ตอนที่ 096
ตอนที่ 96 มีปัญหาตรงไหนเหรอครับ
เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คิดไม่ถึงว่าพวกเราสองคนจะเข้าใกล้กันขนาดนี้!
แทบจะรวมร่างกันอยู่แล้ว!
ตอนที่เพิ่งโผตัวเข้าหา เหมือนกับว่าเป็นเพราะเคลื่อนตัวเยอะไปหน่อย ชุดคลุมที่เขาสวมใส่อยู่จึงหลุดไปกว่าครึ่ง จนเผยให้เห็นไหล่ที่ขาวเหมือนหิมะ
ถ้าให้เธอพูด ผู้ชายหนุ่มร่างใหญ่คนนี้ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาต้องโตมาหล่อขนาดนี้!
เธอสงสัยเหลือเกิน ว่าผิวของเขาคงจะขาวและมีสภาพผิวที่ดีกว่าเธอ!
เย่หนิงอยากจะร้องไห้!
จะไม่ให้ทางรอดกันบ้างเลยเหรอ
ผู้ชายคนหนึ่งที่โตมาได้เพอร์เฟคขนาดนี้ ทำไมถึงได้นำสิ่งเหล่านี้มาจู่โจมผู้อื่นได้นะ
เสิ่นอี้หันศีรษะมองตามสายตาของเธอที่มองชุดนอนของตนเองที่กำลังเลื่อนหลุดไปกว่าครึ่ง เมื่อเห็นดวงตาของเธอจ้องค้าง เขาจึงรีบดึงชุดขึ้นแล้วมัดอย่างรวดเร็ว
จะมัดเพื่ออะไร! เย่หนิงรู้สึกโกรธเคือง แต่เดิมก็ไม่มีประโยชน์อยู่แล้ว! ชุดนอนนี้ถึงแม้จะมัด แต่ก็ยังเห็นอยู่ดี
จริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยากมองนะ แต่...มันอยู่ตรงหน้าเธอขนาดนี้ เลยอดมองไม่ได้เท่านั้นเอง
เธอเหลือบมองอยู่หลายครั้ง เสิ่นอี้อารมณ์ดี เขาเอาแต่ยิ้มตลอดและแสร้งทำเป็นไม่รู้ เพราะ QQ นั้นมีเสียงข้อความเข้าตลอด เจ้าจวงหมิงหาน ยังคงทิ้งระเบิดอย่างต่อเนื่อง
"หมอนี่กวนประสาทพอหรือยังนะ!" ขณะที่เสิ่นอี้พูด เขาก็ปล่อยเย่หนิง แล้วกลับมานั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์ พร้อมส่งเครื่องหมายตกใจและถามกลับไปว่า "นายจะทำอะไร เป็นสแปมหรือไง! ระวังจะโดนบล๊อคนะ"
จวงหมิงหานส่งใบหน้าอิโมติคอนรูปยิ้มมาอีกครั้ง แล้วพูดว่า "ขอโทษครับ พี่ชายคนนี้ทำผิดไปแล้ว"
"ออกไปๆๆ !" เสิ่นอี้พิมพ์รัวติดกันอย่างรวดเร็ว
แล้วรีบพิมพ์อีกครั้งว่า "งานเลี้ยงรุ่นมีเมื่อไหร่"
จวงหมิงหานตอบกลับมาว่า “ปลายเดือน ถือโอกาสนัดกันตอนวันหยุดฤดูร้อน ตอนที่ทุกคนว่าง ไม่งั้นเวลาปกติจะเอาเวลาที่ไหนมากินเลี้ยงกัน"
เพื่อนนักเรียนของพวกเขา ส่วนมากถ้าไม่สอนในมหาลัยหรือก็ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ ดังนั้นพอจะนัดรวมกันแต่ละทีจึงต้องเลือกใช้วันหยุดฤดูร้อน
“ได้ รู้แล้ว" เสิ่นอี้ตอบกลับไปด้วยคำง่ายๆ
"ต้องมานะเว้ย" จวงหมิงหายตอบกลับอย่างปลิ้มอกปลื้มใจ
"ดูสถาการณ์ก่อน ถ้าไม่มีเหตุสุดวิสัยจริงๆ ก็คงจะไป อีกอย่างไม่ได้เจอเพื่อนๆ มาหลายปีแล้วด้วย
"ได้ นายยืนยันว่าจะมาก็ดีมากๆ แล้ว" จวงหมินหานส่งอิโมติคอนหน้ายิ้มมาให้หลายอัน แล้วรีบพูดกับเขาอีกครั้งว่า " นายต้องมาน่ะเว้ย รับประกันได้เลยว่าผู้หญิงของห้องเราต้องมากันแน่นเอียดแน่"
เสิ่นอี้เงียบ หลังจากผ่านไปครึ่งนาที เขาจึงตอบกลับไปว่า "นี่ฉันต้องไปจริงๆ เหรอ"
“ ฮาๆ…” จวงหมิงหานส่งอิโมติคอนหัวเราะติดๆ กัน “ฉันว่านะ นอกจากผู้หญิงในห้องของพวกเรา คาดว่าจะต้องมีนักเรียนหญิงจากห้องอื่นมากันอย่างคึกคักแน่นอน…”
"แล้วถ้าจู่ๆ ฉันไม่อยากไปขึ้นมาล่ะ!!!" เสิ่นอี้พิมพ์เครื่องหมายตกใจส่งไปเป็นจำนวนมาก
"อย่านะเว้ย! มันยากนะกว่าที่จะจัดงานเลี้ยงรุ่นได้ แล้วจุดเด่นของงานอย่างนายจะไม่มาได้ยังไง"
" อย่ามาใช้มุกนี้ นายเองก็มีดีกว่าฉันเยอะ ก็ไปเองสิ"
"เหอะๆ..."
