ตอนที่ 126

ตอนที่ 126 เขากลับมาแล้ว

"หมอนิติเวช" เสิ่นอี้เหมือนกับได้ฟังเรื่องตลก เขามองกวานลี่ผิง แล้วฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย

"หรือว่าไม่ใช่" น้ำเสียงของกวานลี่ผิงแข็งกระด้างเล็กน้อย

"กวานลี่ผิง" เสิ่นอี้ถอนหายใจ "คุณรู้หรือไม่ คุณยิ่งปิดบัง ปัญหาที่ซ่อนเร้นเอาไว้ก็ยิ่งแดงขึ้นมา! เดิมทีแล้วที่พวกเรามาก็แค่อยากเข้าใจสถานการณ์เท่านั้น ไม่ได้มีความหมายอะไรพิเศษเลยจริงๆ แต่สภาพของคุณในตอนนี้ยิ่งหลบเลี่ยงและไม่เอ่ยถึงมัน ตัวคุณเองไม่รู้สึกเลยเหรอว่ามันน่าสงสัยนะครับ"

พอเสิ่นอี้พูดถึงตรงนี้ เขาหยุดพูด แล้วก็มองกวานลี่ผิงเงียบๆ คล้ายกับรอเขาตัดสินใจ

กวานลี่ผิงยกแก้วชาในมือ มือของเขาสั่นเทาเล็กน้อย 

ไม่เด่นชัด

แต่กลับไม่สามารถหลบหลีกดวงตาของทุกๆ คนในที่แห่งนั้นได้

หยางปินอดใจไม่ไหว เลยเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “คุณกวาน! ในที่นี้ทุกคนล้วนเป็นคนกันเองทั้งนั้น! ทั้งหมดที่ทำ เรื่องพวกนี้สิ่งที่เกี่ยวกับมัน ทุกฝ่ายต่างก็ไร้ซึ่งความมั่นใจ คุณคิดว่าที่คุณเพิ่งพูดเรื่องเหล่านั้น เพราะอยากปิดบังพวกเราจริง ถ้าคุณไม่พูดเรื่องเมื่อสิบห้าปีก่อน แล้วพวกเราจะค้นหาต่อไปได้ยังไง”

"คุณไม่เห็นเหรอว่ามีเหยื่อรายใหม่ปรากฏตัวแล้ว เพราะฆาตกรคนนั้น ตอนนี้มีคนห้าคนเสียชีวิต! แล้วบางทีก็อาจจะมีคนที่หก คนที่เจ็ด หรือยิ่งมีมากกว่านั้น! แค่วันเดียวพวกเราไม่สามารถจับเขาได้ ฝันร้ายนี้ไม่ว่าอย่างไรวันเดียวก็ไม่มีทางสิ้นสุด!"

เย่หนิงเองก็พูดโน้มน้าวเขา "อาจารย์กวานคะ พวกเราก็แค่อยากค้นหาความจริงและตามหาคนร้ายเท่านั้น และอีกอย่างบางเรื่อง ถึงคุณปิดบังเอาไว้ไม่ยอมพูดก็ปิดบังได้ไม่นานหรอกค่ะ ตอนนี้อินเตอร์เน็ตพัฒนาไปไกลขนาดนี้ เรื่องพวกนี้ช้าเร็วก็ต้องแพร่ออกไปบนอินเตอร์เน็ต ถ้าพวกเราไม่ได้เป็นคนริเริ่มค้นหา ไม่นานเรื่องนี้ก็รั่วไหลออกไปแล้วถูกค้นเจอเข้าสักวัน" 

"พ่อครับ" กวานอี้เหลียงเองก็รู้สึกร้อนใจ "พ่อรู้อะไรก็พูดออกมาเถอะครับ! ถึงตอนนี้แล้วทำไมพ่อถึงยังต้องปิดบังอีก คดีฆาตกรรมต่อเนื่องเมื่อสิบห้าปีก่อนเดิมทีก็สร้างความอลหม่านมากพออยู่แล้ว ทั่วทั้งตงไห่มีใครบ้างที่จะไม่รู้ และอีกอย่างคดีในตอนนี้และคดีเมื่อตอนนั้นมีความเหมือนกันมากขนาดนี้ ถ้าประชาชนรู้ ยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดคลื่นมหาชนมากขนาดไหน!"

