0919 ความลับ

ตอนที่ 919 ความลับ

โลกอนารยะ

ซากศพขนาดใหญ่กำลังบอกความลับอันน่าทึ่งให้กู่ฉิงซานทราบ

“โลกเหมือนกับแอปเปิลที่บุบสลาย เมื่อข้างในค่อย ๆ ถูกทำลาย เปลือกของมันจะค่อย ๆ เผยให้เห็นเนื้อก่อนค่อย ๆ ทรุดโทรมจะบุบสลาย”

“จุดจบจะกระจายจากโลกภายในไปโลกภายนอกและทำลายทุกสิ่งในท้ายที่สุด”

“หลักฐานที่ตรงไปตรงมาที่สุดคือในช่วงไม่กี่ร้อยปีที่ผ่านมา กฎเกณฑ์ของโลกได้ยับยั้งสิ่งมีชีวิตธรรมดาไม่ให้แข็งแกร่งขึ้นมากกว่าเดิม”

ซากศพขนาดใหญ่ถอนหายใจแล้วกล่าวต่อว่า “เรื่องแบบนี้บอบบางเกินกว่าคนอื่นจะสังเกตเห็น แต่ข้ารู้สึกได้ตลอดเวลา”

กู่ฉิงซานเงียบไปสักพักแล้วถามว่า “นอกจากมหาภัยพิบัติที่ไม่มีคุณงามความดีแล้ว ยังมีหลักฐานอื่นอีกหรือเปล่า”

ซากศพขนาดใหญ่าตอบว่า “เจ้าเคยพบสิ่งมีชีวิตที่มีความสามารถใหม่มากมายหรือเปล่า”

กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพัก

เขาพลันนึกถึงหนังสือที่เคยเห็นตอนอยู่ในกองกิจการอาชีพโลกของสหพันธ์โลกเก้าร้อยล้านชั้น

หนังสือเล่มนั้นบันทึกอาชีพและความสามารถทั้งหมดที่เกิดขึ้นใหม่ในโลกเอาไว้ จำนวนของมันเพิ่มขึ้นทุกปี

“ข้ารู้เรื่องนี้” กู่ฉิงซานพยักหน้า

ซากศพขนาดใหญ่กล่าวว่า “นี่ถึงกับเป็นจุดกำเนิดพลังวิญญาณของทุกชีวิตที่สัมผัสได้ถึงแรงผลักดันกับจิตสังหารของจุดกำเนิดโลก ดังนั้นมันจึงเริ่มกระตุ้นและกลายพันธุ์ตามธรรมชาติ”

กู่ฉิงซานครุ่นคิดแล้วถามว่า “เพื่อปรับสภาพแวดล้อมให้เหมาะกับการอยู่รอดหรือ”

“ถูกต้อง”

“ดังนั้น ข้าไม่สามารถไปต่อได้แล้ว ควรทำยังไงดีล่ะ”

“ข้าต้องดูสถานการณ์ของเจ้าก่อน… จะว่าไปแล้ว ข้ายังสงสัยว่าทำไมความก้าวหน้าของเจ้าถึงได้ช้า ใครจะนึกล่ะว่าจู่ ๆ จะพุ่งไปถึงระดับสามพันขั้นสูงสุดได้”

ระหว่างพูด ชิ้นเกราะเกล็ดสีดำตกลงมาจากเกราะอกของเขาอย่างช้า ๆ ก่อนลอยมาที่หน้ากู่ฉิงซาน

เกล็ดสีดำลอกออก เผยให้เห็นอักขระแสง

“เวลาที่เจ้าอาศัยอยู่ที่นี่สั้นนัก พวกเราจะสื่อสารกันแบบนี้” ซากศพขนาดใหญ่กล่าว

กู่ฉิงซานรับอักขระแสงมา แถวหิ่งห้อยขนาดเล็กปรากฏขึ้นตรงหน้าทันที

“วิธีถ่ายโอนความทรงจำแบบครั้งเดียว ท่านสามารถเลือกส่วนที่เคยประสบก่อนถ่ายโอนไปยังสติของอีกฝ่ายได้”

กู่ฉิงซานตรวจสอบวิชานี้แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มแห้งว่า “เรื่องมันยาว ข้าไปยุคโบราณมาน่ะ”

