ตอนที่ 267

ตอนที่ 267 คิดไม่ถึงเลยว่าผีดิบจะน่ากลัวมาก

เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม

จวงหมิงหานหัวเราะเหอะๆ "ความแข็งแกร่งทางกายภาพของพวกเขาถึงทำให้ไปเป็นตำรวจพิเศษ ใครจะไปทำอะไรพวกเขาได้ล่ะ เหอะๆ โกงกันชัดๆ เลย!"

เย่หนิงกลั้นยิ้ม " พูดจริงงั้นเหรอ!"

เสิ่นอี้ก็เลยพูดว่า "หยางปินไปบอกกับเบื้องบนว่าพบร่องรอยของผู้ต้องสงสัย ขอความช่วยเหลือจากทีมสอบสวนพิเศษ หลังจากนั้นถึงพาพวกเขามาได้!"

จวงหมิงหานถอดทอนใจอีกครั้ง "ถ้าจะให้ฉันพูด เสิ่นอี้ พวกนายชนะแล้วละ! ดูๆ อำนาจของเทียนเหิงพอเทียบกับพวกนายแพ้ไปเลย! มิน่าพวกเขาถึงไม่ได้ไว้เนื้อเชื่อใจนายมาโดยตลอด เอ๊ะ ไหนนายบอกกับฉันสิ ในกองทัพมีคนของพวกนายไหม"

เสิ่นอี้ยิ้มแต่ไม่พูด 

"ไม่พูดงั้นเหรอ" จวงหมิงหานหัวเราะเหอะ "ไม่พูดก็แปลว่ามีสินะ" 

เสิ่นอี้พูดว่า "ถึงยังไงจำนวนของผีดิบไม่น้อยอย่างที่นายคิดหรอก ทั้งยังพบเห็นได้บ่อยมาก แค่พวกนายไม่รู้เท่านั้นเอง" 

จวงหมิงหานเอาจี้ไม้ท้อออกมาจากขอของตนเอง แกว่งไปมา "อย่าบอกนะว่าเจ้าของสิ่งนี้ใช้ได้ผลจริง!"

เสิ่นอี้ยิ้ม "ไม่นานก็คงใช้ไม่ได้ผลแล้วล่ะ!" 

จวงหมิงหานรีบเก็บจี้ไม้ท้อเข้าไป แล้วมองเสิ่นอี้ด้วยสีหน้าระแวดระวัง "นายคิดจะทำอะไร"

เย่หนิงยิ้มแล้วพูดว่า "ครั้งก่อนที่เฝิ่งเยี่ยนฮวายเอาจี้ไม้ท้อให้ฉัน คุณเอามือจับขนาดนั้น ก็ไม่เห็นจะเกิดผลอะไรเลย!” 

จวงหมิงหานมองเสิ่นอี้อย่างประหลาดใจ "นายมีความสามารถเช่นนี้ด้วยเหรอ!"

เสิ่นอี้ทั้งอารมณ์ดีและรู้สึกขำ "พูดอะไรน่ะ!" 

"แค่แปลกใจเท่านั้นเอง!" จวงหมิงหานถอดทอนใจ "ฉันว่า เสิ่นอี้ นายตั้งตัวเองขึ้นเป็นราชาผีดิบเลยเหอะ!"

"นายนี่มันน่าเบื่อชะมัดเลย! ตั้งตนขึ้นเป็นราชาผีดิบงั้นเหรอ เป็นราชามันสนุกมากนักหรือไง" เสิ่นอี้ถามเขากลับ 

จวงหมิงหานครุ่นคิด แล้วพูดว่า "ถ้าเปลี่ยนเป็นฉัน...ฉันเองก็คงอยากอยู่ในห้องทดสองทำงานวิจัยเสียมากกว่า...เออ ถูกแล้ว เสิ่นอี้ ก่อนหน้านี้นายทำอะไรมาบ้าง

"เที่ยวเล่นไปวันๆ! ขึ้นเขาลงห้วยไปทุกๆ ที่! ไม่กินไม่ดื่มก็ไม่ตาย ก็เลยไม่ห่วงว่าจะได้รับบาดเจ็บอะไร ฉันจะไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็ได้ ขึ้นเขาลงห้วยที่ไหนที่เป็นอันตราย ฉันยังเคยอยู่ในแม่น้ำเป็นเดือนๆ เพื่อไล่ตามฉลามด้วยนะ" 

จวงหมิงหานนิ่งเงียบสักพัก "ฉลามตัวนั้นมีความแค้นอะไรกับนายงั้นเหรอ" 

"ไม่! ไม่เบื่อหรือไง เอาแต่ดูเฉยว่ามันทำอะไร!"

