บทที่ 22 อดีต 7 (จบ)

"สมแล้วที่เป็นหัวหน้าคนพวกนี้ เวทย์เด็กเล่นนั้นคงทำอะไรไม่ได้สินะ แต่มองดูพี่น้องตนเองโดยทำร้ายแบบนี้คงเจ็บใจไม่น้อยละสิ"เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้ากรงที่มีร่างใหญ่นั่งอยู่บนพื้น ที่ตอนนี้ร่างกายซูบผอมจากการที่ไม่ได้กินอะไรมาตลอดห้าวัน

"จะฆ่าก็ฆ่าสักที จะทรมานก็ทำซะให้พอใจ จะได้ตายๆสักที"ร่างสูงกัดฟันพูดอย่างไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว ได้ตายไวๆจะได้หลุดพ้นสักที

"แต่ข้ายังไม่ได้พาลูกเมียเจ้ามาเยี่ยมเจ้าเลยนะ"เขาพูดตามที่เห็นในเวทย์อ่านใจตอนนี้ที่ปรากฏแต่ใบหน้าหญิงผู้นึงที่มีรอยยิ้มสดใสน่าประทับใจ และเด็กชายที่มีอายุไม่เกินห้าหนาว ตัวอวบอ้วนกำลังน่ารักอ้อนมารดากินขนม ร่างสูงเริ่มชะงักเมื่อได้ยินที่เขาพูด

"ภรรยาเจ้า นางสวยนะรอยยิ้มสดใสน่าประทับใจ กับบุตรชายที่อวบอ้วนนั้น คงมีความสุขไม่น้อยเลยสินะ รอยยิ้มนั้นน่าพรากไปจากใบหน้าหวานนะ เจ้าว่ามั้ย"เขาจึงพูดต่อไปและหันไปยิ้มเย็นให้

"ยะ…อย่า..อย่าทำอะไรลูกเมียข้าเลย อย่าาาา…อย่าทำพวกเขาาา…ข้าขอร้องท่าน…ขอร้องเถิด..ข้าไม่ได้ตั้งใจล้ำเส้นท่านเลย ข้าเพียงทำตามคำสั่ง ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเขา พวกเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้"ร่างสูงพูดละล่ำละลักพร้อมทั้งโขกศรีษะอย่างแรงจนเลือดซิบ

"งั้นข้ามีอะไรจะถามเจ้าหน่อย"เขาจึงพูดขึ้นให้ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

"ถามอะไรรึขอรับ หากตอบได้ข้าจะตอบทุกอย่างเลย ขอแค่ท่านให้สัญญาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวข้าก็พอ"ร่างสูงตอบรับทันที

"เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับข้า เรื่องที่เจ้าขอ ข้าจะพิจารณาจากคำตอบของเจ้าอีกทีแล้วกัน"เขาข่มขู่กลับไปพร้อมทั้งเสกเก้าอี้และโต๊ะน้ำชา ขนมมาพร้อมเพรียงจากนั้นก็รินชายื่นให้ร่างสูง เพราะเรื่องที่จะถามอาจจะใช้เวลาตอบนาน ฉะนั้นเขาจึงรินชาให้ดื่มแก้กระหายและร่ายเวทย์พูดความจริงใส่ไปด้วย เมื่อดื่มลงไปแล้วสิ่งที่เขาตอบจะมีแต่ความจริงเท่านั้น หากบิดเบือนความจริงชาที่ดื่มลงไปจะร้อนขึ้นมาจนทะลุกระเพาะและลำคอกันเลยทีเดียว โอกาสไม่ได้มีมาบ่อยนัก หากเขาใจดีด้วยการยื่นทางรอดอื่นให้แล้ว ก็จงคว้าเอาไว้ หากยังจงรักภักดีกับพรรคมังกรนิลเพลิงมากจนโกหกเขา จากที่เขาไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวหรือคนที่ไม่เกี่ยวข้อง เขาคงต้องยุ่งเกี่ยวเพื่อทรมานใจคนแล้วละมั้ง

