614 สายลมยามค่ำคืน
บทที่ 614 สายลมยามค่ำคืน
หลังจากผ่านเรื่องนั้นไป เวินซิ่วอี๋ก็หยุดพูดและกินอย่างเงียบๆ
นางสั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะ ซึ่งพวกเขาสองคนทานไม่หมด
จนกระทั่งท้องรับต่อไปไม่ไหวแล้ว นางจึงจ้องจี้เสียวอู่ “เฮ้ ที่เหลือให้เจ้ากิน! ”
จี้เสียวอู่กลอกตาทำเป็นไม่สนใจ
เวินซิ่วอี๋โกรธ “สายตาแบบนั้นหมายความว่าอย่างไร”
ฉือชิ่งห้ามไว้ทัน “กินเสร็จก็กลับกันเถอะ อย่าก่อเรื่องเลย”
เวินซิ่วอี๋ฮึดฮัดแล้วปล่อยเขาไป
ฉือชิ่งจ่ายเงิน แล้วทั้งสี่ก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้านอาหาร
แต่ในตอนที่ก้าวข้ามธรณีประตู หมิงเวยก็เดินสะดุดจนตัวเอนจนเกือบทับตัวเวินซิ่วอี๋
เวินซิ่วอี๋หงุดหงิด “เดินยังไง”
หมิงเวยยิ้มขอโทษ “ข้าชาที่เท้านิดหน่อย”
แต่เมื่อสัมผัสแขนเสื้อ นางก็ทำสีหน้าสงสัย “เอ๋ หยกของข้าล่ะ”
จี้เสียวอู่เห็นอย่างรวดเร็ว “นั่น! ”
เขารีบเดินไปหยิบกำไลหยกที่กลิ้งออกไป
หมิงเวยรับมาแล้วปัดฝุ่นออกอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เก็บเข้าไปในอกเสื้อ “ไปกันเถอะ”
เวินซิ่วอี๋ขมวดคิ้วและหันหลังกลับ
เมื่อทั้งสี่คนเดินออกไป เหล่าชาวยุทธภพโต๊ะข้างๆ ก็พูดคุยกัน
Gesperrtes Kapitel
Unterstützen Sie Ihre Lieblingsautoren und -übersetzer bei webnovel.com