0459

บทที่ 459 : คำสั่งห้ามที่เคร่งครัดที่สุดในประวัติศาสตร์!

_____________________________________________________________

เช้าวันต่อมา

เป็นเวลาเช้าตรู่

จางเย่นอนอยู่ชั้นหนึ่งถูกคนเขย่า ข้างหูเป็นเสียงไร้ชีวิตชีวาของเฉินเฉินตัวน้อย "จางเย่ หนูหิวแล้ว ซื้อข้าวเช้าให้หน่อย"

จางเย่พลิกตัว "อย่ายุ่งน่า ขอนอนต่ออีกหน่อยสิ"

เฉินเฉินผลักเขา "จางเย่ จางเย่ ลุกขึ้นนะ"

เมื่อวานจางเย่งีบไปตลอดบ่าย พอตกดึกเมื่อคืนจึงไม่ง่วงนัก เพิ่งจะมาง่วงได้ตอนตีสามนี่เอง เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างฟ้ายังไม่ทันสาง เขาจะตื่นไหวได้อย่างไร สุดท้ายซุกหัวเข้าใต้ผ้าห่มอีกรอบ กล่าวอย่างอ่อนระโหยโรยแรง "ปล่อยอานอนอีกสักชั่วโมงน่า เธอทำกับข้าวเป็นไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นก็ลงไปซื้ออะไรกินข้างล่างสิ"

เฉินเฉินหน้าง้ำ "หนูไม่มีเงิน"

จางเย่เบะปาก ยื่นมือไปควานหากระเป๋าเงินของตนส่งให้ยัยหนูน้อย "อ่ะ เอ้อ ซื้อให้อาด้วยสิ อยากกินตับผัดกับหมั่นโถวครึ่งโหล"

พ้นเทศกาลตรุษจีน เหล่าแผงขายของต่างกลับมาเปิดร้านค้ากันหมด

เฉินเฉินขัดเคือง "ป้ากลับมา หนูจะฟ้องป้า!"

จางเย่แค่นเสียงในลำคออย่างไม่สนใจ เอาแต่จะนอนต่อไป