ตอนที่ 160
ตอนที่ 160 จะแค้นจะโกรธอะไร
ที่นี่คือที่ไหนกันแน่!
เย่หนิงสับสนงุนงง
รอบๆ มืดสนิท ลมเย็นพัดผ่าน
ความรู้สึกแปลกๆ เช่นนั้น ทำให้เธอคิดว่ากำลังฝันอยู่
ไม่อย่างงั้น ทำไมถึงมาสถานที่บ้าๆ แบบนี้ได้ล่ะ
เย่หนิงพิงต้นไม้ใหญ่ด้านข้าง ไม่ง่ายเลยที่จะลุกขึ้นมา หลังจากนั้นก็มองไปรอบๆ มืดสนิท เห็นเพียงเงาตะคุ่มๆ แต่ไม่รู้ว่าคืออะไร
ที่บ้านี่คือที่ไหนกันแน่นะ!
ตนเองมาที่นี่ได้อย่างไรกัน
ความทรงจำครั้งสุดท้ายของเธอก็คือบนรถ พูดคุยกับเซียะยุ่นผิง แล้วหลังจากนั้น......
หลังจากนั้นไม่มีหลังจากนั้นแล้ว!
ตอนที่ตื่นขึ้นมา ตนเองก็มาอยู่ที่นี่แล้ว!
ความทรงจำดูเหมือนจะมีส่วนที่ขาดหายไป ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น
ค้นหาไปทั่วทุกที่ ไม่มีโทรศัพท์มือถือ
ไม่มีอะไรเลย!
มีแค่ตัวเธอที่อยู่ในสถานที่วังเวงแห่งนี้
ทั้งยังมืดสนิทอีกด้วย
โธ่! ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นหมอนิติเวช ต้องอยู่กับซากศพเสมอ กล้ายิ่งกว่ากล้า! และเมื่อไม่นานมากนี้ก็มีเรื่องที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นไม่น้อย แต่......
ยังไม่มีอะไรแปลกกว่าสิ่งที่เธอได้พบในตอนนี้!
แปลกจนเธอคิดว่าตนเองต้องก้าวผ่านไปได้!
เย่หนิงหยิกแก้มของตนเอง เจ็บจัง!
ทึ้งผมของตนเองอีกครั้ง เจ็บยิ่งกว่าเดิมอีก!
เจ็บขนาดนี้ ต้องไม่ใช่ฝันแน่ๆ เลย
ไม่ใช่ฝันก็แปลกแล้ว ทำไมเธอถึงได้มาที่บ้าๆ อย่างนี้นะ!
ที่แห่งนี้ เหมือนกับ...คุ้นๆ นะ!
เธอเคยมาเหรอ
เย่หนิงเดาไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะวันนี้มืดเกินไป!
แม้แต่ดวงดาวก็ไม่มี มืดจนมองเห็นอะไรไม่ชัดเจน ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีไฟฉาย พึ่งความทรงจำที่มีอยู่เลือนราง ทำให้เธอนึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำ สถานที่แห่งนี้เธอเคยหรือไม่เคยมากันแน่นะ
ถ้าเป็นตอนกลางวันยังดี อาจมองเห็นสิ่งแวดล้อมรอบๆ ได้ชัดเจน ถ้าเคยมาจริงๆ บางทีอาจจะนึกออกบ้าง รู้ว่าจะต้องเดินออกไปยังไง แต่ตอนนี้......
มองไปรอบๆ ล้วนเป็นกองดินทั้งหมด ไม่รู้เอาไว้ทำอะไร
กองดินเหรอ
ไม่ถูกสิ!
เย่หนิงได้สติ!
นี่เป็นแค่กองกองดินจริงๆ เหรอ
หรือว่า......
!!!
ไม่มีทาง!
เย่หนิงแทบจะทรุดลงไป!
หลุมฝังศพ!
กองดินพวกนี้ คงไม่ใช่หลุมฝังศพหรอกนะ
หลุมฝังศพจำนวนมากอยู่ที่ไหน
สุสานไงล่ะ!
