066 ตื่นตระหนก

บทที่ 66 ตื่นตระหนก

หลังจากฮูหยินสองกลับเข้าห้อง นางก็รีบปิดหน้าต่างปิดประตูแน่น สีหน้ายังคงเจือความตื่นตระหนกอยู่ นางยังจำมือที่เย็นเฉียบในความฝันได้อย่างชัดเจน

เป็นเพียงความฝันจริงๆ หรือ มีความฝันที่ชัดเจนเช่นนี้ด้วยหรือ

บทสนทนาในความฝันนางจำได้ทุกคำ แม้กระทั่งน้ำเสียง…

แม่นมหูเดินเข้ามาแล้วเห็นว่าฮูหยินสองนั่งอยู่ตรงนั้น นางจับข้อมือตนเองและดูเหม่อลอย

“ฮูหยินเจ้าคะ”

ฮูหยินสองได้สติกลับมา พอเห็นแม่นมจึงฝืนยิ้มพูดว่า “ข้าให้แม่นมไปพักผ่อนมิใช่หรือ เหตุใดถึงยังไม่ไปนอนเล่า”

แม่นมหูตอบ “ตอนแรกข้าน้อยว่าจะนอนพักเจ้าค่ะ แต่คิดว่าฮูหยินน่าจะหิวเป็นแน่ จึงนำก๋วยเตี๋ยวมาให้เจ้าค่ะ” พูดจบก็ส่งสัญญาณให้สาวใช้นำชามก๋วยเตี๋ยวมาวางไว้บนโต๊ะ

ตอนนี้ฮูหยินสองไม่มีอารมณ์อยากอาหารแม้แต่น้อย แค่นางหลับตาลงก็เห็นใบหน้าที่เสียชีวิตแล้วของฮูหยินสาม

ไม่ได้! นางต้องพูดเรื่องนี้ออกไป อย่าว่าแต่ทานก๋วยเตี๋ยวไม่ลงเลย แม้แต่นอนนางก็นอนไม่หลับ!

“แม่นม!” นางคว้ามือของแม่นมหู “ข้ามีเรื่องจะพูดกับแม่นม!”