หลักฐาน

หลังจากที่โชได้ย้อนอดีตกลับมาในวัยเด็กอีกครั้ง ( จากเดิมที่เขาอายุ 32 ปี ) เขายังต้องมาเรียนหนังสือที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งใกล้ๆกับบ้านของยายที่เขามาอาศัยอยู่ด้วยในขณะนี้ ด้วยความที่ตัวของเขาเองนั้นเป็นผู้ใหญ่ ( หมายถึงจิตใจและสมอง ) จึงทำให้การเรียนหนังสือเป็นเรื่องที่ไม่น่าตื่นเต้นของเขาไปเสียแล้ว แต่ด้วยว่าความจำของโชนั้นดีเลิศ จึงทำให้เขาเรียนรู้และจดจำอะไรได้โดยง่าย และเมื่อตอนวันปฐมนิเทศเพื่อนๆในชั้นเรียนทุกคนจดจำตัวตนของโชได้อย่างแม่นยำ ว่าเขาเป็นคนที่สอบคัดเลือกได้ที่หนึ่ง แถมเป็นคนติดตลก จึงทำให้โชป๊อบปูล่าในหมู่เพื่อนไปโดยปริยาย จนทำให้ใครบางคนอิจฉาในความฮอตของเขาในตอนนี้

เพื่อนในชั้นเรียนต่างก็เลือกให้โชเป็นหัวหน้าห้อง จึงทำให้งานจิปาถะต่างๆที่หัวหน้าห้องต้องรับผิดชอบนั้นเป็นหน้าที่ของโช เขาในตอนนี้ไม่ได้รู้สึกแปลก.. หรือตื่นเต้นอะไร ( ก็แค่เป็นหัวหน้าห้องของเด็กๆ ) แต่ยังไงก็คงต้องรับผิดชอบต่อหน้าที่กันต่อไป จึงทำให้อาจารย์ไว้วางใจในตัวของเขาและเรียกใช้โชให้ทำหน้าที่อยู่เสมอ อย่างเช่นวันนี้ อาจารย์ประจำชั้นให้เขาไปห้องนันทนาการเพื่อที่จะขอยืมกล้องถ่ายรูปแบบโพลารอยด์ มาให้อาจารย์ได้ถ่ายรูปเก็บไว้เพื่อใช้งาน ช่วงนั้นเป็นช่วงก่อนพักเที่ยงแต่เป็นชั่วโมงที่อาจารย์ไม่ได้เข้าสอนคงปล่อยให้นักเรียนอ่านหนังสือกันเองไปก่อน

โชซึ่งตอนนี้กำลังนั่งค้นลิ้นชักและตู้ ( ซึ่งอาจารย์เป็นคนบอกว่ากล้องถ่ายรูปโพลารอยด์อยู่ในนั้น ) ก็ได้บังเอิญได้ยินเสียงใครบางคนกำลังคุยกันอย่างเบาๆอยู่ ( ไม่ได้จะตั้งใจแอบฟังนะ )

" พี่ไม่ค่อยชอบหน้าไอ้หมอนั่นสักเท่าไหร่เลย "

" ใคร ? "

" ก็.. ไอ้หัวหน้าห้องตัวดีไง "

" อ๋อ.. ทำไมหรอ ? ฉันก็ว่ามันเป็นคนแปลกๆนะ "

" มีอย่างที่ไหน ? ได้ข่าวว่ามาจากบ้านนอก พ่อแม่กระจอก มาอาศัยญาติๆอยู่แล้วมาทำเหลิงเป็นหัวหน้า และอาจารย์ก็ยังเข้าข้างมันอีก "

" แหม!! พี่ก็.. เราก็ทำให้ไม่มีใครเข้าข้างมันสิ "

" ทำยังไง ? "

" ง่ายจะตายไป เถิบมาใกล้ๆหน่อย เราก็แค่.... " เสียงกระซิบกระซาบปรึกษาแผนการของคนสองคนนั้น โชได้ยินหมดทุกอย่าง เขานั่งคิดอะไรบางอย่างก่อนจะเริ่มขยับตัวไปที่ห้องเรียนของเขา

เสียงออดดังแล้ว.. ได้เวลาพักกลางวันกินข้าว นักเรียนทุกคนต่างก็ออกจากห้องไปที่โรงอาหารเพื่อไปรับประทานอาหารกันที่นั่น โชเดินไปหาดำ

" ดำ.. วันนี้เราจะกินอะไรกันดี "

