1109 เฟิงเป่ยเฉินล้ม

บทที่ 1109 เฟิงเป่ยเฉินล้ม

ในห้องอีกห้องหนึ่ง หลังจากเหมียวอี้โยนพู่กัน แท่นฝนหมึกและกระดาษให้ ก็เตือนเพียงว่า "มหาเคล็ดวิชาอู๋เลี่ยง เจ้าฝึกได้เท่าไรก็เขียนออกมาเท่านั้น ถ้าเจ้าเขียนต่างจากอาจารย์ของเจ้า ก็รับผลที่ตามมาเองแล้วกัน"

หลี่โม่จินเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วถามว่า "อาจารย์ข้าจะเขียนเหรอ?"

"ข้าว่าเจ้ารู้จักเฟิงเป่ยเฉินดีกว่าข้านะ เจ้าคิดว่าเขากระดูกแข็งขนาดไหนล่ะ?" เหมียวอี้ถามกลับ

ความเงียบช่างมีค่าดั่งทองจริงๆ หลี่โม่จินไม่พูดอะไรมากแล้ว เริ่มฝนหมึกอย่างช้าๆ ยกพู่กันขึ้นมาเขียนของตัวเอง...

เหมียวอี้ถึงขั้นไม่ส่งคนไปเฝ้าเขา เหาะขึ้นมาเหยียบบนตึกที่สูงที่สุดของนภาอู๋เลี่ยง จ้องมองฉินซีและลูกสาวเดินเคียงข้างกันอยู่ในสวนดอกไม้ ไม่น่าเชื่อว่าฉินซีที่มีใบหน้าเย็นชามาตลอดจะเผยรอยยิ้มออกมาเป็นระยะ รอบข้างว่างเปล่าไร้คน ทั้งสองพูดคุยกันไม่หยุด