ตอนที่ 090

ตอนที่ 90 ทางที่แตกต่าง

ความจริงแล้วก็เกือบจะไม่มี

เย่หนิงหวนคิดถึงช่วงเวลานั้น ตอนที่ยุ่งอยู่กับคดีที่หมู่บ้านว่างยาชุนมีใครอีกที่ไม่ใช่คนในกรมตำรวจของพวกเขา แต่มีโอกาสได้สัมผัสร่างของผีดิบนั้นคงไม่มีใครอื่นแล้ว!

ทว่า พอได้ยินเจิ้งชวนพูดแบบนี้ แล้วลองคิดอย่างถี่ถ้วน จู่ๆ ก็คิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง ร่างของผีดิบนั้นไม่ได้เน่าเปื่อยอย่างฉับพลันในขณะที่อยู่ในสถานีตำรวจ แต่มันเกิดขึ้นข้างนอก!

ในห้องทดลองของมหาวิทยาลัยแพทย์

มีคนอยู่ในห้องสองคน…

จวงหมิงหานและเหลียงเซิง

สองคนนั้นถือว่าเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ หรือเปล่านะ

นอกจากนั้นแล้ว ยังมีอีกคน

เดิมทีแล้วคนๆ นี้สมควรเป็นคนที่น่าสงสัยมากที่สุด ทว่ากลับเป็นคนที่เธอตัดทิ้งออกไปอย่างละเลย

เสิ่นอี้…

เธอไม่เคยสงสัยในตัวเขาเลย

ทว่า…

จู่ๆ ในหัวสมองของเย่หนิงก็ปรากฏภาพๆ หนึ่งขึ้นมา!

ผู้ชายผมยาว ที่สวมชุดโบราณคนนั้น

ในห้องชันสูตร กับร่างกายอันเย็นเฉียบ

แล้วผู้ชายคนนั้นก็กลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง

ใบหน้าที่เหมือนกัน และ น้ำเสียงที่คล้ายกันนั้นอีก

กระทั้งตอนนี้ เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าตอนนั้นตนเองฝันแบบนั้นได้ยังไง

ทั้งๆ ที่ภาพในความทรงจำชัดเจน แต่ก็เหมือนกับภาพลวงตาซะอย่างงั้น

นอกจากตัวเธอแล้ว ไม่มีคนอื่นเลยที่สามารถรับรองได้ว่าเรื่องเหล่านี้เคยเกิดขึ้นจริง แม้แต่ในกล้องวงจรปิดก็ยังถ่ายภาพอะไรไม่ได้

ทว่า เธอกลับสามารถจดจำภาพเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน

ชัดเจนมากๆ

นี่ไม่สมควรเป็นแค่ภาพลวงตา

หลังจากนั้น ขณะที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว จู่ๆ เสิ่นอี้ก็ปรากฏตัว แม้ว่าหลังจากนั้นเธอจะเคยทดสอบเขาแล้ว แต่ผลกลายเป็นว่าเธอก็แค่คิดมากไปเองเท่านั้น

ทว่า ตอนนี้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง เมื่อขบคิดอย่างจริงจัง อยู่ๆ เธอก็รู้สึกอีกครั้งว่าจริงๆแล้วเสิ่นอี้เป็น… มีความรู้สึกชนิดหนึ่งพวยพุ่งขึ้นมาในทันทีทันใด และที่สำคัญคนผู้นั้น…

หากไม่ใช่เพราะเผชิญกับเหตุการณ์ในคืนนั้นก่อนที่จะพบเสิ่นอี้ บางทีเธออาจจะไม่ต้องคิดมาก แต่ตอนนี้เธอกลับหยุดคิดไม่ได้เลยจริงๆ

“ทำไมเหรอ อาหนิง” เฝิงเยี่ยนฮวายรู้สึกสงสัย “สีหน้าของคุณดูแย่มากเลย”

ทว่าเจิ้งชวนกลับมีความเข้าใจมากกว่าเฝิงเยี่ยนฮวาย “เย่หนิง คุณกำลังคิดอะไรอยู่ใช่ไหม คนๆ นั้นมีอะไรที่น่าสงสัยใช่ไหม เขาคือใคร”

สติของเย่หนิงค่อยๆ กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว เธอรีบส่ายหน้า “ไม่มีอะไร…”

