ตอนที่ 30 ไม่บอก

วานิว นักผจญภัย [แรงค์ D] สมาชิกหน่วยหาตัวพี่น้องตระกูลเนฮิวของโรจา

ปัจจุบัน เปลี่ยนภารกิจเป็นหยุดโรจาไม่ให้ทำร้ายน้องสาวแขกของท่านไจเกีย

พวกเราวิ่งเต็มฝีเท้าไม่มีหยุด โดยให้ทั้งนักสะกดรอย ซัมมอนเนอร์และนักเวทที่คุณบีบีส่งมาช่วย ค้นหาโรจากันอย่างสุดความสามารถ

นักสะกดรอยใช้สกิลมองหาร่องรอย แต่ถ้าร่องรอยถูกคนอื่นแทนที่ เช่น รอยเท้าถูกคนอื่นเดินทับ สกิลของเขาจะตรวจหาไม่พบเพราะยังระดับต่ำ

ซัมมอนเนอร์ สร้างนกขึ้นไปบนฟ้าแล้วใช้สกิลแชร์การรับรู้กับดวงตาของนกเพื่อมองหาจากบนฟ้า

นักเวทใช้เวทตรวจจับ แต่เพราะแรงค์ต่ำ จึงตรวจจับได้ไม่กว้างและข้อมูลที่ได้ก็ไม่ละเอียด แถมพลังเวทน้อยเลยนานๆ ใช้ได้สักครั้ง

คนที่พอจะหวังได้จึงมีแค่ซัมมอนของทีมเรา

เพราะไอสองกิลด์ที่ตามมาติดๆ ก็ดันไม่มีพวกสายค้นหาสักตัว

"ทำไมยังหาไม่เจออีก!"

ฉันตะคอกด้วยความหงุดหงิดใส่ซัมมอนเนอร์

"ก็มันไม่ใช่หมาจะได้ตามกลิ่นถูก! แล้วผมก็แชร์การมองเห็นกับมันตลอดนะ! นี่มองจนตาแทบบอดแล้วมั้ง!"

"แกจะเอาตาบอดหรือถูกท่านไจเกียฆ่าดีล่ะ!"

"อึก! รู้แล้วน่า!"

โธ่เว้ย เจ้าซัมมอนก็ดันระดับต่ำเลยอัญเชิญได้แค่นกตัวเล็ก บินก็ไม่เร็ว แถมบางทียังตาถั่ว

คุณโรจาก็ไปอยู่ไหนวะ ฉันยังไม่อยากหัวขาดเพราะคุณนะโว้ย

ขอร้องล่ะค่ะ ท่านเทพธิดา อย่าให้คุณโรจาทำร้ายน้องสาวแขกของท่านไจเกียทีนะคะ

"เจอแล้ว! เห็นแล้ว!"

"แล้วเห็นเด็กด้วยไหม! คุณโรจาทำร้ายหรือยัง!"

"เห็นสองคน! ดูปกติดีทั้งคู่!"

"มีเด็กคนอื่นอีกหรือเปล่า!"

"ไม่มีนะ!"

"แล้วคุณโรจามีคราบเลือดเปื้อนมั้ย!"

"อืม... คิดว่าไม่มีนะ!"

ฉันจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ฝีเท้าหนักที่วิ่งหาไม่หยุดเริ่มเบาลงและความตึงเครียดที่ผ่านมาค่อยๆ หายไป

อย่างน้อยก็ยังไม่ได้ทำอะไร รักษาหัวได้แล้วโว้ยยย

แต่ก็ยังวางใจไม่ได้

"นำไปเร็ว! ก่อนคุณโรจาจะเจอ!"

"เดี๋ยวสั่งให้มันบินต่ำ! ตามนกไปเลย!"

"ไป! ไป! ไป!"

หลังวิ่งไปได้สักพักซัมมอนที่สังเกตเห็นอะไรบางอย่างจึงรายงานออกมา

"เหมือนคุณโรจาจะเข้าไปในบ้าน"

"เร็วเลย! เร็วเลย! สั่งนกบินไปขวางเลยสิวะ!"

"เออ! เออ! เออ!"

ขอแค่จับตัวเฉยๆ เถอะ อย่าทำร้ายเธอเชียวนะคุณโรจา

"ฉิบหาย! ภาพตัด!"

"เกิดอะไรขึ้น!"

"นักธนูในทีมคุณโรจาอะดิ! มันยิงใส่นกข้า!"

"จะยิงทำซากอะไรวะ! ไอ้เวรเอ๊ย! เร็ว! ต้องรีบแล้ว! ไม่อยากตายกันก็รีบไปหยุดคุณโรจาไว้!"

