Kabanata 4: Pangarap

Kabanata 4

Pangarap

"Can you share with me why you were imprisoned there?" Tanong ko sa kaniya. Pareho kaming naka indian-seat at nakatingin sa isa't isa.

I've been wanting to ask him that thing for a long time but every time I talk to him, it disappears from my mind dahil masyado akong naeeng-ganyo sa mga kalokohan niya.

Pinakikitigan ko siya sa mata, ito ang pinaka-paborito ko sa kanya. Sobrang ganda ng mga berde niyang mata, na sa tuwing titigan ko ito ay para ko na ring nakikita ang buong tanawin ng Isabela. Napakapayapa at napasarap sa pakiramdaman ang hatid nito.

Slowly, I averted my eyes from him and rolled it around the mirror. Sa tuwing lumilitaw siya rito, nagbabago ang anyo nito. Madilim ang paligid nito ngunit may mga maliliit na bituwin na nagkalat sa buong paligid na siyang nagbibigay ng liwanag. At sa gitna nito ay si Kael. Maging ang Aparador, nagbabago rin ang anyo nito sa tuwing lumilitaw siya. Parang buhay at may liwanag pa sa gilid.

Hindi ko maiwasang malungkot sa isiping nagiisa lang siya rito, sa isang madilim at tahimik na paligid.

I turned my gaze back to him, he was smiling at me but there was still sadness in his eyes.

"Gustuhin ko mang ibahagi sa iyo ngayon...ngunit hindi pa ako handa," Malungkot niyang sagot. Tumango nalang ako, hindi ko siya kayang pilitin at nakikita ko naman kung gaano siya nahihirapang ibahagi iyon sa akin. "Don't worry, Samara. I will force myself to be prepared, and when that day comes, I will share everything with you... lahat lahat." Ngitian niya ako at mabilis ko naman siyang ginantihan.

"Maghihintay ako, Kael."

Kahit na sabik na akong malaman ang totoo, magtitiis ako at hihintayin ang araw kung kailan siya handa. Hindi ko siya kayang pilitin.. ayaw ko siyang pilitin. I can't bear to see him hurting. Nararamdaman kong mabigat at masakit ang kaniyang pinagdanan at mas masasaktan ako kapag nakita ko siyang nasasaktan.

Hindi ko alam kung bakit ganoon nalang ang epekto niya sa akin, siguro ay dahil napapalapit na ang loob ko sa kaniya at.. mahalaga na rin siya sa akin. I quickly appreciate things that are close to me so maybe that's how easy I was to appreciate him. Lalo na at nasasany na rin ako sa kaniya, parang hindi kompleto ang araw ko kung hindi ko siya nakakausap.

Dalawang linggo ko palang siyang nakilala ngunit parang kay tagal na panahon ko na siyang nakasama. Kahit na nasa salamin siya, I feel like he is a real person who gets along every day. Feeling ko nga boyfriend ko siya e. Well, Maybe it's not bad if I think he's my boyfriend. He's the only man I'm talking to anyway. 'Saka hindi naman niya alam.

"Lola, tikman niyo na po ito kung ayos na ang lasa." Nandito kami ngayon sa kusina ni Lola, ginagabayan niya ako sa pagluluto. Because I don't know how to cook very well especially when cooking meat. Si Mama lang lagi ang nagluluto sa bahay, puro prito at nilaga lang ang alam ko.

Kumuha siya ng kutsara at lumapit sa akin, nilagyan ko ng sarsa ang kutsara niya at tikman niya ito. Tiningnan ko ng mabuti ang mukha niya upang makita ang kaniyang reaksyon.

"Mukhang matatalo mo na ako ah.." Agad na sumilay ang napakatamis na ngiti sa aking labi ng marinig ang paghanga sa kaniyang tinig. "Masaya ako't may karamay na rin ako kusina." Dagdag niya.

Lumawak ang aking ngiti at nilapitan siya upang mayakap. "Salamat po Lola, kaya niyo ho ba ako tinuruan kasi pagod na kayong magluto?" Biro kong tanong.

"Hindi naman, pero..parang ganoon na nga." Binitawan ko siya at sabay kaming natawa.

Isa sa dahilan kung bakit ginusto ko ang tumira rito ay dahil kay Lola.

I love her dearly and I do not want to leave her alone here, I want to take care of her. She is old na rin. Gusto kong sulitin ang mga panahong nandito pa siya, I want to let her know and feel how much I love her until the time comes for her... to leave the world.

Pakiramdam ko, ako ang pinaka maswerteng apo sa buong mundo dahil sakaniya, dahil sa pagmamahal niya sakin na walang katumbas, anumang bagay.

"Ako ang nagluto nito. Sayang, hindi mo matitikman." Sabi ko kay Kael habang kumakain.