" ไม่รู้สิ ? คงจะเป็นข้าวราดแกงมั้ง แต่ตอนนี้คนเยอะแน่ๆเลย ต้องรีบไปกันแล้ว เดี๋ยวไม่ทันเค้า "

" อืม.. นายไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวเราเอาของไปให้อาจารย์ก่อน แล้วจะตามไป "

" โอเค!! รีบมานะ เดี๋ยวจองที่ให้ "

โชเดินไปที่ห้องของอาจารย์ แต่ยังไม่ทันจะถึงหน้าห้องดี เขาก็วกกลับเดินมาที่ห้องเรียนใหม่อีกครั้ง เขาแอบดูอยู่ที่ข้างประตูหน้าห้องเห็นคนสองคนกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ โชแอบใช้กล้องโพลารอยด์ ( ที่อาจารย์ใช้ให้เขาเอาไปให้อาจารย์ ) ถ่ายรูปมาสองใบ เสร็จแล้วเขาเก็บรูปถ่ายเอาไว้กับตัวของเขาเอง ก่อนจะนำกล้องโพลารอยด์ไปส่งคืนอาจารย์

และรีบวิ่งไปโรงอาหารเพื่อไปกินข้าวกับดำ

" เฮ้ย!! ทำไมนานจัง คนหมดแล้วเนี่ย "

" ก็ไม่ดีหรอไง ? จะได้ไม่ต้องเบียดคนไปแย่งซื้อข้าวกินน่ะ "

" เออ.. จริง แต่ว่าของที่ฉันชอบมันหมดไปแล้วน่ะสิ ดีนะที่ฉันมาซื้อก่อน แล้วนายจะกินอะไรล่ะ เลือกไม่ได้แล้วนะ "

" ฉันไม่เลือกหรอก.. กินอะไรก็ได้ เหมือนๆกันนั่นแหละ.. ฮ่าๆ " โชขำตัวของเขาเอง เพราะถ้าเป็นเขาเมื่อในสมัยก่อนคงโวยวายไม่ยอมเป็นแน่ เขาต้องกินผัดกระเพรากับไก่ทอดให้ได้ในทุกมื้อ แต่ตอนนี้อะไรก็ได้เอามาเถอะเขากินได้หมดแหละ ( เลิกเลือกนานและ )

ขณะนั่งรับประทานอาหารอยู่ โชได้หยิบสิ่งหนึ่งขึ้นมาถือและส่งให้ดำดูด้วย

" นายไม่ต้องพูดอะไรนะ แค่ดูเฉยๆ "

" มันคืออะไร ? เอามาให้ฉันดูทำไม ? "

" นายสังเกตุดูดีดีสิ "

" อ๊ะ!! นี่มัน...."

....

หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว นักเรียนต่างก็ขึ้นห้องเรียนของตน อาจารย์ยังคงไม่ได้เข้าห้องสอนเพราะว่ามีประชุมด่วนแต่ด้วยว่าอาจารย์ฝากหัวหน้าห้องไว้ก่อนแล้วว่าให้นักเรียนในห้องเรียนทำงานที่ค้างไว้ให้เสร็จและอยู่กันแบบเงียบๆ แต่รู้สึกว่าครั้งนี้คงจะเงียบไปไม่ได้…

" พี่ๆ กล่องดินสอสีรุ่นใหม่ของหนูหายไปน่ะ ที่คุณแม่ซื้อให้ตอนไปเที่ยวห้างกันน่ะ พี่จำได้ไหม ? " กุ้ง ( ฝาแฝดคนน้อง ) บอกกับพี่ชายฝาแฝดของเธอ

" จำได้สิ!! มันมีอยู่แค่อันเดียวในร้านเลยนี่นา แถมแพงมากด้วย "

" นั่นแหละ.. ของหนูมันหายไป ตอนก่อนไปกินข้าวมันยังอยู่นี่นา หนูเป็นคนเก็บเองกับมือ "

" หาดีแล้วใช่ไหม ? ถ้าหาย.. งั้นในห้องเราต้องมีขโมย!! "

" ทำยังไงดีล่ะ คุณครูก็ไม่อยู่ซะด้วยไปประชุมกันหมด " กุ้งหันมายิ้มให้กับพี่ชายฝาแฝดของเธอ พร้อมกับทำท่าท่างดูเป็นกังวล