"ข้าไม่ได้ใส่ยาพิษให้เจ้ากินหรอก อย่างข้ามีอย่างอื่นให้ทรมานเจ้าเยอะแยะ"เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงรับถ้วยชาไปแล้ว แต่ยังลังเลว่าจะดื่มดีมั้ย เขาเลยพูดให้เพื่อให้อีกฝ่ายดื่มซะที

"ท่านจะถามอะไรข้ารึขอรับ"ร่างสูงถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ทำไมนายของเจ้าถึงต้องการแก่นรากวิญญาณขนาดฆ่าแกงผู้คนไปมากมายขนาดนั้นกัน"เขาถามสิ่งที่คาใจไปเลยตรงๆไม่อ้อมค้อมใดๆทั้งสิ้น

"อะ..เอ่อ คือเรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อสามสิบปีก่อน ที่ฮูหยินของท่านหมิงหลงเป็นบุตรีคนเดียวของเผ่าจอมมารที่โดนกวาดล้างจากเหล่าทวยเทพ จนเหลือเพียงนางที่เป็นทายาทสายตรงคนเดียวของเผ่าพันธุ์ ส่วนคนในเผ่าจอมมารที่เหลือจึงโดนสาปให้มีบุตรเป็นสตรีเท่านั้นเพื่อป้องกันจอมมารกลับมาจุติอีก ทำให้เผ่าพันธุ์จอมมารค่อยๆล้มหายตายจากเพราะชาวยุทธ์มักจะหาเรื่องไปเข้มฆ่าคนอ่อนแอที่นั้นเสมอ ด้วยอ้างว่าคนที่นั้นชั่วช้าต้องกวาดล้างเผ่าพันธุ์ให้หายไปจากยุทธภพ ทั้งที่ที่นั้นมีเพียงเด็กและสตรี ฮูหยินจึงบากหน้าหาเผ่าพันธุ์และพรรคสำนักอื่นๆที่เคยเป็นพันธะมิตรเก่า เพื่อขอความคุ้มกันช่วยเหลือคนในเผ่าพันธุ์ตนเอง ส่งอาวุธ สมุนไพรและแก่นวิญญาณที่หายากไปเป็นของกำนัน แต่ก็เหมือนโดนกลั่นแกล้ง คนพวกนั้นรับเพียงของแต่ไม่ยอมส่งคนไปคุ้มกัน จนเป็นที่เลื่องลือไปทั่วยุทธภพว่ารังแกเอาเปรียบสตรีเพศแม่ นายท่านหมิงหลงที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่เผ่าพันธุ์จอมมารโดนกวาดล้างเพราะทวยเทพหวาดกลัวผู้ที่แข็งแกร่งกว่าจึงสงสารและเห็นใจนาง ส่งคนไปคุ้มกันและช่วยเหลือนางทุกอย่าง จนนายท่านได้ไปล่าสัตว์ในป่าอาถรรพ์เกิดพัดหลงจากขบวนผู้คุ้มกันไปเกือบสิบวัน แล้วได้ช่วยสตรีบาดเจ็บนางนึงไว้ นางโดนไล่ล่าจากจอมยุทธ์สามคนที่หมายเอาชีวิต แต่โชคดีที่นายท่ายไปช่วยได้ทันนางจึงได้รับบาดเจ็บไม่มากนัก สตรีที่งดงามราวกับดอกไม้แรกแย้ม ท่าทางที่อ่อนหวานและสายตาใสซื่อนั้นกุมดวงใจของบุรุษได้ไม่ยากนัก จนได้รู้ว่านางคือบุตรีเผ่าจอมมารที่ตนคอยให้ความช่วยเหลือมาตลอดก็สงสารและเห็นใจจนก่อเกิดเป็นความรัก