Nakaugalian ko na rin ang kumain dito sa kwarto ko, at nandahil 'yon sa kaniya. Mas ginaganahan kasi akong kumain, feeling ko nagdedate kami kahit na ako lang naman yung kumakain. Okay lang naman kay Lola kung hindi ko siya kasalo, iba din naman kasi ang oras ng kaniyang pagkain. Alam mo na, pag matanda na ang tao, ang daming pagbabago, lalo na ang style nila.

"Hindi kaba nakakaramdam ng gutom? Diba tao ka rin?" Halos hindi ko na iyon maitanong ng mabuti dahil punung-puno ng pagkain ang aking bibig.

"Hindi." Sagot niya habang pinapanuod niya kong kumakain.

"Hhmm.. ang sarap.." Pumikit pikit pa ko na parang sarap na sarap.

Tiningnan ko siya at wala man lang siyang reaksyon na nakatingin lang sa akin.

Bigla namang may sumaging kalokohan sa aking utak. Kumuha ako ng ulam at ng isusubo kona ito, sinadya kong pahidin ng sarsa ang gilid ng aking labi. "Hhmm.." I moaned and i slowly licking the edge of my lip while still closing my eyes.

"Ang sarap talaga.." I said seductively.

I increased my voice a little lighter to make my acting more realistic. After I licked my mouth, I slowly opened my eyes.

Kumunot ang kaniyang noo. "Syempre luto mo iyan kaya ka nasasarapan." He said in an unpleasant voice.

Nabilaukan ako, inabot ko iyong tubig at agat na uminom. "Hindi ka talaga marunong makiramdam no!?" Halos hindi ko na iyon masabi dahil sa patuloy na pagubo.

"Tss.. just eat and stop that nonsense of yours".

Sumibangot ako at ipinagpatuloy nalang ang pagkain. Ni hindi man lang marunong maakit ang salamin-kerong 'to!

"Sa tingin mo, magugustuhan kaya nila 'to?" Masaya kong tanong habang ipinapakita sa kaniya ang mga regalong binili ko para aking mga istudyante. Pagkatapos kumain, naisipan kong ipakita sa kaniya ang mga ito bago ko maibigay.

"I'm sure they'll like it. Who does not rejoice when given a gift?" Tiningnan ko siya at napangiti ako na makita ang tuwa sa kaniyang mukha habang tinitingnan ang mga regalong nagkalat sa sahig. I can also see that he want to touch it.

"Hindi na ako makapag-antay na ibigay ito sa kanila. Excited na excited na rin akong magturo."

"You really want to teach, don't you?" Bigla niyang tanong.

"Oo. Bata palang ako, pangarap ko na talagang maging Teacher. I just want to help children in need, especially in Education. I want to teach them good manners and I will watch them as they grow up to be a good people... until they will become a good leaders in society." Sabi ko habang nakangiti at nakatingin sa kawalan, iniimagine ang aking kwento.

"I'm so happy for you, Samara. Masaya ako at natupad mo ang iyong pangarap." Nagdulot ng kiliti sa aking puso ang mga salitang 'yon. I looked at him and my face warmed slightly when I saw him staring at me.

"Ikaw.. Anong pangarap mo?" Tanong ko upang i-distract ang aking sarili, hindi ko carry ang mga titig niya sa akin para niya akong hinihila at bumibilis ang tibok ng aking dibdib.

Unti-unting napawi ang kaniyang ngiti. "I dreamed to become a Seaman... " Malungkot niyang sagot at yumuko. "But that did not happen because I was trapped here. " He added. Seeing him so sad is like squeezing my heart, what if he was going to tell me about the reason he was trapped in this Old Wardrobe? I feel like I'm out of breath.

Gusto ko sana siyang lapitan at yakapin ngunit hindi pwede, kating kati ang mga kamay kong abutin ang kaniyang mukha upang maiangat at haplusin ito ngunit hindi ko magawa.

Ang kaninang kilig na aking nararamdaman ay napalitan ng lungkot.

I raised my right hand and pressed my palm in the mirror, I applied it to his head and caressed it. Ang sakit isipin na hanggang dito nalang ang kaya kong gawin upang maibsan ang lungkot na kaniyang nararamdaman, bukod sa pakikinig sa kaniya.

Kung pwede lang sana akong pumasok sa salamin... kung pwede ko lang siyang hilahin palabas... matagal ko ng ginawa...

We just stayed in that position until he slowly looked up at me. When he saw that I was sad, he smiled at me but hindi ko iyon nagawang suklian because there was still sadness in his eyes.

Hindi ko parin tinatanggal ang aking palad na nakadikit sa salamin, patuloy ko parin iyon inihahaplos at ngayon sa mukha niya na. Sinulyapan niya iyon at dahan dahan niyang ipinikit ang kaniyang mga mata, dinadama ang aking haplos.

Naginit ang gilid ng aking mata at bahagyang tumulo ang mga luha. I reallly feel sorry for him.

May pagasa pa kayang makalabas siya sa salamin?

When there is still a way, Kael.

I will help you... I will help you... as much as I can...

______________________________

The Old Cupboard