ใช้เวลาสักพักเราจึงถึงบ้านที่คุณโรจาเดินเข้าไป

ในบ้านมีศพชายรุ่นลุงสองคน

"เกิดการต่อสู้ขึ้น! เราจะเน้นไปที่การหาและหยุดคุณโรจากับคุ้มครองเด็กผู้หญิงทุกคนที่เจอในนั้น!"

หลังทุกคนขานรับ ฉันก็รีบวิ่งนำเข้าไป

เพราะไม่ได้ยินเสียงการต่อสู้เลย ใจฉันจึงเริ่มหนักอึ้ง

คุณโรจามีนิสัยชอบชำแหละทุกครั้งหลังเกิดการต่อสู้

เจ้าตัวอาจไม่รู้แต่ทุกครั้งหลังต่อสู้ คุณโรจามักจะจับมีดมาถือเล่นพร้อมกับมองไปที่ซากศพ

พวกเราเจอทีมคุณโรจากำลังเลือกและขนสมบัติกันอยู่ พอถามว่าคุณโรจาอยู่ไหนก็ได้ความว่าอยู่ห้องด้านในสุดและพูดติดตลกกันว่า

"คงสนุกกับการชำแหละอยู่นั่นแหละครับ ฮ่าๆๆๆ"

"!!?"

ทุกคนในทีมฉันรีบวิ่งไม่คิดชีวิตไปที่ห้องด้านในสุด

และภาพตรงหน้าก็บอกพวกเราว่า พวกเรามาไม่ทัน

เขี้ยวข้างนึงของเด็กผู้หญิงคนนั้นถูกเลาะออกมาแล้วและแก้มอีกข้างก็กำลังถูกผ่าเปิด

"หยุดเดี๋ยวนี้นะคะคุณโรจา!"

"หยุดก่อนครับ!"

"ไม่ได้นะครับคุณโรจา!"

"หยุดก่อน! หยุดก่อน!"

"ไปรักษาเธอเร็ว!"

"ไปพาคุณโรจาออกมา!"

"หยุดเขาไว้! จับออกมาเลย!"

ทุกคนต่างพุ่งเข้าไปแยกคุณโรจาออกมา ส่วนฉันก็ถูกตะโกนสั่งให้รีบรักษา

"รู้อยู่แล้วโว้ย! ไม่ต้องมาสั่ง! ฮีล! รักษาสถานะผิดปกติ! ฟื้นฟูกำลังกาย! บัฟเพิ่มความแข็งแกร่ง! ฮีล! ฮีล! ฮีล! ฮีล!"

แค่ใช้เวทยังไม่พอฉันยังเอาขวดยารักษาทุกแขนงที่มี เทราดใส่ทั่วร่างเธอแบบไม่คิดเสียดาย

แล้วระดมใช้เวทเท่าที่มีและเท่าที่คิดได้ใส่เด็กสาวตรงหน้าอีกครั้ง จนพลังเวทหมดน็อกสลบกลางอากาศ

แต่เพราะมีคนช่วยพยุงและจับฉันกรอกยาฟื้นฟูพลังเวท จึงได้สติกลับมา

ฉันรีบใช้เวทซ้ำแบบไม่คิดจนสลบไปอีกหลายรอบ จนกระทั่งขวดยาเติมพลังเวทหมด ฉันถึงหยุด

เลือดหยุดไหลไปแล้วก็จริง แต่แผลเนี่ยสิค่อนข้างเละเลย เพราะไม่มีเครื่องมือชำแหละเหรอ

นี่มันหนักมือเกินไปแล้ว เล่นเอาเนื้อหายจนเห็นฟันทั้งปาก ฟันเขี้ยวกับฟันซี่รอบๆ ด้านซ้ายก็ถูกงัดออกไปแล้ว

ตอนนี้เธอสลบไปเพราะอาการบาดเจ็บรุนแรงกับเสียเลือด

ฉันดึงเด็กสาวเข้ามากอด

"ขอโทษนะ พี่ผิดเองที่มาช้าไป"

โธ่เว้ย! ได้แต่หวังว่าท่านไจเกียจะเล่นงานแค่คุณโรจา

ต้องเป็นอย่างงั้นแน่ เพราะเรามาช่วย ไม่ได้ทำร้ายเธอเลย

"รีบพาเธอกลับกิลด์! ส่วนคุณโรจาจับไปส่งท่านไจเกีย! ฉันจะอธิบายเรื่องทุกอย่างเอง!"

