ตอนที่ 213

ตอนที่ 213 ความรับผิดชอบ

“แต่นั้นมันอันตรายมาก อาหนิง!" คุณป้าพูดโน้มน้าว 

"หนูรู้ค่ะ! เขา...เขาเองก็รู้...คืนนี้ ตอนที่พวกเราถูกผีดิบตามฆ่า เขาก็อยู่กับพวกเราค่ะ...คุณป้าคะ..ถ้าพวกเราต้องอยู่ด้วยกันจริงๆ หนูคิดว่า เรื่องนี้ยิ่งอีกฝ่ายรู้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีใช่ไหมคะ" 

หลังจากนิ่งเงียบไปราวหนึ่งวินาที คุณป้าจึงพูดว่า " อาหนิง หลานโตแล้ว มีเรื่องมากมายที่ป้าไม่ต้องสอนหลาน หลานก็คงรู้ว่าต้องทำยังไง ได้จ้ะ! ถ้าหลานตัดสินใจแล้ว ป้าก็จะไม่พูดโน้มน้าวหลานอีก...ก็เหมือนกับที่หลานพูดนั่นแหละ คนสองคนอยู่ด้วยกันนานๆ มีเรื่องมากมายที่ต้องรับให้ได้ ยิ่งหลานให้เขารู้เร็วหน่อยก็ยิ่งดี เขายอมรับเรื่องทั้งหมดนี้ ยอมรับตัวตนของหลาน นี่ก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุด ป้าเชื่อว่าเขาต้องดูแลหลานได้อย่างดีแน่นอน......"

เย่หนิงพูดเสียงเบา "ขอบคุณค่ะป้า" 

ในความเป็นจริงเธอคิดว่า ป้ายังไม่รู้เรื่องที่เสิ่นอี้เป็นผีดิบ ถ้ารู้ กลัวว่าคงจะไม่ยอมรับได้อย่างง่ายดายขนาดนี้ บางทีอาจจะรีบบินกลับมาแล้วพาเธอไปอย่างแน่นอน พอคิดอย่างจริงจัง อย่าให้คุณป้ารู้เรื่องนี้ก่อนจะดีกว่า

แต่พอป้าของเย่หนิงได้ยินว่าช่วงนี้เมืองตงไห่เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ จึงยังไม่วางใจ พูดขึ้นมาว่า "อาหนิง เอาอย่างนี้ ป้าจะหาเวลากลับไปนะ"

"ไม่ต้องค่ะคุณป้า!" เย่หนิงตกใจจนเหงื่ออาบตัว รีบห้ามป้าของเธอ "คุณป้าคะ ตอนนี้พวกเรานักล่าผีดิบทั้งสี่ตระกูลอยู่ด้วยกันแล้ว คุณป้ายังจะต้องกังวลอะไร อีกอย่างเฝิ่งเยี่ยนฮวายและคนอื่นก็เก่งกาจมาก มีพวกเขาอยู่ ป้ายังเป็นห่วงว่าพวงเราจะรับมือผีดิบพวกนั้นไม่ได้อีกเหรอคะ"

"เอ่อ..." คุณป้าถอนหายใจ "ถ้าผีดิบปกติ ป้าจะไม่เป็นห่วงเลย แต่แค่คิดว่าพวกหลานต้องรับมือกับราชาผีดิบ......" 

"คุณป้าคะ!” เย่หนิงตัดบทคำพูดของคุณป้า แล้วรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า "ก็เป็นเพราะต้องรับมือกับราชาผีดิบ ดังนั้นคุณป้าไม่ต้องกลับมานะคะ คุณป้า...ตระกูลเย่ เหลือแค่พวกเราสองคนแล้วนะคะ" 

ภายในใจป้าของเย่หนิงสั่นไหว พูดไม่ออกเป็นเวลานาน 

ความจริงคุณป้าของเย่หนิงเองก็รู้ว่าคำพูดของเย่หนิงมาหมายความว่าอะไร ในบรรดาตระกูลนักล่าทั้งหมด ตระกูลเย่เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ที่เหลือแค่พวกเธอเพียงสองคนเท่านั้น การสืบทอดของตระกูลเย่ไม่อาจตัดขาดได้ ดังนั้นพวกเธอทั้งสองคนไม่อาจไปเสี่ยงด้วยกัน!

