธอด้วยความซื่อตรง เพราะฉันตัดสินใจแล้ว

"นินจะตามไปดูแลพี่ดนัยที่เชียงรายค่ะ คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" ฉันเอามือลูบท้องตัวเองเบาๆ "ถึงแม้คุณป้าจะเชื่อหรือไม่เชื่อว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของพี่ดนัยหรือไม่ แต่นินก็ยืนยันที่จะดูแลเขาและพี่ดนัยไปพร้อมๆกันค่ะ นินไม่อยากให้เขาเกิดมาแล้วไม่ทันที่จะได้เจอหน้าพ่อ" เพราะชีวิตในวัยเด็กของฉันมันโหดร้ายเกินไป แม่และพ่อของฉันแยกทางกันตั้งแต่ฉันอายุ 3 ขวบ แม่ทำงานทุกวันไม่มีเวลาดูแลฉันเลย ฉันถูกแม่พาตัวมาฝากไว้ให้ป้าช่วยเลี้ยง ตอนแรกป้าก็เลี้ยงฉันคนเดียวแต่ผ่านมาได้ 1 ปีป้าก็มีความรักกับผู้ชายที่อายุน้อยกว่า 20 ปี ฉันที่กำลังเข้าเรียนชั้น ป.6 ก็ต้องย้ายเรียนกระทันหันเพราะป้าจะไปอยู่บ้านสามี ช่วงแรกๆพวกเขาก็จัดหาห้องให้ฉันนอนแยก แต่หลังๆสามีป้าอ้างว่าจะเอาห้องที่ฉันใช้นอนทำห้องน้ำใหม่ ฉันก็เลยต้องย้ายไปนอนกับป้าและสามีเธอ คืนแรกที่นอนนั้นฉันรู้สึกว่ามีคนมาลูบแผ่นหลังแล้วนอนกอดฉันก็นึกไปว่าป้าคงอยากจะกอดฉันชึ้นมา คุณป้าทำแบบนี้ทุกวันชนฉันเริ่มเคยชิน แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่คุณป้าต้องออกไปงานขาว-ดำ ที่หมู่บ้านใกล้ๆ ฉันที่สอบปลายภาคเสร็จแล้วก็ยังคงนั่งดูทีวีจนดึกสามีคุณป้าเข้าห้องนอนไปก่อนแล้ว ฉันเองก็ง่วงเช่นกันคุณป้าก็ไม่กลับสักที ผ่านมาสักพักรู้สึกว่ามีคนอุ้มอยู่ฉันเบิกตาโพลงดิ้นด้วยความตกใจ

"ไม่ต้องกลัวนะ วันนี้ฉันจะพาเธอขึ้นสวรรค์เอง" สามีป้าพูดพลางยิ้มเหมือนตัวร้ายในละคร ฉันพยายามดิ้นอยู่บนอ้อมแขนเขาแต่ก็ยังไม่หลุด เขาโยนฉันลงบนเตียงพลางรวบแขนฉันขึ้น แล้วก็เริ่มถอดเสื้อตัวเอง "เพราะเธอมานอนแท้ๆเลย ฉันก็เลยไม่ได้ทำการบ้านกับเมีย งั้นวันนี้ให้เธอทดแทนไปก่อนนะ" ฉันกรีดร้องเสียงดังเพราะเขาเริ่มจับฉันแรงขึ้นพยายามจะถอดเสื้อผ้าฉันออก วินาทีนั้นมือฉันที่หลุดจากพันธนาการก็คว้าพระพุทธรูปที่อยู่หัวเตียงฟาดไปที่หัวเขาอย่างแรง เลือดเริ่มไหลอาบหน้าคนสารเลวนั่น มือฉันสั่นเทาถือพระพุทธรูปไม่ปล่อย "แก๊ อีเด็กเวร!" เขาวิ่งตรงเข้ามาตบฉันล้ม ความรู้สึกเจ็บมันแผ่ซ่านไปทั้งหน้าฉันรู้สึกมึน แล้วก็จับตัวฉันแก้เสื้อผ้าฉันกรี๊ดตลอดเวลาจนเจ็บคอไม่หมดแล้ว ใครก็ได้ช่วยด้วย ฉันใช้แรงที่มีอยู่กัดเขาให้ปล่อย ตอนนี้ฉันเหลือแต่ชุดชั้นในที่พอจะปิดบังร่างกายได้ เขาถอดเสื้อผ้าแล้วกำลังเช็ดเลือดที่หัว "แรงเยอะอย่างนี้อยากให้จัดหนักๆสินะ" เขาตะคอกออกมาเสียงดังพร้อมกับเอื้อมมือมาบีบแขนฉัน

"ทำอะไรกันน่ะ" ป้าเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างรีบร้อน เสียงเธอยังหอบอยู่น่าเพิ่งวิ่งเข้ามา

"ก็ใยเด็กนี่น่ะสิ นอนดูทีวีไม่ยอมไปอาบน้ำ พอฉันบอกแล้วเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้ามันก็เอาพระมาทุบหัวเนี่ย" สามีว่าพลางชี้ไปแผลที่หัว

"จริงหรอนิน" ป้าหันมาถามฉันเสียงแข็ง

"ไม่จริงค่ะ เขาจะข่มขืนหนู" ฉันส่ายหัวไปมาเจ็บหน้าไปหมดเลือดออกเต็มปาก ป้าฉุดมือฉันลุกขึ้น "อุตส่ารับมาเลี้ยงดูแทนเพราะฉันสงสาร แกตอบแทนฉันด้วยการยั่วผัวฉันหรอ" เธอเอานิ้วชี้มาจิ้มหน้าผากชั้นแล้วผลักออก "นังเด็กทรพีพรุ่งนี้ฉันจะโทรเรียกแม่แกให้มารับ วันนี้แกนอนข้างนอกนี่แหละ" ว่าแล้วเธอก็เดินเข้าห้อง หยิบผ้าห่มออกมาแล้วโยนให้ฉันพร้อมกับปิดประตูห้อง ฉันรู้สึกเจ็บตัวไปหมดฉันลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า ภาพที่สะท้อนในกระจกคือใบหน้าฉันที่มีเลือดออกเต็มปาก ตาบวม ผมยุ่งเหยิง ป้าไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูดเลยภาพตรงหน้าชัดเจนขนาดนั้นแต่ป้าเลือกที่จะหลับหูหลับตาฟังแต่สามีตัวเอง ฉันจัดการกับตัวเองในห้องน้ำแล้วก็ออกมานอนข้างนอกคืนนี้ฝนตกหนักมากอากาศหนาว หรือหัวใจฉันกันนะที่โดดเดี่ยว ฉันร้องไห้แข่งกับเสียงฝนไม่กล้าแม้จะหลับตาเพราะฉันกลัว ภาพทุกอย่างมันยังติดตา...

รุ่งเช้าป้าให้ฉันไปเก็บกระเป๋าแล้วออกมาส่งฉันไปขึ้นรถที่บขส. "ฉันโทรหาแม่แกแล้วเดี๋ยวมันก็มารับเองแหละ" ป้ายื่นตั๋วรถให้ฉันแล้วเดินจากไปอย่างไม่มีการอำลาใด ฉันได้แต่เงียบแล้วเดินขึ้นรถไปอย่างช่วยไม่ได้ ผู้คนบนรถต่างมองฉันด้วยสายตาสงสัย จริงสินะเช้านี้แก้มฉันบวมเป่ง ตาก็บวมเหมือนเส้นหมี่อืด "สภาพดูไม่ได้เลยสินะ" ฉันประชดตัวเองเบาๆแล้วก็ไปหาที่นั่งของตัวเอง