คุณโรจาเก็บอาวุธและยืนนิ่งไม่ขัดขืน

แต่ตอนนั้นเองที่มีเสียงประกาศดังก้องไปทั่วทั้งอาณาจักร

----- <นี่คือเสียงประกาศจากสำนักงานดูแลนักผจญภัยสาขาหลัก> -----

----- <ทางเราได้รับอนุญาติจากท่านราชาเรฟเว่น สไตรค์ ผู้ปกครองสูงสุดของอาณาจักรทาเทนทาย> -----

----- <จึงขอประกาศสภาวะฉุกเฉิน! ย้ำอีกครั้ง! ประกาศสภาวะฉุกเฉิน!> -----

ทุกคนอยู่ในอาการตื่นตระหนกและฟังเสียงประกาศหลังจากนั้นอย่างตั้งใจ

เนื้อหาที่ได้ฟังทำเอาสีหน้าทุกคนเครียดถึงขั้นสุด ยกเว้นแค่คุณโรจาที่ฉีกยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ

เมื่อเห็นภาพนั้น ลางสังหรณ์ของฉันกรีดร้องในใจว่า ให้รีบหนี

*****

โรจา หัวหน้าทีมนักชำแหละ สังกัดทีมรอง หน่วย 5 กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]

หลังจากได้ฟังลูกทีมที่วานิวพามาเรื่องท่านไจเกียเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจ จากเอาเขี้ยวเป็นหาตัวและคุ้มครองดูแลเด็กนี่กลับกิลด์

ผมก็รีบแสร้งยอมแพ้และปล่อยให้พวกมันจับ

ก่อนเจอบุย ผมดันพลาดที่ไม่คิดว่าสถานการณ์ที่คนในสลัมไล่จับเด็กมันแปลก

เพราะปกติสลัมมันก็เป็นซะแบบนี้ เจออาชญากรรมได้ทุกรูปแบบและแทบจะตลอดเวลา

ความเฉียบคมในการวิเคราะห์ทื่อไปจริงๆ แฮะ คงเพราะแอบซ่อนตัวมานาน กิลด์ของไจเกียทำให้ผมปลอดภัยเกินไปจนสัญชาตญาณเก่ามันจางลง

เอาเป็นตอนเดินทางกลับกิลด์ค่อยอาศัยจังหวะที่พวกมันเผลอหลบหนีไปแล้วกัน

เพราะยังไม่อยากเปิดเผยตัวตนตอนนี้น่ะสิ

ตอนที่กำลังตัดสินใจว่าจะหนีไปที่อาณาจักรไหนดี

ตอนนั้นเองที่สำนักงานประกาศไปทั่วอาณาจักรเรื่องดันเจี้ยนแตกในสลัม

ผมแทบจะฉีกยิ้มกว้างเลยทีเดียว เพราะได้ข้ออ้างไปอธิบายไจเกียได้แล้ว

งั้นก็ทำลายหลักฐานทิ้งให้หมด ฮ่าๆๆๆ

ผมสะบัดมือและผลักคนที่ทั้งสองคนที่จับแขนผมออก แล้วใช้สกิลลอบเร้นหายตัวไปต่อหน้าทุกคนในทันที

ผมไม่เคยบอกใครว่ามีอาชีพนักลอบสังหาร ก่อนเข้ากิลด์ต้องไปประเมินแรงค์ก็จริง แต่ผมจ่ายใต้โต๊ะให้พนักงาน

ตอนประเมินพนักงานจึงเอาข้อมูลของคนอื่นมาแสดงแทน กลายเป็น [แรงค์ C] ไร้อาชีพ

แล้วตามไปฆ่าปิดปากมันทิ้งโดยทำให้คนคิดว่าตายด้วยโรคประจำตัว

ในเมื่อไม่มีใครรู้ความสามารถที่แท้จริงของผม พวกมันก็จะรับมือไม่ถูกและลนลานกันแบบนี้

"หะ หายไปแล้ว!"

"เอ๊ะ! เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย!"

"ทำได้ไง! เขามีสกิลประเภทหายตัวเหรอ!"

"โรจาเนี่ยนะหายตัวได้!"

"เกิดอะไรขึ้น!"

"มีไส้ศึกเหรอ!"

"ใครเห็นโรจาบ้าง!"

"เขาไม่มีอาชีพนี่!"

"ใครใช้เวทพรางตาใส่เขาหรือเปล่า! แสดงตัวออกมา!"

"หาเขาเร็ว! ก่อนเขาหนีไป!"

"หรือว่า! อ่อก!"

