1167 การฟาดฟันของฉานนู่

ตอนที่ 1167 การฟาดฟันของฉานนู่

สายลมพัดหวีดหวิวผ่านหู

กู่ฉิงซานเคลื่อนผ่านท้องนภาขณะพุ่งไปข้างหน้าหลายครั้งก่อนจะมาถึงเสาหลักแห่งสวรรค์

เขาหันมองกลับไปแล้วยิ้มออกมา “ช้าเกินไปแล้ว พวกเจ้าเนี่ย”

ชายชราเครายาวออกตัวคนแรกเพิ่งจะมาถึง ระยะห่างจากตัวเขายังอยู่ที่หลายพันเมตร

ชายชราจ้องมองดวงตาอีกฝ่ายแล้วตะโกนว่า “ตอนนี้กู่ฉิงซานขึ้นนำแล้ว ภูตทุกตน พยายามเข้า!”

เหล่าภูตกำลังเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว

ด้านหลังเหล่าภูตจำนวนมาก ผู้ฝึกยุทธ์กว่าครึ่งลังเลขณะมุ่งสู่เสาหลักแห่งสวรรค์มาสองในสามส่วน

“ข้ารู้สึกตลอดเลยว่าคนที่ก้าวข้ามภัยพิบัติขุนเขาเซียวหมีในครั้งนี้ไม่น่าเชื่อถือนิดหน่อย” ผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่งกล่าว

“แข่งปีนเขา…เขาคิดว่าขุนเขาเซียวหมีมันปีนง่ายขนาดนั้นเลยหรือ” ผู้ฝึกยุทธ์อีกคนกล่าว

ผู้ฝึกยุทธ์หญิงหน้าแดงเล็กน้อยก่อนกล่าวอย่างยินดีว่า “แต่เขาทรงพลังมาก แถมเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับราชาแห่งอิสรภาพที่ทรงพลังที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมา”

“มันก็จริง ความผันผวนในพลังวิญญาณของเขาน่าทึ่งนัก ข้าถึงขั้นคิดว่าเขาคือปราชญ์ดาราจักร” ผู้ฝึกยุทธ์หญิงอีกคนคิด

ผู้ฝึกยุทธ์คนอื่น ๆ มองนาง

ผู้ฝึกยุทธ์หญิงพ่นลมออกจมูก เอียงคางแล้วกล่าวว่า “รู้อะไรไหม ในโลกของพวกข้า พ่อของข้าคือปราชญ์ดาราจักร”

ผู้ฝึกยุทธ์เผยรอยยิ้มไร้พิษภัยทันที

ขณะกำลังเหาะ พวกเขาสนทนามากมาย แต่กู่ฉิงซานไปยืนอยู่บนเสาหลักแห่งสวรรค์แล้ว เขาว่างถึงขนาดตรวจถุงเก็บของว่าได้อะไรมาบ้าง อย่างสบายอารมณ์

โลกวิญญาณชั่วร้ายที่ชางอู๋จางอยู่สร้างมาจากวิญญาณชั่วร้ายอย่างมากหกสิบถึงเจ็ดสิบส่วน เป็นธรรมดาที่จะครอบครองสมบัติวิญญาณชั่วร้ายเป็นจำนวนมาก

หน้าคำสาปของวิญญาณชั่วร้าย ยันต์ช่วยชีวิต อาวุธวิเศษ ทุกสรรพสิ่ง

เพียงแต่ว่าของเหล่านี้ต้องใช้วิชาวิญญาณชั่วร้ายในการใช้งาน

กู่ฉิงซานกวาดจิตเทพก่อนสัมผัสลงบนวิชาวิญญาณชั่วร้ายเหล่านั้น

เป็นปัญหาชะมัด…

หากต้องการใช้ของระดับสูงเหล่านี้ ดูท่าเขาจะต้องเรียนรู้วิชาวิญญาณชั่วร้ายที่สอดคล้องกันก่อน

