ตอนที่ 091

ตอนที่ 91 เกลียดชัง

"เจิ้งชวน! นายใจเย็นก่อน!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายพยายามลากเจิ้งชวน "นายทำบ้าอะไร! อาหนิงก็ด้วย คุณพูดเหลวไหลอะไรนะ"

เย่หนิงเองก็หมดคำพูด! เธอรู้สึกว่าตนเองไม่ได้พูดอะไรผิด ใครจะไปรู้เล่าว่าจู่ๆ เจิ้งชวนจะโมโหขนาดนี้

พูดซะเหมือนว่าเธอใกล้จะกลายเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายเต็มที

เธอไม่เข้าใจมากจริงๆ ผีดิบและนักล่า จะต้องฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยเหรอ หรือว่าในสายตาของนักล่า ผีดิบคือสิ่งมีชีวิตที่สมควรตาย จะปล่อยให้มีชีวิตอยู่ไม่ได้เลยหรือยังไง เจอผีดิบ ต้องเอาชีวิต เช่นนี้ไม่ถือว่ากับอีกฝ่ายทำเกินไปหน่อยหรอ

บางที…พวกเขาก็แค่อยากจะมีสังคมเท่านั้น

เฝิงเยี่ยนฮวายยังพยายามโน้มน้าวเจิ้งชวน "เจิ้งชวน เมื่อกี้นายเพิ่งเข้าใจในตัวอาหนิงไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆถึงโมโหขึ้นมาได้ล่ะ"

เจิ้งชวนพูดอย่างอารมณ์เสียว่า " ที่ฉันเข้าใจคือสถานภาพของเธอในตอนนี้ที่ต้องมาเจอกับเรื่องยุ่งยากเหล่านี้ ฉันเลยไม่อยากบังคับเธอไงล่ะ! แต่นายก็เพิ่งได้ฟังสิ่งที่เธอพูด"

เจิ้งชวนยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห " คิดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะพูดถึงพวกมันแบบนั้น ปล่อยพวกมันไปงั้นเหรอ นี่คือสิ่งที่นักล่าควรทำงั้นเหรอ ผมล่ะสงสัยจริงๆ ถ้าหากวันหนึ่งผมลากพวกมันออกมาได้ เพื่อผีดิบหนึ่งตัวคุณคงจะไม่ยอมหักหลังพวกเราใช่ไหม!"

เฝิงเยี่ยนฮวานหันหน้ามองเย่หนิงเล็กน้อยอย่างจนปัญญา "อาหนิง คุณไม่เคยได้พบเจอกับผีดิบพวกนั้น! ไม่มีทางเข้าใจหรอก!หลายปีมานี้ ผีดิบพวกนั้นก่อเรื่องทำร้ายผู้คนมากมายครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งที่แล้วที่พวกเราผ่านไปที่หมู่บ้าน พบว่าทั้งหมู่บ้านถูกผีดิบโจมตี ได้รับบาดเจ็บและล้มตายเป็นจำนวนมาก แม้แต่ผู้หญิงและเด็กพวกมันก็ไม่ยอมละเว้น ครั้งนั้น...ขนาดพวกเราเองก็ยังต้องสละเพื่อนร่วมทางถึงสองคน จึงจะสามารถกำจัดพวกผีดิบเหล่านี้ให้สิ้นซากได้..."

"เห้อ..." เฝิงเยี่ยนฮวายถอนลมหายใจยาว " อย่างไรก็ตามหลังจากนี้คุณจะค่อยๆ เข้าใจความเกลียดชังของพวกเราที่มีต่อพวกมัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ พวกมันคือสิ่งมีชีวิตเลือดเย็น ไม่มีความรู้สึก รู้แค่เรื่องการเข่นฆ่า ถึงคุณอยากจะมอบความเมตตาให้แก่พวกมัน แต่สุดท้าย พวกมันต่างหากล่ะที่จะได้ประโยชน์...อีกอย่างพวกเราก็รู้ ว่าเรื่องที่ต้องสงสัยคนที่อยู่ข้างกายคุณ เป็นสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ ยิ่งไปกว่านั้น คุณไม่จำเป็นต้องเชื่อพวกเราก็ได้…เอาอย่างนี้..."

เฝิงเยี่ยนฮวายถอดสร้อยจากลำคอของตนเอง แล้วยื่นส่งให้เย่หนิง " ใส่นี่ซะ"

เชือกสีแดง ที่ผูกกับจี้ไม้ท้อที่แกะสลักเอาไว้อย่างประณีต

"นี่คือ..." เย่หนิงมองสร้อยไม้แกะสลักที่เฝิงเยี่ยนฮวายยื่นมาให้เธออย่างสงสัย

นี่คงไม่ใช่ยันต์ป้องกันตัวของเฝิงเยี่ยนฮวายหรอกนะ เย่หนิงตกใจพร้อมกับรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว "ไม่เอา ฉันไม่เอา สิ่งนี้มันมีค่ามากเกินไป!"