เขาเล่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในยุคโบราณให้ฟัง แต่เขาไม่ได้กล่าวถึงหน้าต่างระบบเทพสงคราม

ไม่ช้า

เสียงของซากศพขนาดใหญ่ดังขึ้น

“แสดงว่าสามารถมองเห็นความลึกลับของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดแล้วสินะ ดูท่าความลึกลับนี้จะไปถึงจุดที่ต้องดำเนินต่อไป”

“แต่เจ้าต้องตัดสินใจทางเลือกให้เรื่องนี้เอง”

มันถอนหายใจอีกครั้งแล้วกล่าวด้วยความเสียดายว่า “เจ้าถึงกับได้รับทหารปราบมารที่ก้นหุบเหว แต่น่าเสียดาย โลกภายในยังไม่สามารถไปได้ แถมยังล่มสลายไปแล้วด้วย”

กู่ฉิงซานกล่าวว่า “ตอนนี้ข้าสนใจอยู่คำถามหนึ่ง ข้าจะพัฒนาพละกำลังได้ยังไง”

“โชคยังดี เจ้าได้รับตัวตนล้ำค่ามา” ซากศพขนาดใหญ่ตอบด้วยน้ำเสียงยินดี

“สถานะอะไรหรือ” กู่ฉิงซานถามด้วยความประหลาดใจ

ซากศพขนาดใหญ่เน้นย้ำสี่คำ

“ผู้ส่งสารแห่งบาป”

กู่ฉิงซานตกตะลึง

ซากศพขนาดใหญ่กล่าวต่อว่า “ผู้ส่งสารแห่งบาปไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกภายนอก แต่ความสามารถอันทรงพลังแผ่กระจายมาจากโลกภายใน เกิดจากการหลอมรวมกับจุดกำเนิดทรงพลังและวงเวทของโลกภายใน เจ้ายังมีวิธีนี้เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้น”

“ข้าควรทำยังไงหรือ” กู่ฉิงซานรอต่อไปไม่ได้แล้ว

ซากศพขนาดใหญ่ตอบว่า “การ์ดสีน้ำเงินคราม… กู่ฉิงซาน เจ้าต้องเพิ่มระดับบาปให้เป็นระดับสีน้ำเงินคราม จากนั้นเจ้าจึงสามารถรวมการ์ดดั้งเดิมบางส่วนเพื่อสร้างโลกที่เป็นของเจ้าขึ้นมาได้”

กู่ฉิงซานพลันนึกถึงคนคนหนึ่ง

เสี่ยวเตี๋ย

เสี่ยวเตี๋ยเคยไปพบแบร์รี่และเสี่ยวเมียวมาก่อน นางใช้คัมภีร์มากมายเพื่อสร้างภาพเหมือนให้ตัวเอง จากนั้นนางออกมาจกาภาพวาด

นี่คล้ายข้องเกี่ยวกับวิชาระดับสูง

“จ้าหมายความว่าหากข้าไปถึงระดับสีน้ำเงินคราม ข้าสามารถสร้างโลกเพื่อก้าวข้ามภัยพิบัติได้งั้นหรือ”

“ความจริง เนตรดาบของเจ้าได้สร้างโลกที่มีรากฐานขึ้นมาแล้ว”

“อีกอย่าง การ์ดบาปสามารถสร้างกฎของโลกขึ้นในโลกได้ มันจะไม่ฆ่าเจ้า… เจ้าจะเจอมหาภัยพิบัติตามปกติ”

ร่างขนาดใหญ่กล่าวอย่างช้า ๆ

โลกยิ่งเจิดจ้ามากขึ้น

ลำแสงสีน้ำเงินเริ่มปรากฏขึ้นในท้องนภา

กันสาดสีน้ำเงินนี้ค่อย ๆ รวมตัวจากทุกทิศทางจนไปสู่ยอดเสาทองสัมฤทธิ์

กู่ฉิงซานเงยหน้ามอง รู้สึกถึงการทำลายล้างจากกันสาดสีน้ำเงินอันละเอียดอ่อนนี้

ซากศพขนาดใหญ่กล่าวทันทีว่า “ตายล่ะ ข้าบอกเจ้ามากกว่านี้ไม่ได้แล้ว สรุปก็คือ หลังจากเจ้าเพิ่มระดับตัวเองแล้ว เจ้าต้องหาวัตถุที่เต็มไปด้วยกฎเกณฑ์ของโลกภายใน ผนึกพวกมันเข้าไปในการ์ด จากนั้นรวมมันเข้ากับโลกภายในขนาดเล็ก ทำแบบนั้นเจ้าจึงจะพัฒนาได้อีกครั้ง!”