แต่มีของมากมายในโลกอื่นอีก…

กู่ฉิงซานกำลังก้มมอง แต่ทันใดนั้น เขารู้สึกถึงบางสิ่งก่อนมองความว่างเปล่าข้างหน้า

เขาเห็นความว่างเปล่าแยกออกรอบข้าง กลิ่นอายที่มองไม่เห็นพุ่งเข้ามา

กู่ฉิงซานรู้ทันทีว่าอะไรกำลังมา

เขาลอบถอนหายใจ

ในเวลาเดียวกัน ดาบพิภพและดาบเสียงคลื่นล้วนพุ่งออกมาก่อนมาอยู่ข้างเขา

เมื่อเห็นเช่นนี้ ดาบขุนเขาศักดิ์สิทธิ์หกภพบินออกมาทันทีเช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้น มีศัตรูหรือ” เสียงวิตกของฉานนู่ดังขึ้น

“เปล่า” ดาบพิภพตอบ “เป็นเรื่องอื่นน่ะ”

น้ำเสียงของมันดูน่าสนใจ

“อะไรหรือ” ฉานนู่ตกตะลึง

ตอนนี้กลิ่นอายกลายเป็นจุดเจิดจ้าก่อนก่อตัวเป็นรูปลักษณ์ของผู้หญิง

นางฟ้าขับขาน ชวง

นางถูกล้อมด้วยแสงสีขาวบริสุทธิ์เจิดจ้า มีปีกอยู่ข้างหลัง ใบหน้างดงาม ทำให้ยากจะลืมเลือนเมื่อได้เห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง

นี่คือการติดต่อระยะไกลมากที่นางสร้างขึ้นด้วยความช่วยเหลือจากวิชาแปลกประหลาด

นางเผยรอยยิ้มก่อนกระซิบอย่างแผ่วเบาว่า “สวัสดี ชายผู้ช่วยข้าจากคำสาป กู่ฉิงซาน”

กู่ฉิงซานทักทายตอบ “สวัสดี ผู้หญิงหาญกล้ามากความสามารถที่สุด พวกเราได้พบกันอีกแล้ว”

ชวงยิ้มแล้วกล่าวว่า “เจ้าพูดเกินไปแล้ว ช่างเถอะ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้หรอก ข้าแค่อยากรู้น่ะว่าเจ้าได้รับจดหมายของข้าหรือเปล่า”

กู่ฉิงซานตอบว่า “ได้รับแล้ว”

“งั้นเจ้า…”

“แต่ข้าอ่านไม่ออก”

“…แบบนี้นี่เอง ข้าก็กะว่าจะใช้แสงและเงาโดยตรง…ข้าแค่คิดว่ามันเหมาะสมกว่าที่จะสื่อสารโดยใช้ตัวอักษร…”

“โทษที”

ขณะสนทนาเหล่าภูตและผู้ฝึกยุทธ์ก็มาถึงแล้ว

ภายใต้สายตาทุกคู่ กู่ฉิงซานยิ้มสบาย ๆ แล้วถามว่า “โทษที ตอนนี้ข้ายุ่งอยู่ เจ้าไว้คุยทีหลังได้หรือเปล่า”

ชวงรีบตอบว่า “วิชาของข้าถึงกับครอบครองพลังบางอย่างเอาไว้ ตราบที่เจ้าตกลง เจ้าสามารถลากข้าไปหาได้ทันที ดังนั้นเจ้าสามารถใช้การสัมผัสแสงและเงาของข้าได้เพื่อเป็นการยอมรับจากหัวใจโดยไม่ต้องเอ่ยวาจา”

กู่ฉิงซานตกตะลึง

“เจ้าจะมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” เขาอดที่จะถามไม่ได้

ชวงตอบอย่างคลุมเครือว่า “พลังอันแก่กล้านั่นสามารถถูกครอบครองได้เมื่อหนึ่งร้อยล้านปีก่อน มีเพียงเจ้ากับข้าที่ครอบครองมันได้”