“ตอนนี้พวกเราแค่อยากรีบค้นหาความเหมือนกันของคดีนี้เท่านั้น เกรงว่าจะมีเจตนาแอบแฝงสำหรับคนที่จะใช้เรื่องเหล่านั้นทำเพื่อหวังประโยชน์อยู่ และอีกอย่าง...อีกอย่างถ้าปีนั้นเกิดความผิดพลาดจริงๆ งั้นก็คงจะปิดบังเอาไว้ไม่ได้ บนโลกนี้ไม่มีอะไรปิดบังได้! เหตุผลนี้หรือว่าคุณจะไม่เข้าใจ และก็ไม่คิดจะเข้าใจ จับคนผิดก็ต้องกล้ารับผิดชอบ..." 

ทันใดนั้นเองโทรศัพท์มือถือของหยางปินก็ดังขึ้นมา

"เกิดอะไรขึ้น!" หยางปินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วมองชื่อที่ปรากฏอยู่ ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว เขารีบรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว "ผมหยางปิน! อะไรนะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เร็วขนาดนี้ นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกเรากำลังสืบหาข้อมูลข้างนอก! ได้ ได้! ผมรู้แล้ว! พวกเราจะรีบกลับไปตรวจสอบให้เร็วที่สุด!" 

หยางปินวางโทรศัพท์ ลู่เว่ยรีบถามขึ้นว่า "หัวหน้าหยาง เกิดอะไรขึ้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแล้วครับ"

หยางปินวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วกล่าวเสียงทุ้มว่า "เกิดเรื่องขึ้นแล้วจริงๆ! เมื่อกี้ใครพูดนะ...เสี่ยวเย่...เมื่อกี้คุณยังพูด...เฮ้อ!" หยางปินส่ายหน้า ถอนหายใจแล้วพูดว่า "เรื่องนี้ ตอนนี้มีคนเอาไปปล่อยลงอินเตอร์เน็ตแล้ว!" 

"อะไรนะ!" เย่หนิงตกใจสุดขีด “ระ...เรื่องไหนคะ"

"ยังมีเรื่องไหนอีกล่ะ" หยางปินมองกวานลี่ผิง แล้วพูดอย่างจนปัญญามากๆ ว่า "ถ้าไม่ใช่คดีฆ่าหั่นศพ!"

"นี่...เย่หนิงยังคงตกตะลึง เสิ่นอี้เอาโทรศัพท์ออกมา แล้วถามว่า "เว็บอะไรครับ" 

"เว็บไซด์หลายแห่งได้รายงานข่าวเรื่องนี้แล้ว กลายเป็นเรื่องที่ใหญ่ที่สุดในเมือง มีโพสต์ได้ยินว่าอัตราของการคลิกเข้าชมอยู่ที่หนึ่งล้านครั้ง แล้วมีโพสต์อยู่หลายพันครั้ง! ตอนนี้ข่าวในอินเตอร์เน็ตครึกโครมมาก ทั้งหมดเอาแต่ถกกันถึงเรื่องนี้!" 

เย่หนิงเองก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดค้นหาข่าวท้องถิ่นที่เป็นกระแสมากที่สุด จริงดังคาด แค่กดเข้าไปก็มองเห็นประเด็นข่าวนี้หราอยู่ในหน้าแรก!

โพสต์ได้รับการเผยแพร่ในช่วงเช้า แต่ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่กี่ชั่วโมงก็มีคนคลิกดูไปราวๆ เจ็ดแสนกว่าๆ แล้ว และยังเพิ่มขึ้นต่อเนื่องไม่หยุด

จำนวนคนที่ตอบโพสต์เองก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องเช่นกัน 

หัวเรื่องของโพสต์ ง่ายมากๆ แต่กลับใช้เครื่องหมายกำกับเน้นสว่างเอาไว้ สะดุดตาเป็นอย่างยิ่ง ‘เปิดเผยคดีผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงเมื่อ 15 ปีก่อน’

พอเห็นหัวข้อนี้ ไม่ต้องดูเนื้อหาเย่หนิงก็รู้ว้าผู้เขียนกำลังพูดถึงอะไร 

ทว่าก่อนที่จะกดเข้าไปดู เธอตั้งใจมองชื่อผู้เขียนนั่นเป็นพิเศษ ‘อู๋หมิงซือ’

ชื่อนี้......