"ช่างไร้เดียงสา"
เย่หนิงมองอย่างเงียบๆ ขนาดเธอยังรู้สึกเลยว่าไร้เสียงสาจริงๆ ไร้เดียงสาทั้งคู่นั่นแหละ!
จวงหมิงหานยังคงส่งอิโมติคอนแสดงความรู้สึกอีกเป็นจำนวนมาก แล้วหลังจากนั้นจึงพูดว่า "พูดเลยนะ เพื่อนสาวคนนั้นของนายก็หน้าตาไม่เลวเลย น่ารักออกขนาดนั้น นายพาเธอมาด้วยกันสิ"
เสิ่นอี้ส่งเครื่องหมายไข่ปลาไปเป็นจำนวนมาก
จวงหมิงหานส่งเครื่องหมายคำถามกลับมา
เสิ่นอี้ไม่ตอบ
ดังนั้น จวงหมิงหานจึงส่งมาอีกว่า “ไม่นะ หรือว่าแยกทางกันไปแล้ว นายคงผิดหวังมากสินะ ที่แม่สาวน้อยคนนั้นไม่ตรงตามมาตรฐานที่นายตั้งเอาไว้”
เสิ่นอี้เคาะแป้นคีย์บอร์ด แต่ไม่ได้พิมพ์เลยสักคำ กลับกันเขาทำให้เย่หนิงตกใจ หมอนี่ แรงดีชะมัด!
แต่...ที่จวงหมิงหานพูด เพื่อนสาวคนนั้น...แล้วยังมีสาวน้อย...คงไม่ใช่เธอหรอกนะ
เย่หนิงแอบมองเสิ่นอี้
เสิ่นอี้มองหน้าจอ ด้วยท่าทางที่จริงจังมากๆ แล้วเขาก็พิมพ์ต่อไปว่า "เธอคนนั้นก็กำลังนั่งอยู่ข้างฉัน นายอยากตายรึไง"
จวงหมิงหานส่งเครื่องหมายไข่ปลามาให้
ไม่ถึงครึ่งนาที ก็ส่งมาอีกครั้งว่า "ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ!”
เย่หยิงไม่รู้ว่าควรแสดงอารมณ์กับนี้เรื่องยังไง
สองคนนี่ยิ่งคุย ก็ยิ่งดึงเธอเข้าไปในบทสนทนา
แล้ว คำพูดนั้นอีกมันหมายความว่าอะไรกันนะ
ถ้าไม่มีเธอล่ะ
ไม่ถูกสิ ไม่ใช่ความหมายนี้......
