Kabanata 8: Sumpa

Kabanata 8

Sumpa

Pinunasan ko ang pawis sa aking mukha. "Grabe, ang bigat mo."

Reklamo ko matapos itulak si Kael papunta sa harap ng bintana.

It was still early so I thought of having a conversation with him muna bago matulog. The breeze was cold, the moon was round and there were many stars scattered in the sky tonight. I chose a seat next to the window, that's a perfect place while overlooked the view outside.

"Malamang, saan ka nakakita ng Aparador na magaan?" pilosopo niyang sagot.

Hinarap ko siya at binuksan ang pinto. "Wala," sagot ko at kumuha ng pampalit kong damit.

"Pala e,"

"Alam mo, napakapilosopo mo. Hampasan kita diyan e,"

"Mahalin kita diyan e," bahagya akong natigilan at nagugulat akong lumingon sa kaniya.

Bigla siyang tumawa ng malakas.

"Char!" aniya at nag-peace sign pa.

Hinampas ko siya. "Gago," singhal ko at ibinagsak ang pinto.

"Aray, dahan dahan naman sa pagsara." I rolled my eyes to him.

"Dahan dahan mo mukha mo!" tinalikuran ko siya at nagtungo sa banyo. "Dyan ka muna shower lang ako saglit." Dagdag ko at tuluya ng pumasok sa banyo.

Pagpasok sa loob, I took a deep breath and immediately undressed to calm myself down because I suddenly could not breathe properly due to the extreme nervousness caused by what Kael said earlier.

Kahit hindi siya seryoso sa sinabi niya, hindi ko pa rin maiwasan ang kiligin.

Humagikhik ako. In-open ko ang shower at sinimulan nang maligo.

After taking a bath, kumuha ako ng upuan at unan. Dinala ko iyon sa may bintana kung nasaan si Kael. Puwesto ako sa kaniyang harapan. Kung tao lang sana siya, magmumukha kaming nagyayakapan habang ako'y nakakulong sa kaniyang mga bisig.

Dama ko rin sana ang kaniyang gitna....

I looked up at the sky and felt the breeze hitting my skin.

"Alam mo ba, sa tuwing namimiss ko si Papa, dumudungaw ako sa bintana at pinagmamasdan ang buwan at mga bituwin," bigla ko na naman namiss si Papa. "Iniisip ko na isa siya sa mga bituwing iyan." sabi ko at ngumiti.

Matagal na rin kaming iniwan ni Papa, pero hanggang ngayon hindi pa rin nawawala ang sakit at ang lungkot sa aking dibdib.

Katulad ni Mama, mahal na mahal ko rin siya. Kung sana ay nandito pa rin siya ngayon, sure akong proud na proud din siya sa akin. Pangarap niya rin kasi na maging Teacher ako.

"Sayang, hindi ko siya nakilala." Sagot niya.

Tumawa ako. "Oo nga e, siguro kapag nandito siya sure akong magkakasundo kayong dalawa. Parehas kasi kayong lokoloko."

"Talaga? Magugustuhan pa rin ako ni Papa kahit na hindi ako literal na tao?" nagbibiro niyang tanong.

"Hmm.. I'm not sure." Natatawa kong sagot. I leaned against him and hugged the pillow tightly. "Ikaw ah. akala mo siguro hindi ko napapansin ang pagtawag mo ng, Mama at Papa. feelingero ka rin e."

Tumawa rin siya. Biglang bumilis sa pagtibok ang aking puso, bagay hindi na kagulat gulat dahil automatic na tumitibok iyon kapag naririnig ko siyang tumatawa.

"Bakit? ayaw mo ba?" pilyo nanaman niyang tanong.

"Ewan ko sa iyo!" tinawanan niya lang ulit ako.

There was a moment of silence before he spoke again.

"Samara.." his voice was so soft, it give chills in my chest.

"Hmm?" I moaned.

I waited for his answer pero ilang minuto na ang nakalipas, hindi pa rin siya muling nagsalita. Ramdam ko na may sasabihin siya sa akin at may kutob akong kung ano ang bagay na iyon.

Matagal ko ring pinigilan ang aking sarili na tanungin siya sa bagay na iyon. Hinihintay ko lang talaga 'yung pagkakataon na siya mismo ang mag-open tungkol doon.

Pero matagal na rin kaming magkasama, kaylan siya magiging handa?

"Spill it." I said. Iniisip ko na iton na ang tamang panahon para mag-open siya. Magandang view, tahimik at malamig na gabi. Perpektong pagkakataon.

He took a deep breath before he finally spoke.

Habang nagkukwento siya, damang dama ko ang bigat ng bawat katagang binibitawan niya.

"I am Kai Michael Fontiveros, son of Florence and Francisco Fontiveros - the richest citizen in the town of Isabela then," He started. "Apart from being known as the best citizen, he is also friends with the governor of the town, Alfredo Albano. Papa was kind, helpful and caring. But despite his good qualities, he also has a hidden evil and only Mama and I knows about it." sandali siyang tumigil. Hindi pa siya tapos ngunit sa paraan ng kaniyang pananalita, ramdam kong masalimuot ang kaniyang nakaraan.

