316 ในความมืด

บทที่ 316 ในความมืด

ฝ่ามือนุ่มปิดริมฝีปากของเขา หยางชูนึกถึงคืนนั้นที่เขาถูกแสงจันทร์ร่ายมนต์สะกดจิตให้อยากจุมพิตนาง แต่ผลลัพธ์ก็คือสิ่งที่เขาได้จุมพิตนั้นกลับเป็นฝ่ามือของนางแทน

หากมีการจัดอันดับตามระดับความสุขในทุกๆ วัน คืนนั้นจะต้องอยู่ในสามอันดับแรกเป็นแน่ ขณะที่เขากำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หมิงเวยก็เอนกายพูดเบาๆ ข้างหูเขาว่า “ท่านอย่าส่งเสียงดังเจ้าค่ะ”

หืม...สติของหยางชูกลับคืนมา และพบว่ามีใครบางคนอยู่ข้างนอก...

ในช่วงเวลาที่ไฟดับลงนั้นอาหว่านแทบจะพุ่งเข้าไปทันที โชคดีที่อาสวนดึงนางกลับไปหลบหลังเสาได้ทัน

“เจ้าจะทำอะไร” เขาถามเสียงเบา

“ดับไฟ พวกเขาดับไฟแล้ว!” อาหว่านพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร พวกเขาคิดจะทำอะไรนี่มันเกินไปแล้ว! ไม่ได้ๆ ข้า...”

อาสวนถอนหายใจ “ถึงอย่างนั้นเจ้าก็พรวดพราดเข้าไปไม่ได้! สิ่งใดควรทำสิ่งใดไม่ควรทำคุณชายรู้ดีอยู่แก่ใจ แม้เขาจะทำจริง แต่การที่เจ้าบุกเข้าไปเช่นนี้จะทำให้เขารำคาญเสียเปล่าๆ”

“นี่มันเรื่องบ้าอะไร! แม้คุณชายอดทนได้ แต่หากนางคอยยั่วยวนอยู่ข้างกายเขายังจะทนต่อได้อีกหรือ”