จวงหมิงหานเงียบยิ่งกว่าเดิม "นายคงจะเบื่อจริง!"

เฝิ่งเยี่ยนฮวายหาว "ฉันว่าคงต้องใช้เวลาอีกนานเลยล่ะ! เจิ้งชวน นายลงมาก่อน ให้ฉันขับสักพักเถอะ!"

"ให้ฉันขับแล้วกัน!" เสิ่นอี้พูดออกมาตรง "ข้างหน้าไม่มีถนน! ขับยาก! ให้ฉันขับก็แล้วกัน!"

จวงหมิงหานถามขึ้นว่า "ยังอีกไกลมากไหม!"

"ไกล! ต้องขับเข้าไปในหุบเขา!" เสิ่นอี้พูด พลางมองทางข้างหน้า แล้วพูดอีกครั้งว่า "เจิ้งชวน นายลงมาเถอะ ให้ฉันขับต่อ! ถึงยังไงฉันก็ไม่ต้องพักผ่อน!"

เจิ้งชวนไม่ได้ดื้อด้านต่อ จอดลงมา แล้วถามว่า "อีกกี่ชั่วโมง" 

เสิ่นอี้ขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ แล้วพูดขึ้นว่า "ถ้าขับรถ คงราวๆ 3 ชั่วโมง! ทางตรงนี้ไม่ดีนัก ถ้าเดินเข้าไป คงราวๆ ยี่สิบกว่านาทีได้" 

"เหอะ!" จวงหมิงหานแทบจะกระโดดลงมาจากรถ "เดินเท้ายี่สิบกว่านาทีเองเหรอ" 

"นั่นมันฉัน...ถ้าเป็นพวกนาย...คาดว่าจะเป็นหนึ่งวัน" เสิ่นอี้พูดอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิดเดียว 

สีหน้าของจวงหมิงหานหมองลง "นายไม่แบกพวกเราเข้าไปล่ะ" 

"คิดได้ดี!" เดิมทีแล้วเสิ่นอี้ไม่ได้สนใจคำพูดของจวงหมิงหานเลย เขาเหยียบคันเร่งรถพุ่งออกไป รถส่งเสียงร้องดังสนั่น

"พอแล้ว! เสิ่นอี้ช้าๆ หน่อย!" 

"เฮ้ย! เสิ่นอี้นายอยากตายหรือไง!" 

"ฉันตายไปตั้งนานแล้ว!" เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม

"พอแล้วๆๆ! นายไม่กลัวตาย แต่พวกเรากลัวตาย เสิ่นอี้ นายไม่มีชีวิตอยู่นานกว่านี้หรือไง"

"วางใจได้! รถไม่ชนหรอกน่า!" เสิ่นอี้พูดเช่นนี้ ทว่ากลับไม่ลดความเร็วเลยสักนิดเดียว คล้ายกับรถคันนั้นลอยได้เลย

เฝิ่งเยี่ยนฮวายที่นั่งอยู่ตำแหน่งข้างคนขับ จับที่จับที่อยู่ด้านบนแน่น ตะโกนด่าอย่างอดไม่ได้ว่า " นายไม่กลัวตายจริงๆ หรือไง เข็มขัดนิรภัยก็ไม่คาด!" 

“ของสิ่งนั้นสำหรับฉันแล้วไม่มีประโยชน์! และอีกอย่างถึงแม้ว่ารถจะถูกบดขยี้ ฉันก็ไม่ได้รับบาดเจ็บหรอก!" ขณะนั้นเสิ่นอี้ตอบกลับไปอย่างไม่สนใจเลยสักนิด

ยังจะมีรถถูกบดขยี้อีกงั้นหรอ! เฝิ่งเยี่ยนฮวายอยากจะร้องไห้จริงๆ!

"เสิ่นอี้ นายพูดคำพูดที่เป็นปกติหน่อยไม่ได้หรือไง" 

"ที่ฉันจะบอกคือ พวกนายน่ะขับรถช้าเกินไป ให้พวกนายขับ อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึง ดังนั้นนั่งนิ่งๆ ไปเหอะ ถ้าอยากรีบไป ไม่อย่างงั้นวันนี้พวกนายคงได้ใช้เวลาทั้งคืนแน่!"

ไม่เพียงเสิ่นอี้ รถหลายคันที่อยู่ข้างหลังก็ตามมาติดๆ ในที่สุดเฝิ่งเยี่ยนฮวายและคนอื่นๆ ต่างก็เข้าใจว่าทำไมเสิ่นอี้ถึงขับรถด้วยตนเอง เป็นเพราะพวกเขาขับช้าจนเกินไป!

