บทที่2 ชีวิตของมนุษย์
20ปีผ่านไป
ณ โลกมนุษย์
20ปีผ่านมานี้มันก็คงยังเหมือนเดิมเลยแหะ ยังคงรักษาความดั่งเดิมของประเทศบ้านเรา แต่สิ่งที่แตกต่างไปคือ....ความรู้สึกและใต้จิตสำนึกของมนุษย์
ณ โรงเรียนฉงชิ่ง
ตึก ตึก ตึก เสียงเท้าที่ดังขึ้นมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่หน้าห้องปกครองผู้ชายคนนั้นที่เดินมาก็มองไปข้างในแล้วเรียกขื่อลูกของตนเบาๆ
"หลินฮุ่ย"
เด็กคนนั้นก็ค่อยหันมาแล้วเรียกพ่อของตน
"พ..พ่อ"
ในสายตาของผู้เป็นพ่อของหลินฮุ่ยนั้นเห็นบาดแผลและก็เห็นว่าบนตัวมีแต่รอยเขียวบงบอกว่าหลินฮุ่ยโดยรังแกหนักมากแค่ไหน ด้วยความเป็นพ่อที่เห็นลูกเป็นดังนั้นก็มองไปแม่ของอีกเด็กหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหลินฮุ่ย แล้วก็ตะโกนไปว่า
"นี้มันครั้งที่เท่าไหร่แล้ว!!!"
ผู้หญิงคนนั้นถึงกับสะดุดขึ้นมาแล้วผู้หญิงคนนั้นก็พูดออกมาว่า
"ฉ...ฉันข..ขอโทษแทนลูกฉันด้วย"
ผู้หญิงนั้นถึงกับเสียงสั่นออกมาแบบกล้าๆกลัวๆ
"ขอโทษหรอ? ขอโทษแล้วลูกผมจะหายเจ็บไหม!!!"
หลินฮุ่ยที่เห็นแบบนั้นก็ว่าจะไปห้ามพ่อของตนแต่ด้วยที่ความโมโหของพ่อหลินฮุ่ยมันมากกว่าที่เค้าเคยเห็นมาก่อนจึงไม่กล้าที่จะห้าม
"ล...แล้วจะให้นิฉันทำไง"
พ่อของหลินฮุ่ยก็ติบกลับว่า
"งั้นก็ให้ลูกเธอมาขอโทษสิ ผมถึงจะให้อภัย"
ผู้หญิงคนนั้นก็ถึงกับลังเลแล้วก็หันมาบอกลูกของตนว่า
"มึงก็ไปขอโทษเค้าสิอีโง่!!!"
พอผู้หญิงคนนั้นพูดจบก็ผลักลูกชายที่ทำร้ายหลินฮุ่ยออกไปอย่างแรง เด็กชายคนนั้นก็พูดออกมาเสียงสั่นว่า
" ข..ขอโทษครับ!"
หลินฮุ่ยเห็นดังนั้นเลยเดินไปบอกพ่อของตนว่า
" พอเถอะพ่อเรากลับกันเถอะ"
หลินฮุ่ยส่งสายตาอันอ้อนวอนแต่ด้วยความโกรธของพ่อหลินฮุ่ยมันเกินมากเกินไปแล้วก็สะบัดมือของหลินฮุ่ย
"มึงก็ด้วยหัดสู้เค้าบ้างดิว่ะ!!
เมื่อสิ้นคำพูดนั้น ภายในห้องนั้นก็ได้เงียบลงเหมือนน้ำที่นิ่งอยู่กับที่ไม่ไปไหน จากนั้นหลินฮุ่ยก็ได้พูดออกมาว่า
"แล้วพ่อเคยรู้บ้างไหมว่าผมต้องการอะไร"
พ่อของหลินฮุ่ยได้ยินแบบนั้นก็นิ่งเงียบ จากความโกรธเมื่อกี้ก็ได้จางหายไป คำพูดนั้นพ่อของหลินฮุ่ยย่อมรู้ว่าลูกชายของตนกำลังโกรธเค้าอยู่นั้นเอง
"หลินฮุ่ย คือ... พ่อขอโทษ"
"เก็บคำขอโทษไปไว้ใช้กับแม่เถอะ"
เมื่อสิ้นคำพูดนั้นหลินฮุ่ยก็รีบเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองหน้าผู้เป็นบิดาของตนเองเลย
ณ สุสาน
หลินฮุ่ยรีบเดินออกมาที่สุสานแล้วมานั่งอยู่หน้าโรงศพที่มีป้ายชื่อเขียนว่าหลินจือ ใช่ นั้นคือมารดาของเค้า เค้านั่งรูปมารดาก่อนที่จะลุกขึ้นแล้ววางดอกไม้สีขาว มีกลิ่นหอมเหมือนร่างกายของมารดาของเค้า
มันคือดอกไม้ที่มีชื่อว่าGypso ( ยิปโซ )
ดอกยิปโซ แม้จะไม่เป็นดอกไม้ที่โดดเด่นนัก หรือมักถูกนำมาใช้เป็นดอกประดับเช่นเดียวกับดอกคัตเตอร์ แต่ความหมายของดอกยิแโซคือ ความบริสุทธิ์ รักแรกพบ จึงนิยมถูกนำไปมอบให้แก่คนที่เรากำลังตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรก
นามปากกา Lonely Fox
ของขวัญจากผู้อ่านคือกำลังใจในการสร้างสรรค์ผลงาน ช่วยส่งกำลังใจให้ไรต์หน่อยนะ!
อ่านแล้วชอบไหม เพิ่มในคลังหนังสือเลยสิ!