" ไม่ต้องห่วงไปหรอกน้องกุ้ง เรามีหัวหน้าห้องอยู่ด้วยทั้งคน ใช่มั้ย!! หัวหน้าห้อง " ไก่ ( ฝาแฝดคนพี่ ) หันไปหาโช

โชมองไปที่ฝาแฝดทั้งสอง และหันมาสบตากับดำก่อนที่เขาจะพูดว่าอะไร

" ใช่!! ฉันเป็นหัวหน้าห้อง มีเรื่องอะไรกัน "

" กล่องดินสอสีของน้องฉันหาย ไม่รู้ใครเป็นคนขโมยไป ? "

" แน่ใจนะ!! ว่าหายจริง ไม่ใช่ว่าลืมเอาไว้ที่อื่น.. "

" แน่ใจสิ!! ก็ฉันเป็นคนเก็บกับมือเองนี่นา "

" ถ้างั้น.. มีใครเห็นกล่องดินสอสีของกุ้งบ้าง ? " โชแกล้งตะโกนถามเพื่อนๆในห้องเรียน และทุกคนต่างก็ตอบว่าไม่รู้ ไม่เคยเห็นกันทั้งนั้น

" ลักษณเป็นแบบไหน ? สีอะไร ? " ดำถามขึ้นมาบ้าง

" ก็เป็นกล่องเหล็กสีชมพู ใส่สีไว้ 24 แท่ง " กุ้งตอบอย่างฉะฉานเพราะเธอจำของๆเธอได้อย่างดี

" โอ้ย!! จะมาเรื่องมากถามทำไมกัน ? ก็ให้หัวหน้าห้องค้นกระเป๋านักเรียนของทุกคนดูสิ เดี๋ยวก็รู้ว่าใครเป็นคนเอาไป " ไก่พูดอย่างมั่นใจเหมือนเขารู้ตัวคนร้าย

" จะให้ทำแบบนั้นก็ได้ แต่เธอแน่ใจแล้วนะว่าไม่ได้ลืมเอาไว้ที่ไหน ? " โชถามกุ้งเจ้าของกล่องดินสอสีที่หายไป

" ใช่!! ฉันไม่มีทางลืมเรื่องแค่นั้นหรอก "

แล้วโชก็ได้ให้เพื่อนทุกคนในห้องเรียนเปิดกระเป๋านักเรียนของแต่ละคน โดยโชและกุ้งกับไก่เดินตามดูสิ่งของที่อยู่ในกระเป๋านักเรียนของเพื่อนๆ ทีละคนจนครบทุกคนทั้งห้อง แต่ว่าก็ไม่เจอ

" ไม่เห็นมีเลย เธอลืมเอามาจากที่บ้านรึเปล่า " ดำช่วยออกความคิดเห็น

" ยังมีอีกคนที่ยังไม่ได้ค้นกระเป๋านี่.. หัวหน้าห้องไง!! โชนายเปิดกระเป๋าของนายด้วยสิ "

โชเดินไปที่กระเป๋านักเรียนของเขา เขาเปิดกระเป๋าและเทข้าวของลงมา มีสิ่งที่ไม่น่าจะมีอยู่ในกองหนังสือของเขา

" นั่นไง!! กล่องดินสอสีของฉัน หัวหน้าห้องเป็นคนขโมยไป!!.. " กุ้งตะโกนบอกเพื่อนๆในชั้นเรียน ทุกคนต่างก็ฮือฮา ดูไม่น่าเชื่อว่าหัวหน้าห้องอย่างโชจะเป็นคนทำอย่างนี้

โชหันไปยิ้มกับดำ พร้อมกับเดินไปหาเด็กแฝดด้วยความมั่นใจ โดยไม่มีอาการหว่ดกลัวหรือสำนึกผิดแต่อย่างใด

" เธอคิดว่าฉันเป็นคนขโมยของของเธองั้นรึ ? มีหลักฐานรึเปล่า ? "

ทุกคนในห้องต่างก็ตกใจในคำพูดของโชที่ตอนนี้เขากล้าและหน้าด้านเป็นที่สุด

" แก.. ไอ้หน้าด้าน หลักฐานก็เห็นอยู่ทนโท่ มันอยู่ในกระเป๋าของแกไง "

โชถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบสิ่งๆหนึ่งให้เพื่อนๆดู พร้อมกับบอกอีกต่อไปว่า

" แล้วนี่อะไร ? ไหน ? ทุกคนช่วยดูหน่อยสิว่ามันคืออะไร ? "