เฝิงเยี่ยนฮวายฝืนหัวเราะ " มันเป็นแค่ไม้ท้อแกะสลักเท่านั้น จะมีค่าอะไร!"

"แต่ว่า..." เย่หยิงยังไม่อยากจะเชื่อ " นายพกติดตัว ยังจะบอกว่าไม่มีค่าอีกเหรอ!"

"อะไรเล่า นี่เป็นของที่พี่เจิ้งเพิ่งให้ผมมา!" เฝิ่งเยี่ยนฮวายหันไปมองเจิ้งชวน พร้อมกับพูดต่อว่า " จี้ไม้แกะสลักชิ้นนี้ จุดเด่นของมันคือสามารถรับรู้พลังปราณของผีดิบ! ผีดิบที่มีพลังปราณสูงเหล่านั้น ที่ปลอมตัวได้ดีมาก ไม่สามารถแยกออกได้ด้วยตาเปล่า มีแต่ต้องพึ่งการสนองตอบของไม้ท้อแกะสลักชิ้นนี้เท่านั้น! คุณใส่เอาไว้กับตัว ถ้าหากมีผีดิบเข้ามาใกล้คุณ มันก็จะมีแสดงปฏิกิริยาออกมา

"อืม" เย่หนิงรับมา เธอไม่เชื่อเขาสักเท่าไหร่ “เวอร์ไปมั้ง"

“คุณใส่ติดตัวเอาไว้ ถ้ามีผีดิบเข้ามาใกล้ จี้ไม้ท้อนี้จะร้อนขึ้นมา ถ้าจู่ๆ คุณรู้สึกว่าจี้นี้ค่อยๆ ร้อนขึ้นมา คุณต้องระวังตัว รับรองได้เลยว่าตอนนั้นต้องมีผีดิบอยู่ใกล้คุณแน่นอน"

“เวอร์เกินไปแล้ว จะวิเศษขนาดนั้นเลยเหรอ" เย่หนิงสวมสร้อยพร้อมกับลูบจี้ ของสิ่งนี้ถูกแกะสลักเป็นรูปนางฟ้าตัวน้อย ที่ถูกขัดจนขึ้นแวว

เย่หนิงไม่พูดอะไรอีก 'นางฟ้าตัวน้อย เป็นของศักดิ์สิทธิ์ในตำนานตะวันตก แกะสลักอะไรก็แกะไป ไหงต้องมาแกะสลักเป็นรูปนางฟ้าตัวน้อยด้วยล่ะ เธอควรพูดอะไรดี ไม่สมเหตุสมผลเกินไปหรอ สิ่งนี้จะทำให้รู้สึกถึงตัวตนของผีดิบจริงๆ เหรอ’

เฝิงเยี่ยนฮวายยิ้มตาหยี "น่ารักไหม"

เย่หนิงกรอกตามองบน

เจิ้งชวนเงียบมาตลอด ดูแล้วเขายังคงอารมณ์ไม่ดี เด็กหนุ่มคนนี้คงเกลียดชังผีดิบมากจริงๆ

เย่หนิงลูบจี้บนหน้าอกของตัวเองอีกครั้ง

"แล้วหลังจากนั้นล่ะ" เธอถามเฝิงเยี่ยนฮวาย

เฝิงเยี่ยนฮวายชะงักค้าง

เย่หนิงพูดอย่างจนใจมากๆ ว่า “ นอกจากนั้นล่ะ ผีดิบยังมีจุดเด่นอื่นอีกไหม ความหมายของฉันคือ ในกรณีที่ในห้องมีคนสิบกว่าคนหรือยี่สิบคน ฉันก็ไม่มีทางรู้นะสิว่าเป็นคนไหน ใช่ไหมล่ะ! งั้นนี่ก็ไม่ใช่การทดสอบที่ดีเลย ของสิ่งนี้ สรุปแล้วมาตรฐานมันอยู่ที่ตรงไหนกัน เผลอๆ อาจจะเกิดการเข้าใจผิดเสียด้วยซ้ำ โดยรวมแล้วจะพึ่งเจ้าของสิ่งนี้มาตัดสินว่าใครเป็นผีดิบเหรอ ของสิ่งนี้เป็นวิทยาศาสตร์มากๆ เลยนะ”

