ตอนที่ 275

ตอนที่ 275 ผลสรุป

"ฉันรู้แล้ว!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายไม่กล้าปล่อยมืออย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นความพยายามทั้งหมดที่ทำไปก็คงจะเสียเปล่า

เจิ้งชวนนำกระบี่ไม้ท้อที่เลอะคราบเลือดทิ่มลงบนพื้นอย่างแรง เสียงกรีดร้องเสียงหนึ่งดังมาจากใต้ดินอย่างรุนแรง ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องที่ทำเอาเย่หนิงและคนอื่นๆ ตกใจ 

เมฆที่ปกคลุมบนท้องฟ้าหนาทึบ ลอยไปมา คล้ายกับท้องฟ้ากำลังจะทลายลงมา

จวงหมิงหานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วนำศรเงินที่สืบทอดต่อกันมาของตระกูลถังของพวกเขาออกมา ไม่เหมือนกับเฝิ่งเยี่ยนฮวายและเจิ้งชวน เขาไม่ต้องใช้มีดกริชกรีดฝ่ามือของตนเอง แต่ใช้หัวของลูกธนูที่แหลมคมนั้นกรีดเข้าไปที่อุ้งมือของตนเอง หลังจากนั้นทั้งสองมือก็กำลูกศรเงินเอาไว้แน่น แล้วแทงลงไปบนดินเหมือนกัน มือทั้งสองจับที่ลูกศรเงิน พร้อมกับท่องคาถาอย่างรวดเร็ว 

พริบตาเดียว เหนือภูเขาบังเกิดเมฆขนาดใหญ่แล้วตามมาด้วยฟ้าแลบ คล้ายกับกำลังจะเกิดพายุฝนทันที

เฝิ่งเยี่ยนฮวายตะโกนเสียงดัง "เสี่ยวหนิง! ตอนนี้แหละ!" 

เย่หนิงไม่กล้าลังเลสักนิดเดียว จากที่จำมาเหรียญทองแดงต้องนำมาจัดเรียงตามลำดับ แล้วเหมือนกันต้องใช้มีดกริชกรีดที่ฝ่ามือของตนเอง เอาเลือดหลั่งลงไปบนเหรียญทั้งสิบแปดเหรียญนั้น หลังจากที่หยดเสร็จแล้ว คล้ายกับมีการตอบสนองต่อเหรียญทองแดงทั้งสิบแปดเหรียญ เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นตลอดเวลา ก็ไม่รู้หรอกว่าสาเหตุที่ทำให้ทั่วทั้งภูเขาสั่นสะเทือนเกิดจากอะไรกันแน่ หรือจะเป็นเพราะว่าความจริงแล้วพวกเขาตัวสั่นไปเอง

เวลานี้เย่หนิงเองก็ไม่ได้ขบคิดถึงปัญหาในส่วนนี้ หลังจากที่หยดเลือดลงไปแล้ว เธอเริ่มต้นท่องคาถา ในเวลาเดียวกันก็เปลี่ยนรูปแบบการจัดวางของเหรียญทองแดงอย่างรวดเร็ว

เสียงกรีดร้องโหยหวนรุนแรงดังขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้เสียงยิ่งดังมากขึ้นไปอีก เสียดแทงแก้วหูคล้ายกับว่าจะทำให้แก้วหูของพวกเขาทะลุออกมา

มือของเย่หนิงสั่นเทา จนเกือบจะทำให้เหรียญทองแดงทั้งหมดตก

ยังดีที่ก่อนนี้เธอเตรียมพร้อมมาดี ไม่เช่นนั้นเธอคงจะตกใจจนถือเหรียญทองแดงเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ

เย่หนิงไม่กล้าหยุดมือเลยสักนิดเดียว ยังคงเปลี่ยนรูปแบบของเหรียญทองแดงอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยสายลมที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรง ต้นไม้บนภูเขาไม่น้อยถูกลมพัดจนหักลง เย่หนิงเป็นห่วงเล็กน้อย กลัวว่าเหรียญทองแดงของตนเองจะถูกพัดหายไป 

"พวกคุณดู" เหลียงเซิ้งกรีดเสียงร้องขึ้นมาในทันใด เขาชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าคล้ายกับว่ามองเห็นอะไรที่น่ากลัวสุดขีด 

พวกเย่หนิงเองก็มองเห็นเงาสีดำขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่เหนือภูเขา เวลานี้เห็นได้ชัดว่าเมฆที่ปกคลุมอยู่ เดิมทีแล้วที่มองไม่ออก บัดนี้พวกเขาแทบจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน นั่นเป็นใบหน้าของคน ใบหน้าขนาดใหญ่ของคนที่กำลังมองมาที่พวกเขาอย่างแค้นเคือง พอเห็นอย่างนี้ก็คล้ายกับว่าจะกระโจนลงมาได้ตลอดเวลา

น้ำเสียงของเหลียงเซิ้งเปลี่ยนไป "คงไม่ใช่ราชาผีดิบหรอกนะ" 

เจิ้งชวนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "ไม่ต้องสนใจเขา! พวกเราทำต่อเถอะ!" 