อู๋หมิงซือ

อู๋หมิงซือ

แซ่อู๋เหรอ

เมื่อสิบห้าปีก่อน คดีฆ่าหั่นศพเมื่อตอนนั้น ฆาตกรที่ถูกตัดสินประหารโทษชีวิตในที่สุดไม่ใช่ว่าแซ่อู๋หรอกเหรอ 

ผู้เขียนโพสต์ก็ชื่อนี้ คงไม่บังเอิญหรอกมั้ง 

ลีลาการเขียนของอู๋หมิงซือคนนี้เขียนได้อย่างคมคายมากๆ เริ่มแรกก็เขียนประณามเจ้าหน้าที่ผู้รักษากฎหมายต่อการพิจารณาคดีอย่างรุนแรง เพื่อที่ตนเองจะได้เลื่อนตำแหน่งถึงได้ฆ่าคน จับคนบริสุทธิ์ให้ไปรับผิด ผู้บริสุทธิ์ต้องยอมรับผิดเพราะทนความทรมานไม่ไหว แล้วลงมือฆ่า

สุดท้าย สถานการณ์เหล่านั้นก็ยังเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมต่อเนื่องเมื่อ 15 ปีก่อน เย่หนิงยิ่งดูก็ยิ่งหวาดวิตก!

ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายประณามและแค้นเคืองตำรวจ อีกอย่างคนๆ นี้ก็รู้ความจริงของคดีค่อนข้างชัดเจน เขายังยกจุดที่น่าสงสัยขึ้นมามากมายอีกด้วย และข้อสงสัยเหล่านั้น มันก็เป็นสิ่งที่พวกเขาวิเคราะห์มาก่อนหน้านี้ ยกตัวอย่างเช่นอาวุธลงมือที่หายสาบสูญและวิธีการห่อที่แสนแปลกประหลาดก่อนการเคลื่อนย้ายชิ้นส่วนศพ เป็นต้น

หลังจากที่ยกจุดที่น่าสงสัยแล้ว อู๋หมิงซือคนนั้นยังถามข้อสงสัยเหล่านี้ต่อตำรวจ ยกตัวอย่างเช่น ไม่มีหลักฐานในที่ก่อเหตุ

อู๋หมิงซือบอกว่าไม่อยู่ในสถานที่เกิดเหตุ แค่เพราะไม่มีคนมายืนยัน แต่กลับกันไม่มีหลักฐานที่อยู่ กลับไม่สามารถยืนยันได้ว่าเคยเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมตอนนั้นก็กลายเป็นคนร้าย และตอนนั้นขณะที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจัดการคดี มันเป็นความผิดพลาด

อู๋เหวินคังไม่มีหลักฐานที่อยู่ เพราะแบบนี้เขาก็เลยถูกตำรวจระบุว่าเป็นผู้ต้องสงสัย แต่ตอนนั้นคนที่ไม่มีหลักฐานที่อยู่กลับหยุดอยู่ที่เขา เขาแค่โชคร้าย มีแรงจูงใจในการฆ่า ก็เลยทำให้ตำรวจจับตัวเขาไม่ปล่อย

ยังมีอีกจุดหนึ่ง ในบ้านของอู๋เหวินคังถูกกล่าวหาว่าพบหลักฐานเหล่านั้น อู๋หมิงซือไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ รู้สึกว่าอาจเป็นไปได้ว่าจะถูกคนใส่ร้ายป้ายสี แต่ตอนนั้นทุกๆ คนอยากรีบปิดคดี เลยไม่ได้ตรวจสอบ สืบสวนให้ชัดเจน เอาแต่คิดว่ามีแรงจูงใจในการก่อคดี มีเงื่อนงำ แล้วก็หาหลักฐานยืนยันและสามารถระบุตัวนักโทษได้ แม้แต่การสอบปากคำก็ถูกละเลยเป็นอย่างมาก

เพราะเมื่อถึงเวลานั้นอู๋เหวินคังรับหรือไม่ยอมรับผิด สำหรับตำรวจแล้วก็ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือ พวกเขาหาคนที่กระทำผิดได้แล้ว! 

ฆ่าตนหนึ่งคน กลับสามารถทำให้ฆาตกรตัวจริงเป็นลอยนวลจากกฎหมาย

พวกเจ้าหน้าที่ที่ฆ่าคนเป็นผักปลาเหล่านั้นต่างคิดว่าสามารถหาคนมารับผิดได้แล้วก็จะหมดเรื่องกังวลใจเหรอ

ขณะนั้นพวกเขาถึงได้รู้ว่าเรื่องราวยังไม่จบ และฝันร้ายเพิ่งเริ่มต้นขึ้น เพราะคนๆ นั้นกลับมาอีกครั้งแล้ว!