ผมแทงมีดใส่ลำคอคนที่เริ่มรู้ตัวคนแรกสุดว่าผมมีอาชีพสายนี้

แทงเสร็จก็ปล่อยมือจากมีดเพื่อไม่ให้เลือดไหลมาอาบมือจนเปิดเผยตัวตน

แล้วหยิบดาบของอีกคนไล่ฆ่านักเวท นักธนูแล้วก็ซัมมอนทิ้งเป็นพวกแรกเพราะพวกมันมีสกิลค้นหากับตรวจจับ

โชคดีที่มันใช้ยารักษากับนังเด็กนั่นไปหมดแล้ว พอเล่นงานฮีลเลอร์ต่อพวกมันก็หมดโอกาสรอดชีวิต

ผมเข้าไปแทงคอวานิวจนทะลุแล้วรีบออกจากห้องทันที

ปล่อยให้พวกมันสับสนโกลาหล ระวังตัวคิดว่าผมยังอยู่ในนั้นต่อไป

ต้องไม่มีใครได้ออกไปจากที่นี่ พวกมันทุกตัวต้องตาย

ผมจะได้อ้างได้เต็มปากว่าพวกมันหนีคลื่นมอนสเตอร์กันไม่ทัน

ผมคว้าอาวุธบนพื้น ตรงดิ่งไปที่ปากทางเข้า ดึงประตูปิดลงมาแล้วเสียบอาวุธขัดมันเอาไว้

โรงฆ่าสัตว์เปิดบริการแล้ว!

จากนั้นก็เริ่มทำการสังหารหมู่ ไล่จากพวกที่อยู่ใกล้ประตูมากที่สุด แล้วเน้นไปที่นักเวทหรือคนที่ดูจะมีสกิลวงกว้าง

คนจากกิลด์อื่นก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น แต่ผมแอบปั่นหัวพูดว่า

"ฆ่าพวกมันให้หมด! สมบัติต้องเป็นของกิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] เท่านั้น!"

พอพวกที่อยู่ในห้องในสุดออกมาตามล่าผม มันจึงดูสมเหตุสมผลไป

ยิ่งผมลอบฆ่าพวกแนวหลังของมันทิ้ง ทั้งสองกิลด์จึงหันมาโจมตีคนของกิลด์ผมเพื่อตอบโต้กลับ

ส่วนคนที่จะพยายามอธิบายว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด ศัตรูมีแค่ผมคนเดียว ผมก็ลอบไปเชือดมันทิ้งทันที

ทางเดินกลายเป็นสนามรบขนาดย่อม ผมทั้งวิ่งทั้งกระโดดไต่กำแพงไปมาเสียงเงียบโดยที่พวกมันไม่รู้ตัวตน หยิบอาวุธบนพื้นขึ้นมาปา เชือดหรือแทงไปที่จุดตาย

ถ้าตัวไหนที่ยังไม่แน่ใจว่าจะตายในทีเดียว ผมก็จะเน้นไปที่การเฉือนข้อเท้าให้ล้มหรือเฉือนมือข้างที่ถืออาวุธ

และเพราะไม่มีใครรู้อาชีพกับสกิลของผม บวกกับการฆ่าพวกที่ดูฉลาดก่อนมันจะวิเคราะห์ผมออก พวกมันจึงรับมือกันไม่ถูก

กว่าพวกมันจะรู้ว่าศัตรูมีแค่คนเดียว ก็เสียหายหนักกันไปแล้ว

สกิลลอบเร้น ทำให้ตัวตนและเสียงของผมหายไป ถึงพวกมันจะเริ่มรู้ตัวและเตรียมสู้กลับ แต่ถ้ามองไม่เห็นเป้าหมายและยังไม่มีวิธีหาตัวผม พวกมันก็เป็นได้แค่เป้านิ่ง

สกิลลอบโจมตี ทำให้โจมตีได้รุนแรงขึ้นหากเป้าหมายไม่รู้ตัวว่าจะโดนโมตี พวกมันจึงตายในการโจมตีแค่ทีเดียว

ยิ่งมี สกิลโจมตีจุดตาย ทำให้รู้ว่าเป้าหมายมีจุดตายตรงไหนบ้างและทำให้สามารถโจมตีจุดตายที่เล็งไว้ได้อย่างแม่นยำ

ศพแล้วศพเล่าล้มลงราวกับใบไม้ร่วง

แม้แต่แทงค์เกราะหนาที่สวมชุดเกราะปิดทุกส่วนของร่างกายก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม

เพราะผมมีสกิลสุดพิเศษอีกสกิล สกิลไพ่ตายที่จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด

และผมก็ไม่บอกคุณหรอกนะ

ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ !!!