เสิ่นอี้ชอบเธอเหรอ ไม่มีทางเป็นความจริงหรอก
เธอแอบมองเสิ่นอี้อีกครั้ง เขากดออฟไลน์ QQ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วยังพูดกับเธอต่อด้วยใบหน้านิ่งว่า "ไม่ต้องไปสนใจเจ้าหมอนั่นหรอกครับ เขาสติไม่ดี"
เสิ่นอี้เจตนาพูดเลี่ยง เย่หนิงดึงชุดของเขาแล้วถามอย่าเขินอายว่า "เออ จริงๆ แล้วคุณชอบฉันหรือว่าไม่ชอบฉันกันแน่คะ"
เรื่องพวกนี้ เธอทำไม่ได้ อีกอย่างนั่นก็ไม่ใช่ท่าทางของเธอเลยด้วยซ้ำ
ยิ่งสถานการณ์แบบนี้...จวงหมิงหางเป็นคนเฮฮา ชอบเล่นตลก ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขาแหย่เล่นหรือเปล่า
"ง่วงไหมครับ" เสิ่นอี้จับศีรษะของเธอ แววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นของเขา ที่มองมาที่เย่หนิงกำลังบอกเธอตรงๆ ว่า ‘ไม่ใช่เรื่องจริง’
พอพยายามคิดถึงเหตุการณ์เร็วๆ นี้ที่ได้อยู่กับเสิ่นอี้ ไม่ว่าจะคิดยังไงก็รู้เหมือนกับว่ามันผิดแปลก คงไม่หรอกมั้ง
เสิ่นอี้คงจะโง่มากที่ชอบเธอ
มันแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องเป็นเรื่องไม่จริง! ไม่จริง! ไม่จริง!
เย่หนิงบอกตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"เสี่ยวหนิง วันนี้คุณเป็นอะไรครับ ทำไมเอาเหม่อลอยตลอดเลย คุณกำลังคิดอะไรอยู่เหรอครับ" เสิ่นอี้ลูบศีรษะของเธออีกครั้ง
ก่อนนี้เย่หนิงรู้สึกว่าท่าทางของเขาดูเป็นธรรมชาติมาก ทว่าตอนนี้ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็รู้สึกว่าเขากำลังซุกซ่อนอะไรเอาไว้
เขามีความลับใช่ไหม
“ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร..." เย่หนิงที่สูญเสียความมั่นใจ ตอบเสียงเบาว่า "แค่รู้สึกเพลียนิดหน่อยน่ะค่ะ"
“ เพลียก็ต้องพักเยอะๆ ครับ อีกอย่างตอนนี้ก็ปิดคดีได้แล้ว เมื่อมาถึงขั้นนี้คุณก็ไม่มีอะไรต้องจัดการแล้ว ได้ยินมาจากผู้กองหยางว่าคุณเองก็ลงมือช่วยมาหลายคดี ถึงเวลาที่คุณเองก็สมควรพักผ่อนได้แล้ว คุณอยากกลับบ้านสักครั้งไหมครับ"
แค่คิดเย่หนิงก็อยากร้องไห้แล้ว "เลิกพูดเถอะค่ะ"
เสิ่นอี้ฉีกยิ้ม "ทำไมถึงไม่อยากกลับไปล่ะครับ"
"เอ่อ ความจริงแล้ว ป้าของฉันเป็นคนน่ารำคาญค่ะ อีกอย่างไม่ได้มีแค่คนเดียวนะคะ พวกป้าๆ น่ะ ทุกครั้งที่ฉันกลับไปก็จะให้อ่านหนังสือทั้งวัน คล้ายกับการอ่านนี้มีเสน่ห์มากๆ เลยล่ะค่ะ แค่คิดถึงแล้วก็ปวดหัวแล้ว"
เสิ่นอี้หุบยิ้ม "แต่ก็ต้องกลับไป คุณจะหลบตลอดไปไม่ได้หรอกนะครับ "
"เฮ้อ..." เย่หนิง ถอนหายใจยาว และฟุบลงบนโต๊ะ "ฉันไม่อยากกลับไปจริงๆ นี่นา"
ความจริงแล้วหลังจากที่อาของเธอไปต่างประเทศ สำหรับเธอแล้ว บ้านหลังนั้น ก็ไม่ใช่บ้านอีกต่อไป
เย่หนิงฟุบลงกับโต๊ะ พอคิดถึงเรื่องในบ้าน ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา
เสิ่นอี้ลูบเส้นผมยาวของเธอเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า "จะให้ผมกลับไปกับคุณไหมครับ”
"ไม่ได้เด็ดขาด" เย่หนิงเด้งตัวขึ้นมา "ถ้าคุณกลับไปกับฉัน ฉันก็ต้องหาเหตุผลร้อยแปดมาอธิบายอีกน่ะสิคะ"
"หืม" เสิ่นอี้ยกคิ้ว "ก่อนหน้านี้ไม่ได้ตกลงกันแล้วเหรอครับ ว่าผมจะกลับไปกับคุณ"
"ก่อนหน้านี้..." ใบหน้าของเย่หนิงแดงก่ำ ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้คิดอย่างถี่ถ้วน แต่ตอนนี้จู่ๆ เธอก็พบว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อเสิ่นอี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอจึงอยากหลบหนีเขาเล็กน้อย
"มีปัญหาตรงไหนเหรอครับ" เสิ่นอี้ถาม