ว่าแล้วว่าทำไมรู้สึกคุ้นตา
สถานที่นี้ ก่อนหน้านี้ไม่นานเคยมาครั้งหนึ่ง แต่ครั้งที่สองไปๆ มาๆ ตอนนั้นก็รู้สึกว่าสถานนี้น่ากลัวมาก แปลกประหลาดอยู่บ้าง นี่…...
ดึกขนาดนี้ ทำไมเธอถึงมาที่บ้าอย่างนี้ได้ล่ะ
เย่หนิงยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแปลก ในใจกังวลเล็กน้อย นี่เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวสยองขวัญน่ากลัว ถึงแม้เธอจะไม่เชื่อของพวกนี้ก็เถอะ......
กรี๊ด!
เดิมทีเธอไม่เชื่อเลยสักนิดเดียว!
แต่ช่วงนี้เจอเรื่องแปลกมากเกินไปแล้ว พอคิดเช่นนี้ก็เริ่มรู้สึกขนลุกขึ้นมา มักรู้สึกว่าสิ่งแปลกๆ ออกมาจากความมืดพุ่งตัวออกมากัดแทะเธอเสมอ!
เดิมทีไม่คิดก็ดีอยู่แล้ว พอคิดขึ้นมานั่นแหละ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกกลัว ยิ่งคิดภายในใจก็ยิ่งรู้สึกหวาดหวั่น ขนลุกตั้งชันขึ้นมาจริงๆ!
เซี่ยะยุ่นผิงคนนี้สมควรตาย ทำไมถึงทิ้งเธอเอาไว้ในที่บ้าๆ อย่างนี้ได้นะ!
เซียะยุ่นผิงเหรอ
เย่หนิงตกตะลึงอีกครั้ง
เซียะยุ่นผิงเอาเธอมาทิ้งในที่แบบนี้ได้ยังไงกัน
ความคิดนั้นจู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เธอแค่สบถในใจเท่านั้น สักพักหนึ่งพอคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนกลับต้องตกใจ!
เซียะยุ่นผิงงั้นเหรอ
เซียะยุ่นผิงเป็นคนเอาเธอมาทิ้งไว้ที่นี้เหรอ
ทำไมเซียะยุ่นผิงถึงเอาเธอมาทิ้งที่นี่
ไม่มีเหตุผลเลย เซียะยุ่นผิงทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่ทำไม
เย่หนิงคิดแล้วคิดอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแปลกจริงๆ
เมื่อครู่เธอมึนงง ไม่ได้ครุ่นคิดถึงปัญหานี้อย่างจริงจังก็เลยไม่รู้สึกอะไร พอคิดทบทวนสักพัก ขณะนั้นก็รู้สึกว่าเซียะยุ่นผิงคนนี้น่าสงสัยมากๆ เลย
เธอรีบวิ่งไปหาเซียะยุ่นผิง จุดนี้เธอจำได้อย่างชัดเจน อีกอย่างตอนนั้นเซียะยุ่นผิงเองก็รีบมาก บอกว่าเสิ่นอี้บอกให้เขามารับเธอ เพราะอ้ายหลุนจึงทำให้เธอยังคิดเหลวไหล พอได้ยินว่าเซียะยุ่นผิงบอกว่าเสิ่นอี้ให้มารับ คาดไม่ถึงว่าจะไม่สงสัยอะไรเลย
ว่ากันตามเหตุผล ถ้าเสิ่นอี้ไหว้วานให้เซียะยุ่นผิงมารับ ทำไมเขาไม่โทรศัพท์มาบอกเธอเสียหน่อย ไม่บอกอะไรเลยก็ให้เซียะยุ่นผิงมารับเธอเสียแล้ว นี่ไม่ใช่นิสัยของเสิ่นอี้เลย
แต่ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยสักนิดเดียว ทั้งยังไม่ได้สงสัยด้วย จากนั้นก็ขึ้นไปบนรถของเซียะยุ่นผิง แล้วหลังจากนั้นล่ะ เธอก็จำไม่ได้แล้ว!
ชัดเจนมาก เธอสลบไป สูญเสียสติสัมปชัญญะ ว่าแล้วทำไมถึงจำไม่ได้เลย กระทั่งว่าถูกเซียะยุ่นผิงพามาที่แห่งนี้ แล้วทิ้งเธอเอาไว้ที่บริเวณหลุมฝังศพ!
