ตอนที่ 159

ตอนที่ 159 เดือดพล่าน!

"ฆ่าผู้บริสุทธิ์ในนามของความยุติธรรม คุณเรียกว่าความยุติธรรมงั้นเหรอ คุณไม่ใช่คนร้ายหรือไง คุณนี่ช่างไม่มีความละอายเลยจริงๆ!" เสิ่นอี้กล่าวเสียงเย็น “แม้ว่าอู๋เหวินคังจะไม่ตาย แต่ก็คงจะตายเพราะการกระทำปัญญาอ่อนของพวกคุณทั้งสองคนนั่นแหละ!"

"คุณหุบปากไปเลยนะ!" เซียะยุ่นผิงโมโหเป็นอย่างมาก “คุณไม่มีสิทธิ์มาเรียกลุงอู๋ของผม!"

"ผมไม่มีสิทธิ์!" เสิ่นอี้ยิ้มเย็น "ผมไม่มีสิทธิ์ แล้วคุณมีสิทธิ์หรือไง คิดถึงสิ่งที่คุณทำสิ! ถ้าตายไปแล้ว คุณจะมีหน้าไปพบอู๋เหวินคังหรือไง คุณอยากล้างมลทินให้เขาจริงๆ คุณจะต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ใช่ว่าคุณควรตั้งใจหาหลักฐานว่าเขาถูกใส่ร้ายหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าคุณควรพยายามทุกวิถีทางเพื่อหาฆาตกรตัวจริงงั้นเหรอ คุณคิดวิธีโง่เขลานี้มาพิสูจน์ว่าเขาบริสุทธิ์ คุณคิดว่าอู๋เหวินคังอยากให้เป็นแบบนี้เหรอ โง่เขลาเหลือเกิน! โง่ไม่มีที่สิ้นสุด! คนตายไปแล้ว ทำแทบตาย แล้วผลลัพธ์ล่ะ ผลลัพธ์คือคุณได้อะไร คุณพิสูจน์ได้ไหมว่าอู๋เหวินคังบริสุทธิ์ คุณหาฆาตกรตัวจริงเจอไหม คุณพลิกคดีของเขาได้ไหม"

"หุบปาก! ผมบอกให้คุณหุบปากไงล่ะ!" เซียะยุ่งผิงโมโหเป็นอย่างมาก

"ทำไม โกรธเพราะละอายหรือไง จะมีประโยชน์อะไร! นอกเหนือจากการพิสูจน์ความโง่เขลาของคุณเองแล้ว ยังจะมีประโยชน์อะไรอีก" ในดวงตาของเสิ่นอี้เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน "ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าคุณปัญญาอ่อนขนาดนี้! อู๋เหวินคังต้องเสียใจมากที่เคยช่วยเหลือคุณอย่างแน่นอน! เขาอยากช่วยเหลือ แต่ไม่อยากให้คุณเป็นฆาตกร! เขาเองก็คงไม่อยากให้นักเรียนที่เขาอุปถัมภ์กลายมาเป็นฆาตกรหรอก! ทำถึงขนาดนี้ไม่ถือว่าเนรคุณต่อเขาหรอ ไม่ถือว่าเนรคุณต่อคนในครอบครัวคุณ เนรคุณต่อการอบรมเลี้ยงดู ทั้งเนรคุณต่อความหวังที่อยากให้เรียนสูงงั้นเหรอ”

เซียนยุ่นผิงหอบหนัก ไม่พูดอะไร มันแสดงให้เห็นว่าเขาโกรธมากขนาดไหน! 

"ปล่อยคนซะ!" เสิ่นอี้กล่าวเสียงเย็น "เซียะยุ่งผิง! ตอนนี้ยกเลิกก็ยังทัน!"

เซียะยุ่นผิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "เสิ่นอี้ ผมไม่ใช่อ้ายหลุนที่โง่เง่าขนาดนั้น ผมไม่ได้ถูกหลอกง่ายอย่างเขา! สำหรับคุณเขามีประโยชน์ แต่สำหรับผมไม่มีประโยชน์!"

"คุณนี่มันดื้อรั้นไม่ยอมสำนึกผิดจริงๆ!" 

เสิ่นอี้รู้สึกไม่คาดฝันเป็นอย่างมาก แล้วก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย! คิดไม่ถึงว่าเซียนยุ่นผิงคนนี้ จะดื้อรั้นขนาดนี้! 

แล้วยังปากแข็งมากอีกด้วย! 

ลุ่มหลงในความผิดเกินไปแล้ว! 

"เสิ่นอี้!" เซียะยุ่นผิงร้องตะโกน "คุณมีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระกับผมตอนนี้ ทว่ากลับไม่รีบมารับคนรักของคุณ! ที่สุสาน! รู้ไหมว่าอยู่ที่ไหน ศาสตราจารย์เสิ่น!"

