ตอนที่ 158

ตอนที่ 158 ชิงลงมือก่อน

เสิ่นอี้คิดว่าเย่หนิงหลับไปก่อนแล้ว 

ตอนที่กลับมาถึงหอพัก ไฟปิดอยู่ ทั่วทั้งห้องเงียบสงัด ไม่มีเสียงเลยสักนิดเดียว 

สำหรับเสิ่นอี้แล้ว ไฟจะเปิดหรือไม่นั้นก็ไม่มีผลกระทบใดๆ ต่อเขา เขายังไม่ปิดประตูห้อง กลับยืนตะลึงค้างอยู่หน้าประตู

ภายในห้องไม่มีคนอยู่!

ใช่! เขาแน่ใจมากๆ ว่าภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่สักคนเดียว

ถ้าเย่หนิงอยู่ เขาต้องรู้สึกได้

กลิ่นอายของเธอ ลมหายใจของเธอ กลิ่นหอมหวานในเลือดของเธอนั้นช่างยั่วยวนใจ กลิ่นอายของการมีชีวิตล้วนเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคย เขารับรู้กลิ่นตลอดทาง ยิ่งเป็นของเธอแล้วด้วย ยิ่งเป็นกลิ่นที่พิเศษที่สุด อีกอย่างตอนนี้ยังมีรอยตราของเขา นั่นก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น

แต่ไม่มี ภายในห้องไม่มี 

เธอไม่ได้กลับมาเหรอ

หรือว่าเพราะเขาไม่อยู่ เธอถึงได้กลับไปที่ห้องของตนเอง

นี่ จะเป็นไปได้เหรอ 

เสิ่นอี้สงสัยอยู่สักพัก แล้วหันตัวเดินออกไป เขาตัดสินใจว่าจะไปดูเสียหน่อย

เขามาถึงหน้าประตูห้องของเย่หนิงอย่างรวดเร็ว 

เขาไม่ได้เข้าไป แล้วก็ไม่ต้องเข้าไป ด้านนอกก็รู้สึกได้เหมือนกัน ถึงแม้จะปิดประตูแน่น สำหรับเขาแล้ว ก็ไม่เป็นอุปสรรคใดๆ 

ไม่มี! 

คาดไม่ถึงว่าเธอจะไม่อยู่

นี่ก็แปลก 

หรือว่าจะยังอยู่ในสถานีตำรวจ

เสิ่นอี้จำได้ว่าตอนที่เขาเพิ่งกลับมา เขาไปดูแล้วไฟของห้องชันสูตรศพและออฟฟิศของหมอนิติเวชไม่ได้เปิดอยู่ ดังนั้นเขาถึงคิดว่าเย่หนิงกลับมาแล้ว

แต่คาดไม่ถึงว่าเธอจะไม่อยู่ 

ไม่อยู่ที่บ้านของเขา แล้วก็ไม่อยู่ในบ้านของตัวเธอเอง

งั้นเธอไปอยู่ที่ไหนกัน

เสิ่นอี้รีบโทรเข้าไปที่มือถือของเย่หนิงทันที

โทรศัพท์ดังอยู่สองครั้ง

ตัดสาย! 

เสิ่นอี้กลัดกลุ้มใจ! 

รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาทันที!

เขารีบโทรศัพท์ไปหาหยางปินอีกครั้ง แล้วถามว่า "คืนนี้มีคดีอะไรที่ตำรวจต้องออกนอกสถานที่บ้างไหม"

หยางปินรู้สึกประหลาดใจ "ไม่มี ทำไม เกิดอะไรขึ้น" 

"เย่หนิง!" เสิ่นอี้พูดอย่างรวดเร็ว "เธอไปไหน”

"ห๊า!" หยางปินยิ่งประหลาดใจเข้าไปอีก "เธอไปไหน เธอไม่ได้ไปไหนนี่นา เธอกลับมาพร้อมกับพวกเรา พอเห็นไม่มีงานอะไรแล้ว ผมก็เลยบอกเธอให้รีบกลับไปพักเสียหน่อย ทำไมเหรอครับท่าน เธอไม่อยู่เหรอ"

"ไม่อยู่!" เสิ่นอี้ทั้งโกรธและกลัดกลุ้มใจ "ไม่รู้ว่าไปที่ไหน! แปลกมากจริงๆ!" 

"นี่..." หยางปินรีบพูดขึ้น "ผมไม่ได้รับการแจ้งความ งั้นเธอจะไปที่ไหน น่าแปลก ดึกขนาดนี้แล้วด้วย"

ไม่ใช่แค่ดึก! แต่นี่ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว! 

เด็กน้อย ดึกดื่นเที่ยงคืน ยังจะไปเที่ยวเล่นที่ไหนอีกนะ! 