เย่หนิงตกใจเป็นอย่างมาก!
บรรพบุรุษของเซียะยุ่นผิงได้มาทักทายเธอแล้ว!
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมเซียะยุ่นผิงถึงทำเช่นนี้ แต่เห็นได้ชัด เป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่เสิ่นอี่จะปล่อยให้เซียะยุ่นผิงทำอย่างนี้เป็นอันขาด
ดังนั้นความจริงแล้วเซียะยุ่นผิงนั้นน่าสงสัยมากเลย!
เขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่
เย่หนิงทั้งรู้สึกสงสัย ภายในใจรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย
ดึกดื่นเที่ยงคืนเอาคนมาทิ้งในสถานที่เช่นนี้ ทั้งยังเป็นหลุมฝังศพ บอกว่าไม่กลัวก็คงจะเป็นการโกหกเกินไปแล้ว!
ตอนนี้เย่หนิงอยากรีบออกจากที่บ้านี่ใจจะขาด มันน่ากลัวเหลือเกิน!
โดยเฉพาะพอนึกถึงข่าวลือแปลกประหลาดบางอย่างเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ก็ยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่! ตกใจจนขาอ่อนแรง เดินเร็วไม่ได้ แต่ถึงเดินไม่ไหวก็ยังต้องฝืนเดินไป ไม่อย่างนั้นขืนให้อยู่สถานที่เช่นนี้ก็ยิ่งหวาดกลัวเข้าไปใหญ่
เย่หนิงเร่งฝีเท้า เกลียดตัวเองที่บินไม่ได้ ไม่อย่างงั้นคงบินไปแล้วจริงๆ
อยากร้องไห้จังเลย!
รอบๆ มืดสนิท คล้ายกับว่ารอบๆ มีลมหนาวโชยมา นอกจากเสียงฝีเท้าของตนเอง เหมือนกับมีเสียงแปลกๆ ล้อมรอมเอาไว้
ภาพลวงตา ภาพลวงตาแน่นอน!
ผีบ้าอะไรนะ แปลกชะมัด ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องโกหก! ของสิ่งนี้ไม่มีอยู่จริงแน่นอน!
เย่หยิงปลอบตัวเองไปพลาง รีบเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
แต่ถึงจะเดินไป เธอไม่แน่ใจว่าทางที่เธอไปถูกต้องหรือไม่ เธอไม่รู้ทางเลย ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นสถานที่แปลกๆ ก่อนหน้านี้เธอเคยผ่านสุสาน แต่ก็แค่ผ่านเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเข้ามาเลย!
สถานที่เช่นนี้ทำให้เธอแยกไม่ออกจริงๆ ว่าเหนือ ใต้ ออก ตกอยู่ทางไหน ไม่ว่าจะเดินหรือมอง นอกจากหลุมฝังศพก็ยังเป็นหลุมฝังศพ ที่ทำให้บอกตัวเองไม่ได้ว่าตนเองนั้นอยู่ที่ไหนกันแน่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องทิศทางเลย
เย่หนิงใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้วจริงๆ!
ทางก็ไม่รู้ เธอเอาแต่เดิน จะออกไปได้ไหมเนี่ย
ถ้าเป็นกลางวันก็คงดี ดึกดื่น อยู่สถานที่เช่นนี้ ไม่มีผีเธอก็จะตกใจตายอยู่แล้ว
คิดถึงตรงนี้ เย่หยิงอยากสาปแช่งเซียะยุ่นผิงหลายร้อยหลายพันครั้งชะมัด
จะแค้นจะโกรธอะไร ทำไมถึงต้องเอาเธอมาทิ้งที่นี่ด้วย
กลัวจะตายอยู่แล้ว!
ขณะที่เย่หนิงกำลังเดิน กำลังเดิน......
เหมือนกับได้ยินเสียงอะไรจริงๆ
ภาพลวงตา! ภาพลวงตา!
เย่หนิงปิดหูอย่างรวดเร็ว!