097 เกาะที่โดดเดี่ยว

บทที่ 97 เกาะที่โดดเดี่ยว

วัดเป่าหลิงกำลังตกอยู่ในความวุ่นวาย ไฟไหม้ที่ยอดเขาชุ่ยมู่ ไฟยังลามมาไม่ถึงที่นี่ ทุกคนแค่ตื่นตระหนกกันไปก่อนเพียงเท่านั้น

คนเยอะมากมายเช่นนี้ แต่ทางลงเขากลับมีแค่ทางเดียว หากทุกคนพากันหนีตายถึงไฟยังลามมาไม่ถึง ทุกคนคงได้เหยียบกันตายก่อนเป็นแน่

มีหลายครั้งที่คนที่เสียชีวิตจากภัยพิบัติไม่มาก แต่คนส่วนใหญ่เสียชีวิตเพราะความตื่นตระหนก

ท่านเจ้าเมืองอู๋ตะโกน “เหล่าโหยว รีบรวมกำลังคนไปดับไฟเร็ว!”

เจ้าหน้าที่ตงหนิงตอบรับ แต่ไม่สามารถพูดได้ว่าไม่ทันเวลา เพราะมีผู้คนจำนวนมากในวัดเป่าหลิง บุตรสาวแต่ละตระกูลต่างขอออกไปจากเขาก่อน แล้วยังมีบางคนที่ต้องการหนีลงจากภูเขาโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น!

“ใต้เท้าเจี่ยง!” ผู้ที่มาหาในเวลานี้คืออาหว่าน

เจี่ยงเหวินเฟิงเห็นนางก็รีบเดินไปในที่ลับตาคนอย่างรวดเร็ว จากนั้นเปิดปากถาม “คุณชายเป็นอย่างไรบ้าง”

อาหว่านรีบพูดออกไป “คุณชายกับแม่นางหมิงไปที่ยอดเขาชุ่ยมู่ จากนั้นพวกเราก็ได้ยินเสียงหินถล่มแล้วไฟก็ไหม้ภูเขา”

ฟังนางพูดจบเจี่ยงเหวินเฟิงก็สรุปจากสิ่งที่เกิดขึ้น “ท่าไม่ดีแล้ว! พวกเขาต้องการตัดรากถอนโคน!”