"วิทยาศาสตร์เหรอ" เฝิ่งเยี่ยนฮวายแทบอยากจะกระอักเลือดออกมา! ทำไมเธอต้องพูดเรื่องวิทยาศาสตร์หรือไม่ใช่วิทยาศาสตร์ด้วยนะ ถ้าอยากพูดเรื่องวิทยาศาสตร์...การดำรงอยู่ของผีดิบ เดิมทีก็ไม่ใช่วิทยาศาสตร์อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

เฝิงเหยี่ยนฮวายไอแห้งๆ "นี่..." เขาไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะของสิ่งนี้เขาไม่ได้เป็นคนทำ เขาเหลือบมองเจิ้งชวน เห้อ ลูกพี่ยังโกรธอยู่เลย เขาคงไม่คิดจะอธิบายอะไรหรอก

เฝิงเยี่ยนฮวายได้แค่พูดว่า "มันก็ยังมีวิธีอื่นที่จะแยก ความแตกต่างของผีดิบกับมนุษย์ อืม ถ้าจุดเด่นของมัน...น่ะหรอก็มีอยู่ไม่กี่อย่าง ประการแรก พวกมันไม่พักผ่อน มีกำลังวังชา ประการที่สอง พวกมันไม่ต้องกินอะไร ก็ไม่รู้สึกหิว ประการที่สาม อืม...ถ้าเทียบกับคนปกติ..มันก็มีแรงมหาศาล..และบาดเจ็บยาก พูดให้ง่ายๆ ก็คือ คุณเอามีดแทงไปสองสามครั้ง นอกจากจะไม่เป็นอะไรแล้ว ยังไม่ตายอีกด้วย..."

เขาครุ่นคิด พร้อมกับพูดเสริมอีกครั้งว่า " อุณหภูมิร่างกายต่ำ ร่างกายเย็นเหมือนน้ำแข็งและตัวก็แข็งทื่อ...เออ ยังมีอีกนะ...พวกมันไม่มีเลือด ให้พูดก็คือถึงคุณจะตัดมือของมัน มันก็จะไม่มีเลือดไหลออกมา"

เย่หนิงพูดงึมงำ "ตัดไม่ขาดหรอก"

เฝิงเยี่ยนฮวายพยักหน้า " เว้นแต่จะใช้กระบี่จากไม้ท้อ แล้วยังต้องเป็นไม้ท้อที่มีอายุหลายปีหน่อยนะถึงจะทำกระบี่ได้ มิเช่นนั้นถึงแม้ว่าคุณจะใช้มีดสปาต้าตัดก็คงเปล่าประโยชน์ ผิวหนังก็เฉือนไม่เข้า!"

"เนื้อหนาจริงๆ..." ความรู้สึกของเย่หนิงไม่อยู่กับตัว

"ยังมีตรงไหนไม่เข้าใจอีกไหม" เฝิงเยี่ยนฮวายถามอีกครั้ง

เย่หนิงครุ่นคิด แล้วพูดอีกครั้งว่า "จุดเด่นเหล่านี่ ผีดิบทุกตัวจะต้องมีหรอ"

จู่ๆ เธอก็คิดขึ้นมาได้ ครั้งแรกที่เธอสงสัยเสิ่นอี้ ก็เคยจับตัวเขาเพื่อพิสูจน์มาแล้ว แต่ก็ไม่เห็นว่าตัวจะเย็นหรือมีผิวที่แข็งทื่อ

ถึงจะไม่เข้าใจ ทว่าเธอกลับรู้สึกโล่งใจ

ไม่ใช่เขา ดีจัง

อีกอย่าง เขาก็กินอาหารเป็นด้วย

เย่หนิงตบหน้าผาก เป็นเธอเองที่สงสัยมากไปจริงๆ สงสัยบ้าอะไรเนี้ยะ

ครั้งก่อนสงสัยว่าเสิ่นอี้เป็นผี ครั้งนี้ยังจะมาสงสัยว่าเขาเป็นผีดิบอีก...

ถ้าเสิ่นอี้รู้ เธอต้องซวยแน่ๆ เลย

"ใช่!" เฝิงเยี่ยนฮวายพยักหน้า "พวกนี้คือลักษณะเด่นๆ ที่เห็นได้ชัด เดี๋ยวก็คงได้เจอ คุณระมัดระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน"

"ได้เลย" เย่หนิงกำจี้ไม้ท้อที่สลักเป็นรูปนางฟ้าตัวน้อยเอาไว้แน่น พร้อมกับพูดในใจว่า เฝิงเยี่ยนฮวายต้องเข้าใจเรื่องผีดิบผิดแน่นอน!

จะมีผีดิบอยู่ข้างกายเธอได้ยังไงกันเล่า

---------------------------------------------------------------------------------------