271

บทที่ 271 ประเมินต่ำไป

ตัวหนังสือยังสามารถแสดงและสื่ออกมาได้แบบนี้อีกด้วย ไม่ต้องใช้มุขอะไรมาสร้างเป็นหัวข้อ ไม่ต้องพยายามคิดคำอะไรเพื่อไปดึงดูดให้คนสนใจ

แต่เป็นการพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาตรงๆ โดยผ่านเสน่ห์ของตัวหนังสือ และค่อยๆ กลายเป็นบทความให้ได้อ่านกัน

ตามบทวิจารณ์ที่ซูเพ่ยเอินได้เขียนลง เถาเถาก็ได้ลองนึกถึงฉากต่างๆ ของโต้วโค่วในหนัง ตอนที่เก็บซ่อนน้ำตาเอาไว้ ตอนที่เธอดูละครงิ้วพร้อมกับรอยยิ้ม ตอนที่ขมวดคิ้วกลัดกลุ้มและเศร้าโศก ตอนที่เธอหัวเราะเบิกบานหรือตอนโกรธเกรี้ยว ตอนที่เธอยอมโดนแม่เล้าเฆี่ยนตีเพราะไม่ยอมก้มหัวให้ และตอนก่อนที่เธอจะสิ้นใจ เธอเรียกชื่อเซียวจือออกมา จนทำให้เจ้าตัวถึงกับตกใจก้าวเท้าหนี พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง ผู้หญิงที่ถูกมองว่า ‘ชั่วร้าย’ กลับกลายเป็นเด็กสาวที่แกล้งอีกฝ่ายได้สำเร็จ และหัวเราะออกมาอย่างไร้เดียงสา