เสิ่นอี้อดโมโหขึ้นมาไม่ได้จริงๆ!

แต่ตอนนี้กลับไม่แน่ใจว่าเซียะยุ่นผิงพูดเรื่องไร้สาระหรือไม่! สุสานงั้นเหรอ!

ใช่ สถานที่นี้ เขาจะไม่แน่ใจได้ไง 

เขากับสถานที่เช่นนั้น ไม่ชัดเจนอีกหรอ!

ที่เหมือนกันสถานที่แห่งนั้นเป็นสถานที่หนาวเย็น นอกจากนี้ยังเป็นสถานที่สำหรับศพ

ไม่เพียงแต่เป็นที่ฝังศพเท่านั้น! ยังเป็นสถานที่สำหรับศพอีกด้วย! 

ก่อนที่จะเกิดคดีหมู่บ้านว่างยาชุน พวกเขาอยู่ตรวจสอบที่นั่นสักพักหนึ่ง ถ้าไม่เช่นนั้นวันนั้นก็คงไม่บังเอิญเจอเย่หนิงหรอก

เซียะยุ่นผิงคนนี้ เลวทรามอำมหิตเสียจริง คาดไม่ถึงว่าจะพาเย่หนิงไปที่แห่งนั้น

และชัดเจนว่า หลังจากที่เซียะยุ่นผิงลากเย่หนิงไปที่นั่น ยังเอาโทรศัพท์มือถือของเธอไปด้วย 

เสิ่นอี้ไม่สามารถจินตนาการได้เลย เย่หนิงที่อยู่ที่นั่นคนเดียวต้องพบเจอเรื่องอะไรบ้าง แม้กระทั่งความหวาดกลัว ถ้าตอนนี้ไปจะทันไหม

แม้แต่ลิฟต์เขาก็ยังรอไม่ไหว เปิดหน้าต่าง แล้วรีบกระโดดลงไปข้างล่างทันที!

ตอนนี้ ขนาดขับรถสำหรับเขายังคิดว่าช้ามากๆ เลย! 

ขับรถมาตั้งหลายสิบนาที มาถึงตรงนี้ บรรยากาศหนาวเหน็บ!

เขาต้องไปที่นั่นให้เร็วที่สุด! 

ตอนเสิ่นอี้ออกไป โทรศัพท์ไปหาหยางปินก่อนหน้านี้ "เซียะยุ่นผิง!" 

"อะไรนะ" หยางปินตกตะลึง 

"ฆาตกร! ฆาตกรที่ฆ่าเมิ่งซินถงก็คือเซียะยุ่นผิง! เหลียงปินและฟางจิ่งเองก็อยู่ในกำมือของเขา เจ้าหมอนี้เป็นบ้า คลุ้มคลั่งไปแล้ว ไม่ว่าผมจะพูดอะไรเขาก็ไม่ยอมฟังเลย ตอนนี้โทรศัพท์มือถือของเย่หนิงก็อยู่ในมือเขา ยังมีโทรศัพท์ของเขาอีก พวกคุณเองก็ตามร่องรอยให้หน่อย ตอนนี้เขาเปิดเผยตัวแล้ว และคาดว่าเขาจะไม่ปิดบังตัวอีก รีบส่งคนมาเร็ว!"

"ได้!" หยางปินตอบรับ "ผมจะรีบไป!"

"ไม่ต้อง! คุณไม่ต้องไป ให้เหล่าเทียและคนอื่นๆ ไปก็พอ! คุณไปสุสาน สุสานห่างจากที่นี่ 5 เมตร ขับรถไปรอผมที่ปากทาง!"

หยางปินตกตะลึง "ท่านครับพวกเราไปที่ สุสานทำไมเหรอครับ"

"เย่หนิง เจ้าโง่นั้นเอาเย่หนิงไปทิ้งไว้ที่สุสาน!" เสิ่นอี้ทั้งรีบเร่งและเดือดดาล "ผมจะรีบไปช่วยเธอ! ขับรถไม่ทันแน่ ผมไปก่อน คุณก็รีบขับรถมาแล้วกัน! เรื่องนี่อย่าให้คนอื่นรู้เป็นอันขาด!"

หยางปินเข้าใจโดยทันที "ได้ ผมรู้แล้ว! ผมเตรียมงานตรงเสร็จเมื่อไหร่ จะรีบตามไปทันที!" 

หวังว่าจะยังทัน!

เสิ่นอี้มองเวลาในโทรศัพท์ ไม่กล้าฟุ้งซ่านอีก บึ่งรถไปที่สุสานทันที! 