สิ่งที่โชเอาให้เพื่อนๆดู มันคือรูปถ่ายโพลารอยด์ 2 รูป ซึ่งในรูปนั้นมีคนอยู่สองคนกำลังหยิบจับอะไรสักอย่าง

" แกจะให้พวกฉันดูรูปบ้าอะไรของแกกัน " กุ้งแย่งรูปถ่ายที่อยู่ในมือของโชมา 1 ใบ

เธอมองรูปถ่ายใบนั้นแล้ว ก็ต้องตกตะลึง อึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ โชมองหน้ากุ้งแล้วยักคิ้วพร้อมกับพยักหน้าท้าทายให้กับเธอ ประหนึ่งว่าเขาคือผู้ชนะในครั้งนี้

" นาย.. ทำได้.. ยังไงกัน.. " กุ้งรู้สึกสับสนจนพูดติดขัด

ในรูปนั้นคือ รูปของฝาแฝดสองพี่น้องนั่นเอง ( กุ้งกับไก่ ) ซึ่งกุ้งที่อยู่ในรูปกำลังหยิบกล่องดินสอสีของเธอใส่ลงไปในกระเป๋านักเรียนของโช ส่วนไก่กำลังถือกระเป๋าของโชอยู่ เหตุที่รู้ว่าเป็นกระเป๋าของโชนั้นก็คือ มันเป็นกระเป๋าเป้ใบเก่าของเขาที่นำมาจากบ้านนอกและยังมีรอยปะ จึงทำให้บอกได้ชัดเจนว่ามันคือกระเป๋าของใคร ? และโชยังกลัวพลาดเขาถ่ายรูปโพราลอยด์ถึงสองครั้ง จึงได้รูปที่ตรงกับคำถามในตอนนี้เลย.. ว่าใครเป็นคนร้ายที่แท้จริง ?

" ทีนี้.. เธอรู้รึยัง ? ว่าใครเป็นคนเอากล่องดินสอสีของเธอไป ? หรือว่าต้องให้ฉันเอารูปพวกนี้ไปส่งให้อาจารย์ ? ฮึ!! "

เพื่อนนักเรียนในห้อง ต่างก็มองหน้าสองพี่น้องฝาแฝดด้วยความตำหนิ และแสดงอาการรังเกียจทั้งสองคน ที่พวกเขาทั้งสองมาโกหกและโยนความผิดให้โช โดยที่โชไม่ได้เป็นฝ่ายกระทำผิด

" อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกอาจารย์เลยนะ ฉันขอโทษ.. " กุ้งก้มหน้าพูด เธอไม่กล้าที่จะสบตากับโชและเพื่อนๆในห้อง

" พวกเราผิดไปแล้ว โชยกโทษให้เราสองคนพี่น้องจะได้ไหม ต่อไปพวกเราจะไม่ทำแบบนี้อีก "

" ได้.. ฉันจะไม่เอาเรื่องพวกนายทั้งสองคนไปบอกอาจารย์ แต่พวกนายต้องสัญญากับฉันก่อน "

" ได้สิ สัญญาว่าอะไร "

โชยิ้มอย่างภูมิใจก่อนจะตอบออกไปว่า

" พวกนายต้องสัญญาว่า จะเป็นเพื่อนที่ดีและไม่โกหกพวกเราอีกต่อไป "

กุ้งและไก่มองหน้ากัน และพวกเค้าก็หันกลับมาพร้อมกัน ด้วยรอยยิ้มอย่างมิตรไมตรีให้แก่โชและเพื่อนๆของพวกเขา เด็กๆในชั้นเรียนต่างโห่ร้องกันเกรียวกราว ทุกคนอภัยให้กับเขาสองคนนั้นแล้ว โชฉีกรูปถ่ายโพลารอยด์ที่เป็นหลักฐานนั้นทิ้งลงถังขยะไป และพวกเขาเหล่านักเรียนทั้งหลายต่างก็นั่งเรียนหนังสือกันต่อไปเป็นปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..