พวกเขาต้องไม่ได้รับผลกระทบจากสิ่งเร้าภายนอก!

ก่อนหน้านี้เสิ่นอี้เคยบอกกับพวกเขาแล้ว ในระหว่างที่พวกเขากำลังซ่อมแซมและเพิ่มพลังของผนึก ราชาผีดิบจะใช้ทุกวิถีทางเข้ามาแทรกแซงและทำให้เกิดผลกระทบกับพวกเขา สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็คือไม่สนใจการรบกวนทั้งหมด อย่าให้ราชาผีดิบมาเกิดผลกระทบกับพวกเขาได้ ไม่อย่างนั้นพิธีของพวกเขาคงยากที่จะสำเร็จ

มือของเย่หนิงเคลื่อนไหวไม่หยุด แล้วเธอเองก็ไม่กล้าหยุด กระทั่งตอนที่เหลียงเซิ้งบอก เธอเองก็ไม่กล้าหันไปมอง เพราะกลัวจะเกิดผลกระทบกันตนเอง จนเผลอลืมวิธีและคาถาไปจนหมด

ประโยคสุดท้ายแล้ว! 

เย่หนิงท่องประโยคสุดท้ายของคาถาจบ ก็พูดเสียงแผ่วว่า "ผนึก!"

"ผนึก!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายพูดตาม เอากระดาษยันต์ตบลงไปบนลัญจกร แล้วรีบจุดธูปหอมเจ็ดดอกโดยทันที นำไปวางเรียงกันเป็นดาวเจ็ดดวง ล้อมรอบลัญจกรเอาไว้

"ผนึก!" เจิ้งชวนเองก็พูดออกมา แล้วนำกระดาษยันต์แปะลงบนกระบี่ไม้ท้อจุดธูปหอมเจ็ดดอกแล้วนำมาเรียงเป็นดาวเจ็ดดวง ล้อมรอบกระบี่ไม้ท้อเช่นกัน

ตามมาด้วย จวงหมิงหาน เขาทำเหมือนกัน หลังจากที่พูดคำว่า "ผนึก" แล้ว ก็นำกระดาษยันต์ติดลงไปที่ลูกศรสีเงิน แล้วนำมาวางเป็นตำแหน่งดาวเจ็ดดวงเหมือนกัน

"ผนึก!" สุดท้ายคนที่ประทับตราผนึกคือเย่หนิง เธอนำแผ่นยันต์ออกมาทั้งหมดสิบแปดใบ แล้วนำมาแปะลงบนเหรียญทองแดงตามลำดับ หลังจากนั้นนำธูปออกมาจำนวนมาก นำมาเรียงล้อมรอบกระจกฟ้าดินตามรูปแบบ 7749 อย่างรวดเร็ว (7749 คือ พิธีศพคนตาย 49 วัน) ล้อมรอบอยู่ข้างนอกเหรียญทั้งสิบแปดเหรียญ กลิ่นหอมของธูปล้อมรอบอยู่ทั่วกายพวกเขาเป็นพิเศษ

เหมือนกับว่ามีคนใช้มีดฟันลงมา ที่เงาสีดำปรากฏบนท้องฟ้าอย่างรุนแรง ใต้พื้นดินลึกราวหนึ่งพันกว่าเมตรเกิดเสียงคำรามสะเทือนเลือนลั่นไปทั่ว ทั่วทั้งภูเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง

เกิดประกายไฟสายหนึ่ง สายไฟผ่าลงบริเวณตรงกลางที่พวกเขากำลังทำพิธีอยู่ ไฟแลบหนึ่งสาย แล้วก็ตามมาด้วยไฟแลบอีกหนึ่งสาย เย่หนิงและคนอื่นๆ ต่างก็รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก หนึ่งสาย สองสาย สามสาย...

ยี่สิบสาย สามสิบสาย...

สี่สิบสาย สี่สิบเอ็ดสาย...

สี่สิบเจ็ด สี่สิบแปด สี่สิบเก้าสาย...