"Like other citizens, he was just poor then. He also experienced the pain of scrubbing to rise in life. Wanting to get rich, he approached Governor Afredo and asked for help. Since then, they have always been together until they became friends. As Papa had hoped, his farm prospered until he became rich and recognized. Governor Alfredo thought that Papa was loyal to him, unaware that Papa was planning something bad for him. Mama and I tried to stop him before, but he did not want to. Papa was addicted to greed. He planned to run for Governor in the next election, and because Governor Alfredo had the trust of the people. One night, he entered the Governor's room and... killed him." gumaralgal ang boses niya sa huli niyang sinabi. Ramdam ko ang bigat ng dibdib niya dahil maging ako ay naapektuhan sa kaniyang kwento.

"He thought he was safe, that no one saw him. He did not know that the Governor's wife Corazon saw what he did. In a fit of rage, she retaliated against Papa. It was also the night they rushed us home. Mama and I were in the room when we suddenly heard gunshots... I was so scared then even Mama did not know what to do. She hugged me tightly when the door suddenly opened. Mama and I shouted at the same time as Corazon entered there furiously, followed by the big man holding a gun. It was also rumored back then that there was something strange about her wife Corazon, that she was capable of manipulating and cursing people.... She is not an ordinary person... She's a witch. " Kinikilabutan akong lumingon sa kaniya.

"S-siya a-ang.." hindi matuloy ang sasabihin ko dahil sa panginginig ng labi ko.

Tumango siya at nangilid ang kaniyang luha. Sumikip ang dibdib ko, para akong hindi makahinga habang pinagmamasdan siya.

"Mama released me from her embrace and walked trembling towards Corazon. But Mama was not even halfway there, the witch immediately waved her hand and the man holding a gun immediately fired at Mama..." humihikbi niyang pagpapatuloy sa pagkukwento.

"I saw with my two eyes how Mama slowly fell down .. how she lost her breath.."

Inangat ko ang aking dalawang kamay at hinplos ang salamin sa tapat ng kaniyang mga mata. Nangangati ang mga palad kong punasan ang kaniyang mga luha.

"I rushed to Corazon and pushed her. She fell to the floor and got even angrier. Se stood up and raised her both hands. She said things I could not understand, I just stared at her until she laid her hands on me .. at the same time there was a bright light and my world revolved... I thought everything was just a dream.. When I woke up... I realized that I was locked up here.. she cursed me. " Ngayon ay humagulhol na siya.

Umalis ako sa upuan at itinabi iyon. Tumayo ako sa kanyang harapan at niyakap siya ng mahigpit.

"I'm sorry, Kael.. I'm sorry.." naluluha kong paghingi ng tawad.

Hindi siya sumagot, tanging paghikbi niya lamang ang aking naririnig. Sa kabila ng paninikip at kalungkutan sa aking dibdib, nakaramdam din ako ng saya. Masaya ako at nagkwento na rin siya sa akin. At umaasa ako na sana, nabawasan man lang ang lungkot at bigat ng kaniyang dibdib.

Matapos marinig ang kaniyang kwento, mas lalo din akong nahulog sa kaniya. Hindi ko inakala na ganoon pala kasalimuot ang kaniyang pinagdaanan at pinagdadaanan. Kung ako siguro ang nasa sitwasyon niya, matagal na akong gumawa ng paraan upang basagin ang aking sarili upang tuluyang ng mamatay.

He is so brave. My Kael is a brave man...

Marami pa akong gustong itanong sa kaniya pero hindi na muna ako nagtanong. Hintayin ko muna na bumalik sa dati ang mood niya. Alam kong hindi pa siya ayos ngayon, masyadong masakit para sa kaniya ang balikan ang kaniyang nakaraan.

Ilang oras din ang nakalipas bago ako bumitaw ng yakap sa kaniya. Inayos niya ang kaniyang sarili, pinahid niya ang mga luha sa kaniyang mata't pisngi bago ibinaling sa akin ang kaniyang paningin.

We smiled at each other and laughed at the same time.

"Tss.. hindi ko maimagine ang sarili kong magdrama." Umiling iling niyang sabi.

"We? Di nga!?" at muli kaming tumawa.

Nagkatitigan kami. Kaakit akit ang kumikinang niyang berdeng mga mata.

Habang nakatitig doon, unti unting naglaho ang bigat sa aking dibdib. Pansin ko rin na may nagiba sa mga ito.

Noon, they had a mixture of sadness on it.

But now, it has no trace of sadness. Instead it shines and screams with pleasure.

"Maraming salamat sa pakikinig, Samara. Ikaw ang dahilan kung bakit nawala na ang bigat ng damdamin ko ngayon. Sa tagal na panahon kong nakakulong dito, ngayon ko lang tinangggap ang lahat... ngayon lang ako sumaya ulit ng ganito." Nagdulot ng kiliti sa aking puso sa sobrang rahan ng kaniyang pananalita.

Nginitian ko siya. "You're welcome, Kael.." at muli ko siyang niyakap

_______________________________

The Old Cupboard