..ที่จริงเรื่องที่เด็กแฝดจะมากลั่นแกล้งโชนั้น เขารู้มาก่อนตั้งแต่นานมาแล้ว ( ในอดีต ) แต่เรื่องมันไม่ได้เกิดขึ้นมาไวขนาดนี้ ในตอนนั้น โชสนิทกับดำมาก แต่โชไม่ค่อยมีเงิน เขาในตอนนั้นไม่ได้เป็นหัวหน้าห้องอย่างในตอนนี้หรอกนะ เขาเป็นเพียงนักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่เพื่อนๆทั่วไปชื่นชอบโดยเฉพาะดำ จึงทำให้โชในตอนนั้นมีเพื่อนๆชวนเล่นและชวนเข้ากลุ่มได้โดยง่ายอยู่เสมอ

เลยทำให้เด็กแฝดสองพี่น้องที่หยิ่ง ไม่ค่อยชอบคุยกับเพื่อนในห้องรู้สึกอิจฉาโช ทั้งที่ตัวของพวกเค้าเองนั้นมีข้าวของใหม่ๆมาอวดเพื่อนๆอยู่เสมอ แต่เพื่อนไม่ยอมชักชวนพวกเขาสองพี่น้องเข้ากลุ่มเลยสักคน จึงทำให้ฝาแฝดสองคนคิดแผนการณ์กลั่นแกล้งโช โดยจะทำให้โชโดนเพื่อนๆพวกนั้นเท และโชจะได้ไม่มีเพื่อนเล่นด้วยอีกต่อไป

ในตอนนั้นเด็กแฝดได้เอาหนังสือการ์ตูนของดำไปซ่อนในกระเป๋าของโช ( ซึ่งในตอนนั้นดำพกหนังสือการ์ตูนมาเอาไว้อ่านในเวลาพัก และตั้งใจจะเอามาให้โชดูอีกด้วย ) สองพี่น้องจอมโกหกก็เที่ยวป่าวประกาศว่า เห็นโชมาค้นกระเป๋าของดำและหยิบอะไรไปไม่รู้ เอาไปใส่ในกระเป๋าของตน ( ซึ่งโชไม่ได้เป็นคนทำ ) ทำให้ทุกคนในห้องต่างก็รังเกียจโชและกล่าวหาว่าโชเป็นขโมย ทำให้โชเสียใจในตอนนั้น

โชบอกกับเพื่อนๆไปว่าเขาไม่ได้เป็นคนทำ แต่ไม่มีใครเชื่อเขาเลยสักคน ยกเว้นดำ ( เพราะดำรู้ว่าโชไม่ได้ทำจริงๆ และโชเล่นอยู่กับดำตลอดเวลาแม้ตอนไปห้องน้ำ ) ขนาดดำช่วยแก้ต่างให้เพื่อนโช ก็ยังไม่มีใครยอมเชื่อโชเลยสักคน จนสุดท้ายโชก็เหลือเพื่อนแค่ดำเพียงคนเดียวในห้อง นั่นจึงเป็นสาเหตุและที่มาที่โชจะตั้งฉายาให้กับเด็กฝาแฝดสองพี่น้องว่า.. " แฝดนรก " นั่นเอง

' คงเพราะเราเริ่มเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ในอดีตของเราสินะ อนาคตเลยเปลี่ยนไปด้วย อย่างเช่นตอนนี้เป็น เหตุการณ์คล้ายๆกับในครั้งอดีต แต่เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเกิดเหตุขึ้นได้ไวกว่าครั้งก่อน แต่คนที่กระทำยังคงเป็นคนเดิมอยู่ แค่เปลี่ยนปัจจัยจากหนังสือการ์ตูนของดำเป็นกล่องใส่ดินสอสีของกุ้ง และความโชคดีของเรา ที่บังเอิญอาจารย์ใช้ให้ไปเอากล้องโพราลอยด์ที่ห้องนันทนาการ จนได้ยินแผนการณ์ของสองฝาแฝดและทำให้เราแก้ไขความเข้าใจผิดของเพื่อนๆได้ และยังทำให้เด็กแฝดสองคนนั่นยอมมาเป็นเพื่อนของเราแต่โดยดี '

โชนั่งทบทวนต่อไปถึงเหตุการณ์ที่ใกล้จะเกิด

' ถ้าอย่างนั้น.. มันต้องเกิดเหตุการณ์คล้ายกับครั้งนั้นด้วยแน่ๆ เพราะบุคคลยังคงเดิม เหตุแต่ว่าปัจจัยจะเปลี่ยนไปแค่ไหนกันนะ ? แล้วจะเกิดขึ้นไวกว่าเดิมอีกเมื่อไหร่ และเราจะโชคดีเหมือนอย่างในวันนี้หรือไม่ '

นั่นสิ..! โชเค้าจะมีเหตุการณ์อะไรต่อไปนะ!! แล้วครั้งนี้เขาจะโชคดีหรือเปล่า ?