กู่ฉิงซานพยักหน้าว่าเป็นสัญญาณเข้าใจ

อีกฝ่ายกำลังพูดถึงพลังแปลกประหลาด ความจริง กู่ฉิงซานไม่เคยเห็นใครที่มีพลังแบบนี้มาก่อน

ชวงกล่าวต่อว่า “ดังนั้นข้าคิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องแบ่งวิธีการใช้พลังนี้ร่วมกับเจ้า”

กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพักแล้วกล่าวว่า “แต่ตอนนี้ข้ามีหลายสิ่งที่ต้องทำ…เจ้าอาจจะคิดเผื่อไว้ก่อนก็ได้ จากนั้นรอจนกว่าข้าจะว่าง”

ชวงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ข้าสามารถมาช่วยเจ้าได้ ไม่ว่าจะเรื่องสู้หรือเรื่องอะไร…ที่จริง ในโลกใบนี้ มีเพียงเจ้ากับข้าเท่านั้นที่เป็นพวกเดียวกัน…”

สายตาของนางจับจ้องข้อมือของกู่ฉิงซาน

…เชือกสีม่วงในมือของเขาขยับไปตามสายลมบนท้องนภา

สีหน้าของชวงยิ่งมากยิ่งมีเสน่ห์ นางกระซิบว่า

“กู่ฉิงซาน มีเพียงข้าที่คู่ควรกับเจ้าเท่านั้น ทำไมเจ้าไม่ให้ข้าเข้าร่วมด้วยล่ะ”

ทุกคนล้มลง

ชายชราเครายาวจ้องภูตทุกตนแล้วกล่าวเสียงต่ำว่า “ภูตบริสุทธิ์ทั้งหลาย อย่ามองสิ่งนี้ ปิดตาไว้!”

ภูตทั้งหมด รวมถึงราชาภูตเอามือปิดตา เหลือช่องว่างเพียงแค่หว่างนิ้วเท่านั้น

เหล่าผู้ฝึกยุทธ์มองนางฟ้าขับขาน จากนั้นมองกู่ฉิงซาน

ผู้ฝึกยุทธ์หญิงพึมพำว่า “นี่คือความรักข้ามเผ่าพันธุ์หรือ แต่ข้าจำได้ว่ามาที่นี่เพื่อก้าวข้ามภัยพิบัติ…”

ผู้ฝึกยุทธ์ชายร่างสูงผอมกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “นี่อาจจะเป็นส่วนหนึ่งของภัยพิบัติหรือเปล่า ผู้ฝึกยุทธ์เช่นพวกเราที่ลืมเรื่องหลับเรื่องกิน ไม่เคยหยุดที่จะฝึกฝนอย่างหนัก ผู้ฝึกยุทธ์อย่างพวกเราจะไปหาคู่ครองได้ยังไง แต่ละวันพวกเราต้องทำแต่เรื่องพวกนี้ ดังนั้นภัยพิบัติสวรรค์จึงทำให้พวกเราเห็นภาพนี้เพื่อเป็นการทดสอบจิตใจ”

ผู้ฝึกยุทธ์หญิงอีกคนกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “แสงและเงาหรือไม่ พวกเราล้วนไปถึงจุดสูงสุดของระดับนภายามค่ำแล้ว พวกเราต่างยินดีกับช่วงชีวิตที่ยืนยาว ทำไมถึงต้องมีคู่ครองด้วยล่ะ”

นางมองรอบข้าง

ผู้ฝึกยุทธ์ทุกคนพยักหน้า เป็นสัญญาณว่าพวกเขาเห็นด้วยกับสหายเต๋าคนนี้

ชายร่างผอมสูงหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด

ในทุ่ง

กู่ฉิงซานถอนหายใจ จิตของเขายังคงขยับ

…เขาไม่อยากทำให้นางฟ้าขับขานหน้าแตกจริง ๆ

“เอาเถอะ ถึงแม้ข้าจะไม่เคยพูดถึงเรื่องความรักอย่างจริงจัง แต่ข้าไม่ได้มีความรู้สึกอะไรให้เจ้าหรอกนะ” กู่ฉิงซานกล่าวอย่างอดทน