เปรี้ยง!

บนท้องนภา เสียงฟ้าร้องยังคงดังระงม

“สิ่งนี้ต้องถูกซ่อนในทะเลแห่งความรู้ กลับไปถึงแล้วค่อยดู เร็วเข้าล่ะ!” ซากศพขนาดใหญ่เร่ง

ชิ้นเกล็ดสีดำคลายออกจากเกราะอกของเขา มันลอกออก กลายเป็นภาพติดตาก่อนลอยมาที่มือของกู่ฉิงซาน

ทันทีที่กู่ฉิงซานคว้าเกราะเกล็ดสีดำเอาไว้ เขารู้สึกถึงแรงดันมหาศาลจากมันทันที

เขากำลังจะออกจากโลกใบนี้

เดี๋ยว ๆ ข้ายังไม่รู้สถานการณ์ของเจ้าเลย…”

“ไม่มีอะไรเปลี่ยน ถามตอนนี้ไปก็เปล่าประโยชน์” ซากศพขนาดใหญ่ถอนหายใจออกมาด้วยความเศร้าขณะขัดคำถามของกู่ฉิงซาน

หลังจากนั้น คล้ายกับมีเชือกหนาดึงกู่ฉิงซานกลับไปทางที่เข้ามา

กู่ฉิงซานนึกถึงคำสั่งของอีกฝ่ายก่อนรีบซ่อนเกราะเกล็ดดำในทะเลแห่งความรู้ทันที

เขาหันมองกลับไป

เขาเห็นแสงอสนีบาตเรืองรองพลันลุกวาบในโลกอนารยะ

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

อสนีบาต

ซากศพขนาดใหญ่เริ่มถูกอสนีบาตกระหน่ำใส่

ใครกันที่สร้างโลกนี้ขึ้นมา

ทำไมถึงต้องจองจำซากศพขนาดใหญ่ไว้ที่โลกใบนี้ แถมยังใช้พลังที่ใกล้เคียงกับการทำลายล้างมาลงโทษเขาอย่างต่อเนื่องอีก

ไม่มีใครรู้

กู่ฉิงซานเหาะเข้าสู่ความว่างเปล่าอันปั่นป่วนอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ถึงเวลากลับไปแล้ว

เขาส่ายหน้า ในใจเต็มไปด้วยความวิตก

…แต่ท้ายที่สุดก็ยังได้ประโยชน์กลับมา

โลกภายนอกค่อย ๆ ทิ้งสิ่งมีชีวิต แต่เขาได้รับกฎเกณฑ์ที่จะทำให้แข็งแกร่งขึ้น

โลกเพชร

วิญญาณตกลงมาจากท้องนภาก่อนเข้าสู่ร่างของกู่ฉิงซาน

“นายท่านกลับมาแล้ว!” ฉานนู่กล่าวงอย่างยินดี

กู่ฉิงซานลืมตาขึ้น

เขาขยับเล็กน้อย กางมือออกแล้วหยิบวัตถุจากทะเลแห่งความตระหนักรู้ออกมา

เกราะเกล็ดสีดำที่แตกร้าวปรากฏขึ้นตรงหน้าก่อนกลายเป็นอักขระลึกลับที่เต็มไปด้วยแสงเจิดจ้

บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม แถวหิ่งห้อยขนาดเล็กปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ค้นพบวิถีพิเศษ: ความลึกลับของทุกสิ่ง”

“ตอนนี้ท่านสามารถฝึกวิถีนี้จนเชี่ยวชาญได้หรือใช้ความลึกลับของตัวเองเพื่อกลืนกินมันได้ เพื่อเพิ่มระดับความลึกลับให้มากขึ้น อย่าให้มันแข็งแกร่งกว่าจนรับรู้ถึงแกนกลางของท่านได้”

