สิ่งเล็กๆที่ยิ่งใหญ่(2)

ฉันกลับมาที่ห้องด้วยความตื่นเต้นก็รีบอ่านวิธีการใช้อุปกรณ์ทั้ง 2 อย่าง ที่ทำได้ตอนนี้ก็มีการตรวจโควิดแต่พรุ่งนี้เช้าค่อยตรวจพร้อมกันก็แล้วกัน

เช้าวันต่อมาฉันจัดการตรวจโควิดก่อน แล้วค่อยตรวจครรภ์ "ต้องรอผลอย่างน้อย 10-15 นาที" ฉันวางที่ตรวจทั้งสองอันไว้ข้างบนฉลากผลที่ขึ้นมาอย่างรวดเร็วและเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ นั่นคือที่ตรวจครรภ์ขึ้นมา 2 ขีดและเมื่อเวลาผ่านไปก็เริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ

"นี่....นี่ฉันท้อง" ความรู้สึกมากมายพรั่งพรูเข้ามา ดีใจ เสียใจ ตื่นเต้น กังวล ฉันสับสนกับตัวเองสักพักก็ต้องทำให้แน่ใจว่าตอนนี้ท้องจริงนั่นคือการซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจอีกรอบ รอบนี้ฉันซื้อยี่ห้ออื่นและราคาแพงกว่าผลที่ได้ก็เป็นเช่นเดิมคือตอนนี้ฉันท้องงงงงง

คืนนี้ฉันก็ต้องมาร้องเพลงที่ร้านเดิม ฉันมองหาแพรแต่เธอค่อนข้างยุ่งฉันจึงต้องทำงานของตัวเองให้เสร็จก่อน

"ว่าไงแก ตกลงเมื่อวานเป็นอะไร" แพรถามขณะรินน้ำใส่แก้วเพื่อยกดื่ม

"ฉันท้อง"

"ฟู่....." แพรพ่นน้ำที่เพิ่งดื่มออกมาหมด "แค่ก แค่ก แป๊ปนึงนะ แค่ก" แพรหยิบทิชชูมาเช็ดน้ำที่ตัวเองทำเลอะ "แล้วใครเป็นพ่อเด็กกันห๊า" แพรถามแล้วยื่นมือมาจับใหล่ฉัน

"พี่ดนัยน่ะสิ" ฉันตอบเสียงอ่อย

"แฟนแกคนที่ขับรถไปตกน้ำด้วยกันน่ะนะ แล้วเขารู้รึยัง" ฉันส่ายหัวแทนคำตอบแก่เพื่อน "ไหนเอามือถือแกมาซิ ฉันจะโทรไปบอกเอง" แพรเอื้อมมือมาจะเอาโทรศัพท์ฉันไป

"ไม่มีประโยชน์....เขายังไม่รู้สึกตัวเลย" ฉันที่รู้สึกอัดอั้นอยู่ก็ปล่อยโฮออกมาต่อหน้าเพื่อนแพรที่นั่งอยู่ก็โผเข้ามากอดแล้วลูบหลังเพื่อปลอบฉันเบาๆ

"ไม่เป็นไรนะ แกก็มีฉันไง ถ้าแกมีปัญหาอะไรก็บอกฉันได้เลยนะ" ฉันให้เพื่อนปลอบอยู่อย่างนั้นจนร้านปิด มือยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็ยังแตะค้างอยู่ที่รายชื่อนั้น "พี่ดนัย" แต่ก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะฝากข้อความ

ผ่านมา 3 เดือน

ฉันเริ่มทำงานไม่ไหวรู้สึกว่าตัวเองแพ้ท้องรุนแรง เหม็นอาหารทุกอย่างทานแต่ผลไม้แล้วก็น้ำ ฉันตัดสินใจลาออกจากงานแล้วมาดูแลตัวเองแทน เวลาเห็นตัวเองในกระจกก็มักจะยืนเอียงด้านข้างลูบท้องแล้วก็พูดอยู่คนเดียวตลอดเวลา ฉันติดต่อคุณดลไม่ได้เลยไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ฉันจึงตัดสินใจในช่วงที่กำลังว่างนี้ไปหาพี่ดนัยตามที่อยู่ที่คุณดลให้ไว้