“อาหนิง” เฝิ่งเยี่ยนฮวายไม่เชื่อว่าเธอจะไม่มีอะไร มีบางสิ่งติดอยู่ภายในใจของเย่หนิง ทั้งหมดล้วนปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ ตอนนี้แค่มองสีหน้า บอกว่าไม่มีอะไรน่ะเหรอ ใครจะไปเชื่อลง

“อาหนิง ถ้ามีอะไรคุณบอกพวกเราได้เลย!” เฝิ่งเยี่ยนฮวายเร่งเธอ “เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อย่ามาเล่นตลก”

เย่หนิงยังคงส่ายหน้า “ขอโทษ…”

มีบางเรื่อง ที่จริงๆแล้วเธอพูดออกมาไม่ได้! อาทิเช่นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจวงหมิงหาน คนจากกรมตำรวจเป็นคนเชิญให้เขาเข้ามาช่วยสืบคดี แต่นั้นเป็นเรื่องลับเฉพาะ ทีแรกเพราะกังวลว่าคนเหล่านั้นจะรู้ว่าจวงหมิงหานสามารถคิดค้นยาถอนพิษและลงมือถอนพิษได้ ทีมของหยางปินจึงออกคำสั่งพิเศษว่าเรื่องนี้จะต้องปกปิดเป็นความลับ ห้ามแพร่งพรายออกไป

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นทายาทของนักล่าผีดิบ แต่ก็เป็นตำรวจ เมื่อเธออยู่ในสถานีตำรวจ เธอก็ต้องปฏิบัติตามกฎระเบียบของพวกเขา จะนำรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับคดี มาพูดกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับคดีตามใจชอบได้ยังไง

ส่วนเสิ่นอี้…

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เธอถึงไม่อยากพูด

“อาหนิง!” เฝิงเยี่ยนฮวายร้อนรนจนทนไม่ไหว “คุณ คุณเป็นอะไรกันแน่ เป็น….เพราะ…”

“พอแล้ว!” เจิ้งชวนขัดเฝิ่งเยี่ยนฮวาย “อาหนิงเองก็ต้องมีเรื่องที่รู้สึกลำบากใจ! อย่าไปบังคับเธอเลย”

เจิ้งชวนผ่อนลมหายใจ “ เจิ้งชวน ขอบคุณนะที่เข้าใจ!”

เขากลับส่ายหน้า “อาหนิง ผมรู้ว่าตำแหน่งที่คุณอยู่ค่อนข้างพิเศษ แต่เรื่องที่พวกเราขอร้องคุณ มันเกี่ยวข้องกับผู้คนจำนวนมาก ดังนั้นคุณจะละเลยไม่ได้เป็นอันขาด!”

“เจิ้งชวน…” เย่หนิงพลั้งปากถามออกมาอย่างอดไม่ได้ “ถ้ารอบตัวของฉันมีผีดิบจริงๆ ทำไมฉันถึงไม่รู้เลยล่ะ พวกมันไม่เหมือนกับคนปกติไม่ใช่เหรอ”

“ผมเองก็ไม่มั่นใจใจนัก!” เจิ้งชวนส่ายหน้าอีกครั้ง “จริงๆ แล้วผมเองก็เคยเห็นผีดิบมามากมาย แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นผีดิบที่บำเพ็ญตบะมาแค่สองร้อยปีเท่านั้น ยังไม่เคยเจอผีดิบที่บำเพ็ญตบะสูงกว่านั้นเลย ว่ากันตามตรงผีดิบก็ต้องมีการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมแน่นอน แล้วอีกอย่างก็ต้องมีพวกที่กลายสภาพ อาจไม่เหมือนผีดิบพวกนั้น…แต่กลับเหมือนคนธรรมดาก็ได้…”

“พูดให้ถูกก็คือ ถึงมันจะอยู่ข้างๆ คุณก็ไม่มีทางรู้สึกหรอกว่ามันแตกต่างจากคนปกติอย่างไร…ยิ่งเป็นผีดิบที่มีตบะสูงแล้วด้วย ยิ่งตบตาคุณได้ดีทีเดียว…ผมยังเคยได้ยินคำพูดติดตลก คำพูดหนึ่งว่า เมื่อผีดิบอยู่ปะปนกับกลุ่มคนเป็นเวลานาน พวกมันอาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตนเองเป็นผีดิบ คิดว่าตนเองนั่นเป็นคนธรรมดา”

เย่หนิงครุ่นคิด แล้วพูดออกมาอีกครั้งว่า “บางที่เขาอาจจะไม่ได้มีเจตนาร้ายก็ได้นะ”

"บางทีเหรอ" เจิ้งชวนยิ้มเยาะ "ก็แค่บางทีเท่านั้น! คุณอยากเดิมพันไหมล่ะ”

“แต่…” เย่หนิงพูดงึมงำ “ถ้าเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร งั้นมันก็ไม่ยุติธรรมเลยที่พวกเราจะต้องลงมือกับพวกเขา!”