เหล่าภูตอุทานเสียงต่ำออกมา

ฉากเรียกน้ำตาจะมาแล้ว

ผู้หญิงคนนั้นน่าสงสารชะมัด

แน่นอนว่าชวงยังอยู่

กู่ฉิงซานยิ้มแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ความจริง พวกเราสามารถเป็นเพื่อนกันได้…คบหากันในฐานะเพื่อน ข้าคิดว่ามันก็ดีนะ”

ชวงครุ่นคิดสักพักก่อนกล่าวว่า “เอาล่ะ งั้นเป็นเพื่อนก็ได้ เจ้าต้องให้ข้าไปช่วย ข้าถึงจะยอมไม่เป็นคู่ครองของเจ้า”

นางลดเสียงลงแล้วกล่าวว่า “แต่พวกเราจะเป็นหนึ่งเดียวกันเงียบ ๆ ”

ฟิ่ว…

ประกายดาบวูบไหว

แสงและเงาของชวงพลันแตกสลาย

ดาบขุนเขาศักดิ์สิทธิ์หกภพลอยอยู่ในอากาศขณะแผ่แสงเย็นเยือกออกมา

ฉานนู่

ด้วยพลังทำลายกฎเกณฑ์ นางฟันแสงและเงาของนางฟ้าขับขานโดยตรง

กู่ฉิงซานรู้สึกเหมือนกับได้หลุดพ้นขณะปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผากแล้วกล่าวว่า “ฉานนู่ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบใจมาก”

ฉานนู่กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องห่วงนะ นายท่าน ข้าจะสับผู้หญิงน่าไม่อายคนนั้นให้มากเท่าที่ท่านต้องการเอง”

ดาบเสียงคลื่นแผดเสียงร้องเย็นชาออกมา

ดาบพิภพล้อมกู่ฉิงซานแล้วถามว่า “ท่านดูเหมือนจะกลัวผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า”

กู่ฉิงซานครุ่นคิด “เปล่า ข้าแค่ไม่อยากเจอนางตามสัญชาตญาณน่ะ…อืม มันแปลกจริง ๆ …”

“ท่านอย่ามาดูถูกผู้หญิงเชียวนะ นางทรวดทรงก็ดีไม่ใช่หรือ หรือว่าท่าไม่ชอบเสียงของนาง” ดาบพิภพถาม

“เปล่า ทรวดทรงนาง…”

กู่ฉิงซานตอบสนองก่อนพลันมองรอบข้าง

ภูตและผู้ฝึกยุทธ์มองเขาด้วยสีหน้าคาดหวังขณะรอให้เขาพูดคำต่อมา

ทุกคนดูกระตือรือร้นมาก

ผู้ฝึกยุทธ์หญิงสองคนกินเมล็ดแตงโมอยู่แถวหลัง

กู่ฉิงซานปิดปากแน่น

ในเวลาเดียวกัน

ทางเดินลับของโลกธุลี

วิชานางฟ้าขับขานถูกขัด แสงเจิดจ้าทั่วร่างสลายไปทันที

“น่าเสียดาย…”

“เป็นเพราะเจ้าวิญญาณดาบนั่น!”

นางคำรามอย่างไม่พอใจ กลิ่นอายน่าสะพรึงไม่มีสิ้นสุดห้อมล้อมนางเอาไว้ วิชาศักดิ์สิทธิ์ดั้งเดิมได้หายไป

ทั่วทางเดินลับ สายลมแรงกล้าพัดพาราวสึนามิ

“กู่ฉิงซาน ถึงแม้เจ้าจะมีระบำสังเวยชีพ แต่ระดับการฝึกฝนของเจ้ายังต่ำเกินกว่าจะมาขัดขืนพลังของข้าได้!”

“ไม่ต้องห่วง ข้าหาเจ้าเจอแน่”

“ต้องหาเจอแน่นอน!”

“ตัวตนสาบสูญนั่นจะต้องเป็นของข้า!”

..............................