382 สนทนายามค่ำ

บทที่ 382 สนทนายามค่ำ

โหวเหลียงนอนอยู่บนผ้าห่ม เขาร้องโอ้ยไม่หยุด เขาในตอนนี้หากผู้ใดมาเห็นคงต้องร้องไห้ด้วยความสงสาร

เขามีอายุเพียงสี่สิบต้นๆ เป็นช่วงเวลาที่บุรุษฝึกฝนจนอยู่ในวัยผู้ใหญ่ และยังไม่เริ่มแก่เฒ่า อีกอย่างเขามักจะใส่ใจกับภาพลักษณ์ของตัวเอง สะอาดสะอ้านและสง่างามอยู่เสมอ แต่หลังจากไปเยือนหูตี้เขากลายเป็นอย่างไรเล่า!

หลังจากหลบหนีไปได้เกือบสองเดือนเสื้อผ้าบนร่างกายของเขาขาดจนไม่น่ามอง ส่วนที่ยังดูดีอยู่ก็ถูกตัดไปทำว่าว

เคราไม่ได้ตัดผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะกินไม่ได้นอนไม่หลับใบหน้าผอมแก้มตอบ ดวงตาหมองคล้ำไม่ต่างจากคนลี้ภัย เมื่อถูกเห็นว่ากำลังจะหนีก็ถูกยิงธนูเข้าที่ก้น

“เบาหน่อยๆ เจ็บ...” โหวเหลียงตะโกนราวกับว่าส่วนที่ถูกยิงไม่ใช่ก้นแต่เป็นส่วนที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ แพทย์ทหารที่ดูบาดแผลให้เขาพูดไม่ออกรู้ว่าเจ็บ แต่ร้องออกมาเช่นนั้น...มันอาจทำให้คนเข้าใจผิดได้

อาสวนยกม่านขึ้นและพูดว่า “คุณชายอยู่ห้องข้างๆ หากท่านร้องดังกว่านี้อาจทำให้คุณชายโกรธข้าช่วยท่านไม่ได้นะ”

โหวเหลียงรีบปาดน้ำตา “เงียบแล้ว ข้าเงียบแล้ว!”