เสิ่นอี้ไม่รู้เบาะแสเลยสักนิดเดียว! 

แม้ว่าจะมีอะไรที่เร่งด่วนจริงๆ แต่ต้องรีบทำเวลานี้เลยเหรอ

อีกอย่าง...ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์ของเขา 

"ท่านครับ" หยางปินสงสัย "เกิดอะไรขึ้น" 

"ไม่รู้!" จิตใจของเสิ่นอี้ว้าวุ่น "เธอไปที่ไหน หยางปิน คุณรีบให้คนหาตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของเธอ ดูว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน!"

"ครับ! รบกวนท่านรอสักครู่! ผมจะรีบไปตรวจสอบ!" สถานการณ์เร่งรีบ หยางปินเองก็ไม่ได้ล่าช้า รีบโทรศัพท์ให้คนไปตรวจสอบโดยทันที

เสิ่นอี้วางโทรศัพท์แล้ว ค่อยๆ เดินกลับไปที่หอพัก ระหว่างทางยังครุ่นคิดอยู่ตลอดว่าเย่หนิงไปที่ไหนกันแน่

ไม่สมเหตุสมผลเลย เย่หนิงต้องไม่มีทางออกไปไหนดึกๆ ดื่นๆ แน่ 

หรือว่าจะหิว เลยออกไปหาของกิน 

ไม่มีทาง

ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องไม่รับโทรศัพท์ของเขา !

เสิ่นอี้ยิ่งคิด ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจ ยิ่งหยางปินที่อยู่ด้านนั้นไม่มีข้อมูล เขาก็ยิ่งร้อนรน! 

ทำอะไร

ออกไปไหนกันแน่

จู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น 

เสิ่นอี้คิดว่าหยางปินหาเจอแล้ว พอหยิบขึ้นมาดู คาดไม่ถึงว่าจะโทรมาจากโทรศัพท์มือถือของเย่หนิง 

เสิ่นอี้ตกตะลึง รีบรับโทรศัพท์ น้ำเสียงที่พูดไม่ดีมากๆ "เสี่ยวหนิง! คุณทำอะไรอยู่ ดึกขนาดนี้แล้ว คุณไปอยู่ที่ไหน!" 

ปลายสายโทรศัพท์ มีเสียงหัวเราะดังแว่วมา 

เสียงหัวเราะของผู้ชาย! 

หัวใจของเสิ่นอี้หนักอึ้ง 

นี่ไม่ใช่เย่หนิง! 

เขารีบถามทันที "นายเป็นใคร! แล้วเย่หนิงล่ะ!" 

คนคนนั้นหัวเราะอีกครั้ง! หัวเราะหึๆ แล้วพูดว่า "ศาสตราจารย์เสิ่น ขอชมเชยคุณว่าเหตุผลของคุณช่างวิเศษมากจริงๆ!"

“เป็นคุณ!" เสิ่นอี้เข้าใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน!

คนคนนี้ หรือว่าเจ้าหมอนี่ก็คือคู่หูของอ้ายหลุน เขาก็คือคนร้ายในคดีฆ่าหั่นศพของเมิงซินถง! 

เมื่อเขาได้ยินคำพูดนี้ เหมือนกับว่าเนื้อหาของบทสนทนาเมื่อครู่ของเสิ่นอี้และอ้ายหลุน เขารู้หมดแล้ว คนคนนี้ไม่ได้อยู่ในสถานที่นั่น แล้วรู้ได้อย่างไรกัน 

ชัดเจนเลยว่า ในบ้านของอ้ายหลุน เขาติดตั้งเครื่องดักฟังเอาไว้! 

ดังนั้นเลยได้ยินบนสนทนาระหว่างเสิ่นอี้และอ้ายหลุน!

แต่ ทำไมเย่หนิงถึงไปอยู่ในเงื้อมมือของเขาได้ล่ะ 

ตอนนี้สิ่งที่เสิ่นอี้กังวลคือเรื่องนี้! 

ทำไมเย่หนิงถึงอยู่ในเงื้อมมือของคนคนนั้นได้! 

เขาคิดจะทำอะไรกันแน่ 

เสิ่นอี้กระวนกระวายใจ เขาพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน "นายเป็นใครกันแน่! เย่หนิงล่ะ นายทำอะไรเย่หนิง!" 

