675 ความเป็นและความตาย

บทที่ 675 ความเป็นและความตาย

ในตอนที่เทียนเฉิงตี้กำลังพูดคุยกับปู้จือไต้ซือ ฉางเจิ้งหมิงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ส่วนหยางชูคิดถึงหมิงเวยที่อยู่ด้านนอก ไม่มีใจอยากพูดคุยอะไร

ภายในห้องจึงตกอยู่ในความเงียบ

ทั้งสองคนต่างมีความกังวลใจเหมือนกันจึงรอคอยให้เวลาผ่านไปอย่างยากลำบาก แต่พอเห็นเทียนเฉิงตี้เดินออกมาพวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ฉางเจิ้งหมิงเห็นสีหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเทียนเฉิงตี้จึงถามไปว่า “ฝ่าบาททำนายเสร็จแล้วหรือพะย่ะค่ะ”

เทียนเฉิงตี้พยักหน้าแล้วหันไปพูดกับหยางชูว่า “พี่หยาง ปู้จือไต้ซือเรียกให้ท่านไปหาน่ะ”

หยางชูกล่าวขอบคุณเขาแล้วถามว่า “ข้าพาสาวใช้ของข้าไปด้วยได้หรือไม่พะย่ะค่ะ”

เทียนเฉิงตี้ชะงักแล้วพูดว่า “ไต้ซือไม่ได้บอก…”

หยางชูคิด “สาวใช้ผู้นี้ติดตามข้ามาตั้งแต่เด็ก ไม่มีเรื่องปิดบังกัน เช่นนั้นกระหม่อมขอพาไปก่อน หากไม่ได้ค่อยว่ากัน”

เทียนเฉิงตี้อยากคุยกับฉางเจิ้งหมิงเป็นการส่วนตัวอยู่แล้วจึงพยักหน้าไป “ได้”

ดังนั้นหยางชูจึงพาตัวฝูไปที่ด้านหลังห้องโถง