แต่ความจริงแล้วเส้นทางนี้ย่ำแย่จริงๆ เป็นหลุมเป็นบ่อเต็มไปหมด ขณะที่ขับไป แม้แต่ถนนก็มองไม่เห็นเลยจริงๆ ภายในหุบเขาเต็มไปด้วยต้นหญ้ารกชัน เปรียบกับทางเมื่อครู่แล้วไม่ดีเสียยิ่งกว่า จวงหมิงหานพูดติดตลกว่า เสิ่นอี้เป็นฆาตกร ผลกลายเป็นว่าสีหน้าของเสิ่นอี้เหยียดๆ ว่า " ถ้าฉันอยากฆ่าพวกนาย ไม่ต้องลำบากถึงขนาดนี้หรอก" 

พริบตาเดียว อุณหภูมิภายในรถลดลงอย่างรวดเร็ว 

เฝิ่งเยี่ยนฮวายก็เรียนจากประโยคเมื่อครู่นั้นของเจิ้งชวน กระแอมเล็กน้อย " พูดตลกแต่ไม่เห็นตลกเลยสักนิด!"

เหลียงเซิ้งที่อยู่ข้างหลัง เอะอะขึ้นมาว่า "เสิ่นอี้ คุณขับให้ช้าหน่อยไม่ได้หรือไง พวกเราน่ะไม่เป็นอะไรหรอก แต่ภรรยาของคุณจะเป็นลมตายอยู่แล้วนะ!" 

เสิ้นอี้เหยียบเบรคกะทันหัน เฝิ่งเยี่ยนฮวายรู้สึกว่าตนเองกำลังจากลอยออกไป ทันใดนั้นก็สบทออกมาอย่างรวดเร็ว " x เอ้ย! เสิ่นอี้ นายขับรถได้แย่ชะมัดเลย! ฉันบอกเหล่าเจิ้ง นายยังรนจะขับอีก! ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราต้องตายแน่นอนเลย!”

เสิ่นอี้ไม่สนใจเฝิ่งเยี่ยนฮวาย หันศีรษะกลับไปแล้วถามว่า "เสี่ยวหนิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม" 

เย่หนิงพิงพนักเก้าอี้ แล้วพูดอย่างหมดแรงว่า "คุณพูดอะไรนะ" 

"จะเป็นลมจริงๆ ด้วย" 

รถของหยางปินและคนอื่นๆ ขับตามมา เสิ่นอี้โบกมือ บอกให้พวกเขาขับไปก่อน แล้วถามเย่หนิงอีกครั้งว่า "เสี่ยวหนิง คุณไม่สบายตรงไหนหรอครับ" 

เฝิ่งเยี่ยนฮวายพูดออกมาเบาๆ ว่า "ขับรถขนาดนี้ ใครจะไปสบายลงล่ะ" 

เย่หนิงพิงพนักเก้าอี้ สักพักหนึ่งจึงพูดขึ้นว่า "ไม่เป็นไรค่ะ! เสิ่นอี้ คุณรีบขับเถอะ! เวลากระชั้นชิด! ไม่อย่างงั้นจะมืดเสียก่อน!"

เสิ่นอี้ไม่วางใจเป็นอย่างมาก "เสี่ยวหนิง คุณไม่ต้องรีบหรอก"

จวงหมิงหานไม่อาจทนมองได้อีกต่อไป "ฉันว่า เฝิงเยี่ยนฮวาย นายเปลี่ยนที่กับเสี่ยวหนิงเถอะ ให้เสี่ยวหนิงนั่งข้างหน้า! นั่งข้างหน้าคงจะสบายขึ้นมาหน่อย"

เสิ่นอี้มองจวงหมิงหานและคนอื่นๆ อีกครั้ง "พวกนายจะไปไม่ไป" 

จวงหมิงหานโบกมือ "บอกอยู่ไงว่าเป็นเวลาเร่งด่วน! เอาแต่พูดไร้สาระอยู่ได้! นายนะขับรถไปเลย!"

เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม "ฉันขับรถ พวกนายวางใจได้ ไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน! ฉันกลัวว่าถนนนี้จะเป็นหลุมเป็นบ่อเกินไป จนนายจะรับไม่ได้เท่านั้นเอง!"

เขาพูดพลางหันไปถามเย่หนิงที่นั่งอยู่ข้างๆ "เสี่ยวหนิง คุณอยากให้ผมกอดหน่อยไหมครับ!"