กู่ฉิงซานมองอักขระลึกลับนี้ก่อนค่อย ๆ จมสู่ความคิด

จะฝึกความลึกลับของทุกสิ่งให้เชี่ยวชาญหรือจะปล่อยให้ทุกชีวิตก้าวหน้าต่อไป

นี่แหละปัญหา

…

อีกด้าน

โลกเซินหวู่

สำนักร้อยบุปผา

ฉินเสี่ยวหลัว ซิ่วซิ่ว หวั่นเอ๋อร์และฉิงโหรวล้วนยืนอยู่บนหลังคตาของวิหารร้อยบุปผาขณะมองทะเลสาบใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป

เสียงและเงาขนาดเล็กยืนอยู่บนน้ำทะเลสาบจนทำให้เกิดความปั่นป่วนกับสวรรค์และปฐพี

ฉินเสี่ยวหลัวกอดอกแล้วถอนหายใจ “เด็กผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ในสำนักของพวกเราทุกวันถึงกับหยิบยืมสถานที่ของพวกเราเพื่อก้าวข้ามภัยพิบัติ ข้าต้องคุยเรื่องนี้ตอนอาจารย์กลับมาแล้วล่ะ”

เขานั่งลงก่อนหยุดมองทะเลสาบ กลับกัน เขาหยิบขวดน้ำเต้าออกมาแล้วยกขึ้นดื่มช้า ๆ

ทว่า ใบหน้าของหวั่นเอ๋อร์กับฉิงโหรวเผยสีหน้าเคร่งขรึมออกมา

พวกเขาจ้องผิวทะเลสาบ ไม่ยอมเลิกราโดยง่าย

ซิ่วซิ่วมองฉินเสี่ยวหลัว จากนั้นมองสองสาวก่อนที่อดถามไม่ได้ว่า “พี่หวั่นเอ๋อร์ พี่ฉิงโหรว เกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้าน่ะ”

ใบหน้าของหวั่นเอ๋อร์เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อก่อนตอบออกมาอย่างเกรี้ยวกราดว่า “พี่ชายของเจ้าไม่เคยอ่านตำราเก่าแก่ เขาจึงไม่รู้ว่าฉากตรงหน้าเกินกว่าที่พวกเราจะเข้าใจได้”

ซิ่วซิ่วตกตะลึง

ฉิงโหรวลูบศีรษะของซิ่วซิ่วแล้วถอนหายใจออกมา “ถ้าไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์อันดีของเด็กผู้หญิงคนนี้กับอาจารย์ ข้าคงรีบออกไปรายงานให้ยอดนักพรตคนอื่นทราบแล้ว”

“ทำไมล่ะ” ซิ่วซิ่วถาม

ฉิงโหรวตอบว่า “เพราะภัยพิบัติที่นางกำลังเผชิญยังไงล่ะ ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนั้นมาก่อน ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าตัวตนของนางคืออะไรด้วย”

ซิ่วซิ่วหันไปมองที่ทะเลสาบ

นางเห็นเด็กผู้หญิงสะบัดมือทั้งสองข้างก่อนตะโกนว่า “มาจัดการกับภัยพิบัติกันเถอะ มา!”

ตูม…

ทั่วทะเลสาบใหญ่เกิดการเปลี่ยนแปลงจนปฐพีสั่นสะเทือน

ภาพแล้วภาพเล่าปรากฏขึ้นตรงหน้าเด็กผู้หญิง ด้านหลังนางคือความมืดที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนนี้ บางสิ่งพลันปรากฏขึ้นข้างเด็กผู้หญิง

“นั่นมันอะไรน่ะ”

“แข็งแกร่งมาก เจ้าสิ่งนั้นน่ะ”

“ให้ความรู้สึก… เหมือนกับเป็นสมบัติของนางเลย… ดูสิ นางยืนอยู่บนสิ่งนั้นแล้ว”

สามสาวอดที่จะกระซิบกระซาบไม่ได้

ฉินเสี่ยวหลัวที่กำลังดื่มสุราพลันได้ยินบทสนทนาของพวกนางเข้า จากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นชำเลืองมองทะเลสาบ

“อะไรน่ะ”

เขาวางน้ำต้าลงก่อนถามด้วยความประหลาดใจว่า “ทำไมดอกบัวสีทองนี้ถึงได้เหมือนกับของอาจารย์”

…………………………………..........