"ฮ่าๆ...ศาสตราจารย์เสิ่น สุดที่รักของคุณตอนนี้กำลังรอให้คุณมาช่วยอยู่น้า ห่างจากที่นี่ 5 เมตรที่บริเวณสุสาน ว่ายังไง ศาสตราจารย์เสิ่น วีรบุรุษจะมีความกล้ามาช่วยสาวงามหรือเปล่านะ ผมบอกก่อนเลยนะศาสตราจารย์เสิ่น ทางที่ดีคุณอย่าปากโป้งไปบอกคนอื่นเสียล่ะ ไม่อย่างงั้นชีวิตของคนรักของคุณอาจจะรับประกันไม่ได้"

สมควรตาย! 

เสิ่นอี้กร่นด่าอยู่ภายในใจ!

ฆาตกรคนนี้ ปลิ้นปล้อนเสียจริง! 

ด้านหนึ่งที่พวกเขาตามอ้ายหลุน เขาก็มาตามฝั่งนี่ เอาตัวเย่หนิงไปด้วย

แต่เขาเข้ามาได้ยังไง

แล้วยังพาตัวเย่หนิงไปได้อีก

ดึกดื่นเที่ยงคืน ไม่มีเหตุผล เย่หนิงก็คงไม่ออกไปกับคนอื่นหรอก 

คิดโยงไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้ ยังมีการที่เขาคาดเดาตัวตนของฆาตกร...

“เป็นคุณ!" ในที่สุดเสิ่นอี้ก็รู้ว่าคนคนนี้เป็นใคร! 

คนที่สามารถดูแฟ้มคดีได้ รู้ตัวตนของเขาเป็นอย่างดี เข้าใจการทำงานภายในสถานีตำรวจอย่างชัดเจน เก่งกาจในการสอดแนม จุดที่สำคัญที่สุด คือเขาสามารถเข้าออกสถานีตำรวจได้ตามใจชอบ!

คนคนนี้เป็นใคร นี่ยังไม่ชัดเจนอีกหรอ

ก็คือคนที่เอาแฟ้มคดีเข้ามาให้ไงล่ะ คนที่ทำงานอยู่ในศาลสูง เซียะยุ่นผิง! นักเรียนดีเด่นที่ศาลสูงเพิ่งรับเข้ามา

ต้องเป็นเขาแน่! 

เสิ่นอี้สูดลมหายใจเข้าลึก เจ้าหมอนี่ ปิดบังตัวตนเก่งจริงๆ!

“เซียะยุ่นผิง! คุณไม่ต้องมาปิดบังแล้ว ผมรู้ว่าเป็นคุณ!" เสิ่นอี้เปิดเผยตัวตนของเขาออกมาตรงๆ 

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายตกใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ประหลาดใจมากนัก หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็พูดเสียงเย็นว่า "สมกับที่เป็นเสิ่นอี้จริงๆ ปิดบังคุณไม่เคยได้เลย! แต่คุณรู้ได้ยังไง"

"เซียะยุ่นผิง คุณนี่มันโง่จริงๆ เลย! มาถึงขั้นนี้แล้วยังจะมาถามผมว่ารู้ได้ยังไง กลับเป็นคุณเองต่างหาก! คุณควรคิดว่าทำไมตัวคุณเองถึงได้ทำแบบนี้ มีความหมายอะไร"

"ไม่มีความหมาย อย่างน้อยพวกคุณก็จะไปตรวจสอบคดีเมื่อสิบห้าปีก่อนใหม่อีกครั้ง! อย่างน้อยที่สุดพวกคุณก็จะได้รู้ว่าลุงอู๋ของผมถูกใส่ร้าย สิ่งนี้สำหรับผมมันก็พอแล้วล่ะ!" 

"พอแล้วงั้นเหรอ เซียะยุ่นผิง คุณนี่ปัญญาอ่อนมากจริงๆ! ที่คุณเรียกว่าพอแล้วก็คือการยุ่งกับชีวิตของคนอื่น เที่ยวไปฆ่าคนบริสุทธิ์ ทำให้ทางตำรวจสงสัยว่าคดีเมื่อตรงนั้นอู๋เหวินคังถูกใส่ร้ายหรือไม่นะเหรอ ถ้าวิญญาณของอู๋เหวินคังที่อยู่บนสวรรค์รู้ว่าคุณทำเรื่องที่ปัญญาอ่อนขนาดนี้ คาดว่าคงจะรีบกระโดดออกมาจากโรงศพแล้วฆ่าคุณแน่ๆ!"

เซียะยุ่นผิงโมโหอย่างมาก "พวกคุณเป็นฆาตกรฆ่าคน ยังมีหน้าจะมาสอนผมอีกเหรอ!"

"ฆาตกรฆ่าคนงั้นเหรอ" เสิ่นอี้ยิ้มเย็น "แล้วคุณไม่ใช่หรือไง คุณคิดว่าคุณยุติธรรมแล้วงั้นเหรอ ไม่ละอายเลยหรือไง"