ตามลงมาด้วยไฟแลบสายที่สี่สิบเก้า ทันใดนั้นฝนก็กระหน่ำเทลงมาราวกับฟ้ารั่ว แปะแปะ ร่างของพวกเขาทั้งห้าต่างก็ถูกฝนเทใส่

แรงสั่นสะเทือนบนภูเขาในที่สุดก็สงบลง เสียงคู่คำรามบ้าคลั่ง นั่นก็ไม่มีอีกแล้ว 

เย่หนิงและคนอื่นๆ ที่อยู่ที่นั่นตกตะลึง แทบไม่กล้าเชื่อเลยสักนิด

ฝนยิ่งตกแรงขึ้น พวกเขาทั้งหมดต่างเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า มองห่าฝนที่โหมกระหน่ำลงมา เหมือนกับว่าหมดสิ้นความรู้สึก สุดท้ายเหลียงเซิ้งก็กระโดดขึ้นมาเป็นคนแรก "สำเร็จแล้ว! ศาสตราจารย์จวง! พวกคุณทำสำเร็จแล้ว!"

จวงหมิงหานจับไหล่ของเหลียงเซิ้งแน่น แล้วตะโกนถามเสียงดังว่า "สำเร็จแล้วงั้นเหรอ สำเร็จแล้วจริงๆ เหรอ" 

ขนาดเขาเองยังไม่กล้าเชื่อนัก 

เหลียงเซิ้งพยักหน้าอย่างแรง "สำเร็จแล้ว ศาสตราจารย์จวง สำเร็จแล้วจริงๆ!" 

จวงหมิงหานรีบถามอย่างรวดเร็ว "ได้ยินไหม" 

"ได้ยินสิ ได้ยินแล้ว!" เหลียงเซิ้งพยักหน้า "สี่สิบเก้าครั้ง! ศาสตราจารย์จวง สี่สิบเก้าครั้ง! พวกคุณทำสำเร็จแล้ว!" 

จวงหมิงหานปล่อยเหลียงเซิ้ง แล้วตะโกนออกมาเสียงดังว่า "เสี่ยวหนิง! พี่เฝิ่ง! พี่เจิ้ง! พวกคุณได้ยินกันไหม!"

"ได้ยินสิ!" เย่หนิงตื่นเต้นอย่างมาก "สี่สิบเก้าครั้ง! ฟ้าผ่าสี่สิบเก้าครั้ง ฉันเองก็ได้ยิน" 

เฝิ่งเยี่ยนฮวายถามกลับเสียงดังว่า "ผมเองก็ได้ยิน! สี่สิบเก้าครั้ง พี่เจิ้ง พี่ว่าใช่ไหมครับ!"

"ใช่ ไม่ผิดแน่ สี่สิบเก้าครั้ง!" ขนาดเจิ้งชวนที่ใจเย็นเสมอมา ขณะนั้นก็กลั้นความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ "ฟ้าผ่าสี่สิบเก้าครั้ง พวกเราทำได้แล้ว!"

เขาพุ่งเข้าหาเฝิ่งเยี่ยนฮวาย ทั้งสองคนกอดกัน หลังจากนั้นจวงหมิงหาน เย่หนิง เหลียงเซิ้ง ต่างก็วิ่งเข้าไป ทั้งห้าคนกอดกัน ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

พวกเขาทำได้แล้วจริงๆ! 

พวกเราซ่อมแซมผนึกได้แล้วจริงๆ! 

ในที่สุดพวกเขาก็ผนึกราชาผีดิบได้แล้ว! 

"ดีมากๆ เลย" ทุกๆ คนต่างร้องไห้และยิ้มแย้มกันอย่างตื่นเต้น 

"เสี่ยวหนิง!" เสียงของเสิ่นอี้ดังแว่วมาจากระยะไกล

เย่หนิงเช็ดน้ำตาและน้ำฝนบนหน้า แล้วตะโกนเสียงดังว่า "เสิ่นอี้ พวกเราทำได้แล้ว! พวกเราซ่อมแซมผนึกได้แล้ว!" 

"ผมรู้แล้ว" บนใบหน้าของเสิ่นอี้ปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อย เขาค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ 

ท้องฟ้าที่มืดสนิท ทำให้เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาดูสะดุดตาเป็นพิเศษ

ศีรษะของเย่หนิงซุกเข้าไปในอ้อมอกของเขา อย่างตื่นเต้น พูดรัวเร็วออกมา "เสิ่นอี้...พวกเราทำได้แล้วจริงๆ พวกเราซ่อมแซมผนึกสำเร็จแล้ว ไม่ต้องห่วงเรื่องปีศาจนั้นอีกต่อไปแล้ว!"

"ใช่ครับ" เสิ่นอี้กอดเย่หนิงแน่น แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า "เขาจะถูกผนึกอยู่ในความมืดมิดไม่มีสิทธิ์ได้ออกมาอีกชั่วนิจนิรันดร์"