ตอนที่ 110

ตอนที่ 110 การแสดงออกของความโกรธ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เย่หนิงและคนอื่นๆ พบกับสถานการณ์แบบนี้ ที่ให้คนในครอบครัวมายืนยันศพ ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัวหรือว่าพวกเขาที่เป็นตำรวจ ต่างรู้สึกว่าช่างยากลำบากนัก อีกอย่างก็ไม่อยากอธิบายกับฝ่ายตรงข้าม

สำหรับตำรวจ สิ่งที่ไม่อยากที่สุดก็คือการเห็นฆาตกรรมแบบนี้ ไม่อยากได้ยินครอบครัวของผู้ตายร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดและความโศกเศร้า สถานการณ์แบบนี้ถึงแม้ว่าจะพบเห็นได้อยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่มีวิธีใดที่จะทำให้เผชิญหน้าอย่างสงบได้เลย 

และสำหรับคนภายในครอบครัว อารมณ์ที่ยิ่งซับซ้อนก็ยิ่งทำให้รู้สึกทรมาน โดยปกติแล้วพวกเขามักไม่ยอมเชื่อ ยิ่งได้เห็นสภาพญาติพี่น้องของเหยื่ออยู่ในลักษณะนี้ ยอมคาดหวังเรื่องความเป็นความตายเพื่อที่อย่างน้อยก็ยังมีความหวังอยู่นิดหน่อย 

ยืนยันศพ

ไม่ว่าจะเป็นใครที่ได้รับโทรศัพท์แบบนี้ ด้วยจุดประสงค์นี้ที่ทำให้มาที่สถานีตำรวจ ภายในใจล้วนมิอาจทนรับได้!

และไม่มีใครอยากเชื่อหรอกว่าญาติของตนเองจะถูกนำมาทิ้งแบบนี้ 

เมื่อเห็นสีหน้าของคนในครอบครัวเหล่านั้นที่ทั้งกังวลและเศร้าใจ หัวใจของเย่หนิงเองก็ยิ่งรู้สึกทนรับไม่ไหว! ชายหญิงสองคนที่มีอายุค่อนข้างมาก ดูแล้วเหมือนใกล้จะเป็นลมเต็มที

เย่หนิงไม่รู้ ถ้าพวกเขาเห็นเมิ่งซินถงที่ตายแล้วถูกหั่นศพอย่างน่าอนาถ จะประคับประคองตนเองได้ไหม

ขณะนั้นชายหนุ่มที่อายุน้อยสุดเดินมาข้างหน้า แล้วพูดแนะนำตนเองว่า "สวัสดีครับคุณตำรวจ ผมเป็นสามีของเมิ่งซินถง จางหยวน ส่วนทางฝั่งนี้ท่านเป็นพ่อตาแม่ยายของผม ส่วนนี่พ่อแม่ของผม นี่เป็นน้องสาวของผม น้องสาวของเสี่ยวถง เมิ่งซินซิน"

"คุณตำรวจคะ!" เมื่อจางหยวนพูดจบ แม่ของเมิ่งซินถงโผตัวไปจับที่มือของเย่หนิง น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย พร้อมกับรีบถามออกไปอย่างรวดเร็วว่า "พวกคุณบอกฉันสิ ไม่ใช่เสี่ยวถงใช่ไหม เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้" 

"คุณแม่ครับ" จางหยวนรีบเข้าไปประคองแม่ยายของตนเอง พร้อมกับพูดปลอบใจว่า "แม่ครับ อย่าเพิ่งรีบร้อน บางทีอาจไม่ใช่เสี่ยวถงก็ได้นะครับ แม่อย่าเป็นแบบนี้สิครับ แม่เป็นแบบนี่ ทางตำรวจจะยิ่งทำงานได้ยากนะครับ"  

เขาทั้งพยายามโน้มน้าวแม่ยายของตนเอง ทั้งถามเย่หนิง "ตำรวจท่านนี่ คุณคือ..."