อย่างน้อยที่สุด ต้องมีสักคนที่มีชีวิตอยู่

มีชีวิต จึงจะมีความหวัง

คุณป้าของเย่หนิงเงียบอยู่นานมาก โดยที่ไม่พูดอะไรเลย 

เพราะเธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไร 

เธอรู้ สิ่งที่เย่หนิงพูดเป็นความจริง ก็เพราะรู้ถึงยากที่จะยอมรับ 

ราชาผีดิบ! 

เธอเองก็เป็นคนในตระกูลนักล่าผีดิบ ทำไมจะไม่รู้ว่าราชาผีดิบนั้นน่ากลัวมากขนาดไหน 

เธอเองก็ไม่อยากให้เย่หนิงไปเสี่ยงโดยลำพัง แล้วก็ไม่อยากให้เย่หนิงต้องเผชิญกับอันตรายเช่นนี้เพียงลำพังด้วย 

แต่เธอกลับยังมีความรับผิดชอบที่หนักอึ้งอยู่บนไหล่ ทำให้เธอต้องใจเย็นและครุ่นคิดเรื่องทั้งหมดนี้อย่างมีเหตุผล

เป็นปกติอยู่แล้วที่เย่หนิงจะรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงของคุณป้า จึงพูดด้วยเสียงที่เบามากๆ ว่า "คุณป้า อย่าเป็นห่วงไปเลย ไม่ใช่ว่ายังมีเฝิ่งเยี่ยนฮวายและคนอื่นๆ เหรอคะ และอีกอย่างยังมีเสิ่นอี้ด้วยไม่ใช่เหรอคะ ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาต้องดูแลหนูตลอดเวลาอยู่แล้ว เขาจะอยู่ข้างกายหนูตลอดค่ะ"

คุณป้าผ่อนคลายลงแล้ว ฉีกยิ้ม "อาหนิง หลานโตแล้วจริงๆ ด้วย!"

ใช่สิ โตแล้ว เย่หนิงในตอนนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจอะไรเลย เพียงแค่เธอยังคงเป็นเด็กสาวตัวเล็กๆ เท่านั้น

เย่หนิงโตแล้ว เปลี่ยนเป็นคนที่กล้าตัดสินใจและมีความรับผิดชอบ รู้ว่าตนเองนั้นกำลังทำอะไรอยู่ ต้องรับผิดชอบต่ออะไร แล้วไม่ต้องให้คนเป็นป้าอย่างเธอต้องพูดอะไรให้มากความเลยจริงๆ

เย่หนิงพูดเสียงเบา "คุณป้าคะ วางใจได้ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ!" 

คุณป้าพยักหน้าพูดว่า "อาหนิง หลานต้องระมัดระวัง...จริงสิ ป้ามีของบางอย่างจะให้หลาน ก่อนหน้านี้คิดว่าหลานคงไม่ต้องใช้ ดังนั้นเลยไม่ได้เอาของพวกนี้ให้หลาน ตอนนี้ถ้าหลานจำเป็นต้องใช้ ก็เอาไปได้เลยนะ"

เย่หนิงประหลาดใจ "คุณป้า ของพวกนี้...เป็น เป็นของตระกูลเย่ของพวกเรา ของประจำตระกูลใช่ไหมคะ" 

"ใช่! เป็นของที่ตกทอดกันในตระกูลเย่ของพวกเรา วางอยู่ในบ้านของพวกเรา" 

"อา ใช่ ใช่ที่บ้านเก่าตระกูลเย่หรือเปล่าคะ" เย่หนิงคิดว่าป้าของเธอมั่นใจได้ยังไง บ้านเก่าตระกูลเย่ หลายปีมานี้ไม่มีคนอยู่ กล้าเอาของมาวางไว้อย่างนี้ ไม่กลัวว่าจะถูกขโมยหรือไง นี่คือวิธีการที่ดีงั้นเหรอ

คุณป้ากลับยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่ได้อยู่ที่บ้านเก่าตระกูลเย่ อยู่ที่บ้านที่พวกเราที่อยู่ตอนนี้ต่างหากล่ะ พวกมันอยู่ที่นั่น น่าจะอยู่ในห้องเล็กที่แยกออกมา ที่ทำเป็นห้องเก็บของมั้งนะ ข้างในจะมีกล่องไม้ หลานจำได้ไหม กล่องที่ใหญ่มากๆ วางอยู่ก่อนหนังสือเรียน สมุดแบบฝึกหัดและกองรางวัลของหลานน่ะ"

เย่หนิงประหลาดใจเป็นอย่างมาก "ของอยู่ในกล่องใช่ไหมคะ" 