ฉันมาถึงกรุงเทพแล้ว ตั้งใจจะโบกแท็กซี่เพื่อให้ไปส่งโรงพยาบาลแต่โบกเท่าไหร่พวกเขาก็ไม่ยอมรับ อากาศร้อนทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัว "ระวัง"ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนให้ระวังแล้วสติก็ดับวูบไป

กลิ่นแอลกอฮอร์ แอมโมเนีย ยาดมอะไรเยอะแยะเนี่ย

"รถโรงพยาบาลมาแล้ว เอ้าทุกคนหลบๆ" เสียงคุณป้าเมื่อก่อนหน้านี้นี่นา พอมองไปรอบๆก็มีผู้คนมายืนมองกันเต็มไปหมด หน้าขายหน้าจริงๆ เจ้าหน้าที่พยุงฉันขึ้นรถ Ambulance แล้วทำการปฐมพยาบาลเมื่อฉันเห็นชื่อโรงพยาบาลเท่านั้นแหละฉันก็นึกขึ้นได้ว่าพี่ดนัยอยู่ที่นั่น

"พี่คะ ตอนนี้หนูหายใจไม่ออกเลยค่ะ หนูท้องได้ 3 เดือนจะเป็นอะไรไหมคะ" ได้ยินแบบนั้นเจ้าหน้าที่รีบพับกระโปรงหลังรถบังคับให้ฉันนอนแล้วเอาออกซิเจนมาครอบไว้ ฉันมาถึงโรงพยาบาลด้วยความรวดเร็วหลังจากนั้นก็ถูกส่งตัวเข้าไปที่ห้องสูตินรีเวสทันที หมอซักประวัตินานมากแถมยังอยากให้ฉันฝากครรภ์ที่นี่อีกแต่เพราะแค่มาทำธุระเท่านั้นฉันจึงปฎิเสธไป พอออกมาจากแผนกสูติฯแล้วก็ไปตามหาห้องพี่ดนัยทันที

"เจอแล้ว ห้องนี้แหละ" ฉันมองเข้าไปข้างในเหมือนจะไม่มีคนอยู่จึงค่อยๆเปิดห้องเข้าไปช้าๆ เมื่อสำรวจคร่าวๆแล้วว่าไม่มีใครอยู่ฉันก็เดินไปที่เตียงทันที พี่ดนัยยังคงหลับอยู่เหมือนวันนั้น แขน-ขา สะอาดสะอ้านคงจะมีคนดูแลตลอดเลยสินะ "คิดถึงนินไหมคะ" "........" "นินคิดถึงพี่นะ วันนี้นินมีอะไรอยากจะบอกด้วย" ฉันค่อยๆยกมือพี่ดนัยขึ้นมาลูบท้องเบาๆ "พี่กำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะคะ"

"เธอพูดว่าอะไรนะ" จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงพูดแทรกขึ้นมาจากด้านหลังฉัน เมื่อหันไปดูก็เจอคุณป้ากำลังถือกะละมังและผ้าขนหนูเดินเข้ามา "เธอพูดเรื่องบ้าอะไร ลูกชายฉันนอนไม่ได้สติมา 3 เดือนแล้วเขาไปทำเธอท้องตอนไหน" เธอวางของอย่างระวังแล้วหันมาต่อว่า "ไม่มีมุขอื่นแล้วหรอถึงจะมาจับลูกฉันทั้งๆที่เขานอนเป็นผักแบบนี้"

"ออกไปจากห้องนี้เลยนะ ฉันไม่รู้ว่าเธอได้ข้อมูลห้องของดนัยมายังไง แต่วันพรุ่งนี้เธอจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว"

สิ้นเสียงคุณป้า เหมือนหัวใจฉันหล่นวูบลงไป แล้วคุณป้าก็ค่อยๆเอามือปิดหน้านั่งลงร้องไห้ข้างๆพี่ดนัยอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ห้องตกอยู่ในความเงียบของเราสองคน