เจิ้งชวนกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “อาหนิง คำพูดของคุณก็ไม่ถูกนะ! การดำรงอยู่ของผีดิบเดิมทีก็ฝ่าฝืนลิขิตของสวรรค์อยู่แล้ว! ของพรรค์นี้เดิมทีแล้วก็ไม่สมควรอยู่บนโลกนี้! ไม่ใช่เหรอ”

เย่หนิงมองเจิ้งชวน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นเดียวกับเขาว่า “ทำไมล่ะ การมีชีวิตอยู่ต้องยึดหลักเหตุและผลด้วยหรอ! ถ้าฝ่าฝืนลิขิตสวรรค์ งั้นทำไมพวกเขาถึงได้ยังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ล่ะ การปรากฏตัวของผีดิบ ไม่ใช่เพราะการสรรสร้างของโลกที่ได้สร้างพวกเขามาเหรอ”

“นี่เหรอเหตุผลของคุณ” เฝิ่งเยี่ยนฮวายไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เจิ้งชวนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นว่า “เย่หนิง อย่าลืมสิ ว่าตัวคุณเองก็เป็นนักล่าผีดิบ แต่ตอนนี้คุณกลับช่วยพูดให้อสูรกายพวกนั้น เจ้าพวกนั้นเป็นคนก็ไม่ใช่เป็นผีก็ไม่เชิง คุณรู้ไหมว่าพวกมันอำมหิตแค่ไหน รู้ไหมว่ามีคนจำนวนมากถูกพวกมันทำร้ายจนตายนะ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้พวกมันคิดจะทำอะไร พวกมันอยากช่วยราชาผีดิบไง! พวกมันอยากทำลายมนุษยชาติให้สิ้นซาก แต่คุณล่ะกลับกำลังทำอะไรอยู่”

“คุณเป็นนักล่าผีดิบ แต่กลับปกป้องพวกมัน เย่หนิง ถ้าพ่อและแม่ของคุณยังอยู่แล้วมาได้ยินคำพูดพวกนี้ พวกท่านคงจะผิดหวังมาก คุณรู้ไหมว่าคนในตระกูลนักล่าต้องถูกผีดิบพวกนั้นฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมอำมหิตมากมายแค่ไหน การดำรงอยู่นั้นมีเหตุผลเหรอ หึ บนโลกมีสิ่งชั่วร้ายมากมาย สิ่งมีชีวิตที่ฝ่าฝืนสวรรค์เพื่อที่จะมีชีวิตรอด คุณคิดว่ายังสมเหตุสมผลอยู่ไหมล่ะ ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจะมีตำรวจเอาไว้ทำไม ตำรวจอย่างพวกคุณมีประโยชน์อะไรบ้าง”

“พอแล้ว พอแล้ว…” เฝิ่งเยี่ยนฮวายรีบดึงตัวของเจิ้งชวน “ให้ผมพูดเอง พวกคุณสองคนนี่มันอะไรกัน พูดกันดีๆ ไม่ได้รึไง ทำไมต้องทะเลาะกันด้วย!”

“เหอะ!” เจิ้งชวนดึงมือของเฝิ่งเยี่ยนฮวายออก พร้อมกับพูดเสียงเย็นว่า “ดูแล้ว พวกเราคงพูดดีๆ กันไม่ได้แล้ว เฝิงเยี่ยนฮวาย ครั้งนี้พวกเราคงมาเสียเปล่า! เธอไม่ยอมช่วย อยากปกป้องผีดิบพวกนั้นก็แล้วแต่เธอเลย! ผมก็มีวิธีของผม! สักวันหนึ่ง ผมจะจับอสูรกายพวกนั้น จะไม่ให้พวกมันมีชีวิตรอด! หวังว่าตอนนั้น พวกเราคงจะไม่กลายเป็นศัตรูกันหรอกนะ!"

-------------------------------------------------------------------