070 หวนนึก

บทที่ 70 หวนนึก

ผู้ที่มาร่วมพิธีศพที่จวนตระกูลหมิงส่วนใหญ่มาเพื่อชมความสนุกสนานแต่ผู้ใดจะคาดคิดเล่าว่าความสนุกสนานมันจะยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ ตอนที่ลูกศิษย์ของซินแสวิ่งออกมานั้น พวกเขายังชมเรื่องตลกนี้ด้วยกันอยู่เลย

ตอนที่เด็กรับใช้ทั้งแปดคนวิ่งออกมาพวกเขาจึงเริ่มรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยนั่นคือชายร่างใหญ่แปดคนที่ได้รับหน้าที่แบกโลงศพ หยางชี่เต็มเปี่ยมเช่นนี้ยังตกใจกลัวได้ หรือ...หรือว่าผีจะดุมาก!

เมื่อนายท่านสองถูกซินแสเนตรหยินหยางดึงตัวออกมาด้านนอก พวกเขาเลยทนไม่ได้อีกต่อไป ผะ...ผี! ผีอาละวาดจริงๆ! แม้แต่ซินแสเนตรหยินหยางยังถูกผีเข้าสิงเลย! ผีออกอาละวาดเช่นนี้หมายความว่าความฝันในคืนนั้นของนางเป็นจริงใช่หรือไม่

พอนึกถึงเรื่องนี้ฮูหยินสองรู้สึกเหมือนตนกำลังวิ่งไปพร้อมกับม้าป่าอยู่เลย นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องนี้

“ท่านแม่!” หมิงฮ่าววิ่งเข้ามาหา

“หมิงฮ่าว! ลูกวิ่งมาที่นี่ทำไมกัน” ฮูหยินสองตะโกนเรียกสาวใช้ “เจ้ารีบพาคุณชายหกกลับเรือนเร็วเข้า!”

หมิงฮ่าวปฏิเสธไม่ยอมไป “ท่านแม่ขอรับ ลูกโตแล้ว! ลูกไม่กลัว!”