ส่วนนางก็รักปักใจนายท่านตั้งแต่ที่นายท่านช่วยชีวิตนางไว้ พอรู้ว่านายท่านคือคนที่คอยช่วยเหลือนางมาตลอดนางก็ยิ่งนึกรักนายท่าน ทั้งสองคนมีความรักเกิดขึ้นในใจกว่าขบวนคุ้มกันจะตามหานายท่านเจอความรักในใจของทั้งคู่ก็สุกงอมแล้ว นายท่านประกาศจะแต่งนางเป็นฮูหยินและให้เผ่าจอมมารมาอยู่ที่พรรคมังกรนิลเพลิงด้วย โดยแบ่งพื้นที่ให้อีกฝั่งของภูเขาและปกครองกันอย่างเท่าเทียม จึงไม่มีใครกล้าทำร้ายคนในเผ่าจอมมารอีก หลังจากนั้นไม่กี่ปีฮูหยินก็ตั้งครรถ์ ด้วยความที่คิดไว้แล้วว่ายังไงก็น่าจะได้บุตรีแน่ๆ นางจึงเชิญนักพรตเวทย์มาตรวจชะตาและความแข็งแรงของบุตร แต่นักพรตก็ทำนายเพียงว่าเด็กที่อยู่ในครรถ์มีจิตมารที่แข็งแกร่งมาก เป็นบุตรแห่งมารที่จะทำให้ยุทธภพวุ่นวาย แต่ก็ใช่ว่าไม่ดีซะทีเดียว หากกำจัดจิตมารได้บุตรที่จะเกิดมาก็จะแข็งแกร่งมากจนบำลุเป็นเทพเซียนได้ตั้งแต่อายุยังน้อย จะนำพาความรุ่งโรจน์ถึงขีดสุดมาสู่พรรคมังกรนิลเพลิง หลังจากนั้นจึงเกิดการแบ่งเป็นสองขั้วอำนาจที่สนับสนุนและไม่สนับสนุนให้เด็กในครรถ์เกิดมา แต่ฮูหยินก็รักและทะนุถนอมลูกดีดั่งเดิม เหมือนเด็กที่กำลังจะเกิดมาเป็นเพียงเด็กธรรมดาคนนึง พอนายน้อยคลอดมาก็มีลูกมังกรมาจากไหนไม่รู้มาอยู่เคียงข้าง คอยดูแลข้างกายนายน้อยตลอด หากใครคิดทำร้ายนายน้อยมังกรนั้นจะพ่นไฟแผดเผาคนผู้นั้นทันที เรียกได้ว่าข้างกายนายน้อยเต็มไปด้วยการนองเลือดตั้งแต่เด็ก พอนายน้อยเข้าสองขวบจิตมารก็เริ่มครอบงำดวงจิตที่อ่อนแอ นายน้อยที่เดินและวิ่งได้แล้ว ใช้พลังมารฆ่าคนในตำหนักตนเองหลายสิบคนเพื่อดูดซับวิญญาณเสริมจิตมาร จนฮูหยินต้องสละชีวิตตนเองเพื่อให้แก่นวิญญาณมารของตนกับนายน้อยเพื่อผนึกจิตมารไว้ชั่วคราว นายท่านที่เห็นเพียงร่างของสตรีที่รักและบุตรชายไม่มีสติของตนก็ร้องไห้คร่ำครวญเสียใจกับการจากไปของฮูหยิน หลักจากพิธีศพฮูหยินนายท่านก็อยู่แต่ในห้องหนังสือสามวันสามคืนไม่หลับไม่นอน จนหาวิธีช่วยนายน้อยได้ นายท่านรักและดูแลนายน้อยอย่างดี ดีกว่าเดิมมาก เพราะนายท่านมองนายน้อยเป็นดั่งดวงใจที่เห็นฮูหยินเหลือไว้ให้นายท่าน