คุณป้าฉีกยิ้ม "ใช่ น่าจะอยู่ในกล่องนะ กล่องอยู่ล่างสุด ทับซ้อนอยู่หลายชั้น ด้านในมีสมุดหลายเล่มและยังมีแผ่นยันต์เล็กน้อย ทั้งยังมีดาบไม้ท้อหนึ่งเล่ม ที่ก่อนหน้านี้คุณยายของหลานใช้ หลังจากที่คุณยายของหลานเสีย ป้าก็เอามันไปเก็บไป ตอนนี้หลานต้องใช้ ก็ไปเอาออกมาใช้ได้เลย"

คุณป้าของเย่หนิงพูดถึงตรงนี้ คิดขึ้นมาได้ว่าทั้งพ่อแม่พี่น้องล้วนแต่ไม่อยู่บนโลกนี้มาตั้งนานแล้ว ภายในใจจึงอดเศร้าหมองขึ้นมาไม่ได้ เธอเงียบอยู่นานโดยที่ไม่พูดอะไรออกมา 

"คุณป้าคะ... " เย่หนิงเรียกเธออย่างแผ่วเบา 

สติของคุณป้าหวนกลับมา ขานรับแล้วพูดอีกครั้งว่า "อาหนิง หลานต้องรับปากป้า ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น หลานต้องระวังตัวรู้ไหม...หลานมีอะไรที่ไม่เข้าใจ...ป้าก็สอนอะไรหลานไม่ได้ แล้วก็ช่วยอะไรหลานไม่ได้ด้วย...ดังนั้นหลานต้องรับปากป้า เพื่อพ่อแม่ของหลาน หลานต้องมีชีวิตที่ดีมากๆ รู้ไหม" 

ภายในใจของเย่หยิงสั้นไหวเล็กน้อย พูดเสียงทุ้มต่ำว่า "คุณป้าคะ หนูรู้แล้วค่ะ ป้าวางใจได้! หนูจะไม่ออกไปเสี่ยง ถ้ารู้ว่ามีอันตราย หนูต้องหลบไปไกลๆ อย่างแน่นอน!" 

เย่หนิงพูดยังไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงของเสิ่นอี้พูดอย่างอ่อนโยน ดังแว่วมาที่หู "ถึงคุณต้องไป ผมก็ไม่ให้ไป! เสี่ยวหนิง ผมจะไม่ปล่อยให้คุณต้องเผชิญกับอันตรายแม้แต่ก้าวเดียวอย่างแน่นอน!"  

ใบหน้าของเย่หนิงแดงขึ้นมาอย่างฉับพลัน "คุณ คุณมาตอนไหนคะ..." 

คุณป้าที่อยู่ฝั่งนั้น พอได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนนี้ อดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้ม "อาหนิง ถ้ามีคนดูแลหลาน ป้าเองก็วางใจขึ้นมาก หลานว่างเมื่อไหร่กลับไปเอาของที่ป้าทิ้งให้หลานด้วยนะ ถ้าไม่เข้าใจ ลองไปถามเฝิ่งเยี่ยนฮวายและคนอื่นๆ ได้ พวกเขารู้มากกว่าป้าของหลานเสียอีก ป้าไม่มีอะไรจะให้หลาน มีแค่ของสิ่งพวกนี้เท่านั้นที่จะให้หลานได้ แต่ป้าเชื่อว่าหลานต้องทำได้ดีอย่างแน่นอน เพราะหลานเป็นผู้สืบทอดสายตรงของพวกเรา อาหนิง ตลอดชีวิตนี้ หลานอย่าลืมสิ่งสิ่งนี้ล่ะ!"

หัวใจของเย่หนิงอุ่นวาบ "หนูรู้ค่ะคุณป้า หนูจะไม่ลืมค่ะ!" 

ก็เหมือนกันเย่หนิงเพิ่งเตือนสติป้าของเธอ ตอนนี้ป้าเองก็มาเตือนเธอ 

คุณป้ากำลังบอกเย่หนิง ตระกูลเย่ ถึงแม้ว่าจะมีพวกเธอสองคน แต่เย่หนิงเองก็เป็นผู้สืบทอดสายตรงของตระกูลเย่ ดังนั้นไม่ว่ายังไงเธอต้องดูแลตัวเองให้ดีอย่างแน่นอน !

ไม่ใช่เพื่อตัวเธอเอง แต่เพื่อตระกูลเย่ แล้วก็เพื่อคนอื่นๆ ในตระกูลเย่ ต้องแบกรับความรับผิดชอบนี้เอาไว้!