ทางฝั่งเย่หนิง ตอนนี้ยังคงสับสน ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

คืนวันนี้ หลังจากที่เธอ หยางปิน และคนอื่นๆ กลับมาที่สถานีตำรวจ เธอไม่มีงานอะไรต้องทำ เธอเป็นหมอนิติเวช หลังจากที่ชันสูตรศพเธอก็ไม่มีต้องช่วยอีก หยางปินเลยให้เธอรีบกลับไปพักผ่อน เธอก็เลยจะกลับไปรอเสิ่นอี้ก่อน

ก็ไม่รู้หรอกว่าเสิ่นอี้จะกลับมาเมื่อไหร่กันแน่ 

เย่หยิงเฝ้ารอด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น ทำอะไรก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำ เลยเปิดโพสต์ขึ้นมาดูโดยไม่ได้ตั้งใจ ผลลัพธ์คือเวลานั่นเองก็มีสายโทรเข้ามา 

โทรศัพท์จากคนแปลกหน้า 

เย่หนิงแปลกใจมากๆ แรกเริ่มคิดว่าโทรผิด คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเป็นเซียะยุ่นผิง

เธอต้องรู้จักเซียะยุ่นผิงอย่างแน่นอน เขาทำงานอยู่ในศาลสูง อายุยังน้อย ก่อนหน้านี้ไม่เคยเจอมาก่อน แต่ครั้งนี้พอเกิดคดีฆ่าหั่นศพขึ้น เขานั่นแหละที่เป็นคนวิ่งเอาข้อมูลมาให้เสิ่นอี้

เกี่ยวกับคดีเมื่อสิบห้าปีก่อน ศาลสูงเองก็สนใจเป็นอย่างมาก ทำให้เซียะยุ่นผิงรออยู่ตรงนี้ ดูว่ามีอะไรให้ช่วยไหม คดีสิ้นสุดเขากลับไปรวบรวมข้อมูลอีกครั้ง ศาลสูงเลยออกคำสั่งให้เซียะยุ่นผิง พักอยู่ในห้องพักของสถานีตำรวจชั่วคราว

แม้ว่าจะเพิ่งเคยพบกันครั้งเดียว แต่เซียะยุ่นผิงคนนั้นทำให้เย่หนิงรู้สึกดีมากๆ

ตอนเซียะยุ่นผิงโทรศัพท์เข้ามา ดูรีบร้อนอย่างเห็นได้ชัด บอกว่าให้เธอลงไปข้างล่าง แล้วไปกับเขาที่หนึ่ง 

เย่หนิงแปลกใจ 

"รีบมา! รีบมาเร็วๆ! เสิ่นอี้กำลังรอคุณอยู่นะ!" 

"ห๊า" เย่หนิงสงสัยเป็นอย่างยิ่ง 

"รีบหน่อย! ขึ้นรถแล้วค่อยคุย!" เซียะยุ่นผิงที่อยู่ข้างล่าง เร่งให้ลงไปเป็นอย่างมาก

เย่หนิงรู้ว่าความสัมพันธ์ของเสิ่นอี้และเซียะยุ่นผิงไม่เลวเลย ทั้งสองคนสนิทกันมาก ได้ยินเสิ่นอี้บอกว่าเขาทำงานอยู่ในศาล เลยรู้จักเซียะยุ่นผิงทั้งสองคนคุยกันเยอะมากทีเดียว ให้พูดสำหรับเซียะยุ่นผิงแล้ว เย่หนิงไม่สงสัยเลยสักนิดเดียว 

บุคคลภายใน 

นักเรียนดีเด่นที่ศาลสูงรับเข้ามาและสนิทกับเสิ่นอี้ขนาดนั้น เย่หนิงจะไปสงสัยอะไร โดยปกติแล้วเลยต้องรีบลงมาก ทว่าหลังจากที่ขึ้นรถไปแล้ว

เย่หนิงเวียนหัวเล็กน้อย!

หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นนั้น เธอก็คิดไม่ออกเลยจริงๆ 

เธอจำได้ว่าตอนที่ลงไปข้างล่าง เซียะยุ่นผิงก็ยืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว สีหน้าของเขาวิตกกังวล "รีบๆ หน่อย!"

"เกิดอะไรขึ้น" พอเห็นเซียะยุ่นผิงเคร่งเครียดขนาดนี้แล้ว เธอก็เลยรู้สึกเครียดขึ้นมาบ้างแล้ว

"รีบๆ หน่อย! ไม่อย่างงั้นจะไม่ทันแล้ว!"

เย่หนิงเหมือนจะจำได้แค่ประโยคนี้ที่เซียะยุ่นผิงพูดกับเธอ หลังจากนั้นแล้ว 

หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอ 

ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