เย่หนิงถอนหายใจ "ฉันเป็นหมอนิติเวชค่ะ" 

"หมอนิติเวชเหรอ" คุณนายเมิ่งกอดอก แล้วเอ่ยเสียงดัง อีกนิดใกล้จะสิ้นสติ สามีของเธอและลูกสาวตกใจจนรีบรุดขึ้นมาข้างหน้า เมื่อปลอบใจ อารมณ์ของเธอจึงค่อยๆ สงบลง

เมื่อเห็นพวกเขาเป็นแบบนี้ ภายในหัวใจของเย่หนิงไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย เดิมทีก็ไม่รู้อยู่แล้วว่าควรพาพวกเขาไปยืนยันศพยังไง เมื่อเห็นคนแก่อยู่ในสภาพแบบนี้กลัวว่าจะทนรับไม่ได้จริงๆ

เมิ่งซินถงถูกฆ่าหั่นศพอย่างโหดเหี้ยมแบบนี้ สำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่ของผู้ตายจะอดทนต่อฉากสยองขวัญอย่างนี้ได้ยังไง

คิดถึงตรงนี้ สายตาของเย่หนิงมองไปที่ร่างของจางหยวน พร้อมกับพูดว่า "คุณไม่ต้องมากับพวกเราก็ได้นะคะ”

"ไม่!" 

จางหยวนยังไม่ทันตอบ พ่อแม่ของเมิ่งซินถงพูดออกมาเสียก่อน "ให้พวกเราดูเถอะ คุณตำรวจ! ให้พวกเราพบ ลูกสาวของพวกเราเถอะ" 

เมิ่งซินถงหายตัวไปเกือบจะหนึ่งเดือนแล้ว คนในบ้านล้วนเป็นห่วงเธออย่างมาก จางหยวนเองก็เกือบจะลาออกจากงาน สุดท้ายหัวหน้าถึงกับต้องรั้งตัวเขาเอาไว้ เขาจึงยังฝืนทำงานอยู่ต่อ แต่ช่วงนี้กลับต้องลางานบ่อยหน่อย เมื่อหาภรรยาไม่พบ เขาเองก็ไม่สามารถทำงานได้อย่างสงบใจ ถึงแม้จะรู้สึกขุ่นเคืองว่าเพราะอะไรทีแรกตนถึงได้ไปปีนเขากับเพื่อน แล้วทำไมถึงไม่กลับมาช่วยภรรยาของตนเอง ถ้าหากเขากลับมาดูแลภรรยาของเขาทุกสัปดาห์ เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น 

แต่เรื่องมาถึงนี่แล้ว เสียใจไปก็ไร้ประโยชน์

ตอนเช้าเมื่อได้รับโทรศัพท์จากทางตำรวจ เขารีบซื้อตั๋วเครื่องบินแล้วบินกลับมาโดยเร็ว และแจ้งพ่อแม่ของเขารวมทั้งพ่อแม่ของเมิ่งซินถงว่าลูกสาวหายตัวไปแล้ว ยี่สิบกว่าวันมานี้พ่อแม่ของเมิ่งซินถงไม่อาจข่มตาหลับได้ มักเป็นห่วงอยู่เสมอว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเมิ่งซินถง ถึงกับเตรียมพร้อมเผชิญกับสิ่งเลวร้ายที่สุด  

สิ่งที่สามารถทำได้ เมื่อจางหยวนได้ยินจากตำรวจให้มายืนยันศพ พวกเขาแทบจะรับไม่ได้ รอมาใกล้จะหนึ่งเดือน รอถึงตอนนี้ แต่ทำไมผลลัพธ์ถึงได้เป็นแบบนี้

เย่หนิงลังเลสักพัก สุดท้ายจึงพูดออกมาว่า "พวกคุณตามฉันมาค่ะ" 

จางหยวนและคนอื่นๆ ถูกพามาที่ห้องชันสูตร พอมองชิ้นส่วนศพที่เพิ่งถูกประกอบเข้าด้วยกัน เย่หนิงสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วพูดว่า "พวกคุณ...ได้โปรดเตรียมใจ..." 

จางหยวนกำหมัดแน่น " ให้ผมดู!" 