และสิ่งที่จะช่วยกำจัดจิตมารได้ก็คือแก่นรากวิญญาณที่เป็นแหล่งพลังทวยเทพที่ไม่มีวันสิ้นสุดและไม่มีวันหมดไป นายท่านจึงเริ่มเสาะหาว่ามีที่ใดบ้าง เผ่าพันธุ์ใดบ้างที่เกี่ยวข้อง ใช้เวลาไม่กี่ปีก็สืบสาวราวเรื่องได้ว่าอยู่ที่มารดาของเจ้า จนแย่งชิงมาครอบครองได้ทั้งที่ตัวนางมีแต่เลือดจากการคลอดลูก พอนายน้อยดูดซึมเข้าก็สัมผัสไม่ได้ถึงจิตมารอีก นายน้อยก็ใช้ชีวิตอย่างดีมีความสุขการฝึกฝนและการเลื่อนขั้นพลังผ่านไปอย่างรวดเร็วและง่ายดาย พอถึงช่วงที่นายน้อยบำเพ็ญเพื่อบำลุเป็นเทพเซียนกลับเจ็บปวดทุรนทุรายจนสิ้นสติทุกครั้งเมื่อพยายามเดินพลังปราณ เมื่อตรวจสอบจึงพบว่านายน้อยคำสาปต้องใช้แก่นรากวิญญาณที่เหลือหรือเลือดของทายาทเผ่าจิ้งจอกเก้าหางมาล้างคำสาปเท่านั้น นายท่านจึงตามหาแกะรอยหาพวกเจ้า แต่เจอเพียงปรมาจารย์เมิ่งซีหลี่ พยายามต่อรองขอความเห็นใจก็แล้ว แต่บิดาเจ้าก็ไม่ปริปากใดๆเลย ทำให้พวกข้าต้องทรมานพ่อเจ้าจนถึงแก่ความตาย จากนั้นพวกข้าก็ได้รับคำสั่งให้ออกตามหาพวกเจ้าจากกระดูกของมารดาเจ้า เพราะบิดาเจ้าเมื่อสิ้นลมหายใจก็มีเพลิงโลกันต์แผดเผาร่างไปไม่เหลือแม้แต่ธุลี หลังจากนั้นข้าก็ตามหาพวกเจ้าจากพลังแฝงในกระดูกจนมาเจอเจ้านี่แหละ สิ่งที่ข้ารู้ก็มีเพียงเท่านี้ เพราะข้าไม่ได้กลับพรรคมาจะสามปีแล้วจึงไม่รู้เรื่องหลังจากนั้นมากนั้น"เขาที่นั่งฟังร่างสูงอย่างไม่ติดขาดหรือสงสัยตรงไหนจึงทำเพียงพยักหน้า เมื่อร่างสูงมองเขาเหมือนรอคอยอะไรสักอย่าง

"ได้ ข้ารับปากจะไม่ยุ่งเกี่ยวและไว้ชีวิตครอบครัวเจ้า"

"ขอบคุณขอรับ ขอบคุณขอรับ"ร่างสูงโขกศรีษะขอบคุณเขา แค่นี้ร่างสูงก็สบายใจแล้ว ต่อให้ตนไม่ได้กลับไปเจอหน้าภรรยาและลูกอีก แต่ก็ยังดีที่ลูกเขายังมีมารดาดูแลอยู่ ไม่มีเขาก็ยังคงอยู่กันได้ ทรัพย์สินเงินทองที่เขาหามาได้ภรรยาคงอยู่ได้แบบไม่ลำบากหลายปี แต่คนตรงหน้าเขาถูกพรากทั้งพ่อและแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ไฉนเลยที่เขาจะรู้ถึงความลำบากยากเย็นเข็ญใจของคนตรงหน้าได้ เมื่อได้รับคำมั่นสัญญาจากร่างเล็กแล้วก็เห็นเพียงหลังร่างเล็กเดินออกไปจากอาณาเขตที่มืดมิดนี่เท่านั้น