เย่หนิงไม่กล้าเปิดผ้าสีขาวในครั้งเดียว แค่คลี่ออกมาเล็กน้อยก็ปรากฏส่วนศีรษะของผู้ตายแล้ว 

จางหยวนเบิกตาค้างอย่างตกใจ จ้องร่างเย็นเฉียบนั้นของศพตาค้างโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาเลย  

พ่อของเมิ่งซินถงกล่าวเสียงสั่นว่า "ทำไม อาหยวน เป็น...เป็นอะไร" 

จางหยวนก้าวเท้าถอยหลังไปสองก้าวอย่างรวดเร็ว ปิดดวงตาอย่างเจ็บปวดโดยที่ไม่พูดอะไรออกมา ทว่าเขากลับทิ้งตัวลงไปกับพื้น แล้วปล่อยโฮออกมา  

แม่ของเมิ่งซินถงเหลือกตา แล้วสลบลงไปกับพื้น

พ่อของเมิ่งซินถงโอบกอดภรรยาของตนเองด้วยน้ำตานองหน้า มองเย่หนิงและคนอื่นๆ ที่หมดหนทางช่วย เหมือนกับอยากจะพูดอะไร ทว่าพออ้าปากสุดท้ายแล้วกลับไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาเลยสักคำ พูดไม่ออก มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินลงมา

ภายในใจของเย่หนิงรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก กล่าวเสียงเบาว่า "ฉันขอโทษค่ะ!"

พ่อของเมิ่งซินถงถามด้วยน้ำเสียงเจือสะอึกสะอื้น "ลูกสาวของผม เสียได้อย่างไร" 

เย่หนิงถอนหายใจเงียบๆ อีกครั้ง แล้วพูดกระซิบออกมาว่า "เธอถูกฆาตกรทำร้ายค่ะ ชิ้นส่วนอวัยวะของเธอถูกพบอยู่ที่เมืองเก่า...เวลาการตาย คาดว่าจะเป็นเมื่อสองวันก่อน..." 

ทันใดนั้นจางหยวนก็เด้งตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว กระชากคอเสื้อของเสิ่นอี้แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า "ตำรวจอย่างพวกคุณทำอะไรกันอยู่! พวกคุณทำอะไรอยู่กันแน่! ภรรยาของผมหายไปนานขนาดนี้ แต่พวกคุณกลับหาเธอไม่พบ พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ พวกคุณตามหาตั้งหนึ่งเดือนกว่าๆ แต่ตอนนี้กลับมาบอกผมว่าพวกเราค้นพบชิ้นส่วนร่างกายของเธอแล้ว! และเธอก็เพิ่งตายเมื่อสองวันก่อน..."

จางหยวนหยุดพูดไป แล้วทันใดนั้นก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ร้องไห้ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจมากๆ "ถ้าพวกคุณหาเธอเจอเร็วกว่านี้...ถ้าพวกคุณหาเธอเจอเร็วกว่านี้สักนิด...เธอก็จะยังไม่ตาย!" 

กวางอี้เหลียงและลู่เว่ยรีบช่วยพาจางหยวนที่อยู่ตรงหน้าออกไป "คุณครับ ช่วยใจเย็นก่อน" 

จางหยวนขัดขืนการจับกุมของพวกเขา แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า "ให้ผมใจเย็นหน่อย พวกคุณก็พูดง่ายนะสิ! ให้ผมใจเย็นยังไง นั่นภรรยาผมนะ! จะให้ผมใจเย็นหรอ! ให้ผมใจเย็นอีกเหรอ!"

"เธอหายตัวไปนานขนาดนี้ แต่พวกคุณกลับหาเธอไม่เจอ! ถ้าฆาตกรไม่นำศพของเธอไปทิ้งพวกคุณจะพบเธอไหม พวกคุณเป็นตำรวจประสาอะไร ทำอะไรอยู่กันแน่ พวกคุณไม่ได้ช่วยผมตามหาภรรยาเลยด้วยซ้ำ ถ้าพวกคุณตั้งใจตามหาเธอสักหน่อย เธอ เธอคง...คงไม่ตาย ถ้าพวกคุณตามหาเธอเร็วกว่านี้ เธอ เธอคงยังไม่ตาย" 

สถานการณ์เช่นนี้ อารมณ์ความรู้สึกของคนในครอบครัวกำลังอ่อนไหว เสิ่นอี้เข้าใจพวกเขาดี ดังนั้นจึงไม่แสดงอารมณ์หรือสีหน้าใดๆ ยิ่งช่วงเวลานี้ความต้องการสูงสุดของผู้ตายคือการระเบิดอารมณ์ออกมา