Chapter 1 - Order And Disguise

"Kunoichi, kanina pa ako naghihintay sayo. You were late for 20 minutes. Alam mo naman sigurong may meeting pa ako with our mafia allies. Importanteng-importante ang pagtitipon na iyon, it can't be postponed just because I'm late!" sermon ni Takumi sa kanyang kapatid na kalmang nakaupo lang sa isang sofa sa loob ng kanyang opisina. Pinapunta niya kasi ito dahil may paguusapan sila.

Tiningnan lang siya nito at agad na ibinalik ang tingin sa bulaklak na nasa isang vase sa itaas ng isang mesa sa harapan nito. Walang gana naman siyang nagsalita, "Idiot. It's seconds."

Napapikit na lamang si Takumi nang marinig niya ang sagot ng kapatid sabay muling pagupo sa swivel chair. Sinandal niya naman ang mga kamay niya sa gilid ng mesa saka kinuha ang isang folder. Inabot niya naman ito kay Kunoichi na agad-agad naman itong tinanggap.

"Bye," pagpapaalam ni Kunoichi sabay tayo. Akmang pipihitin na sana niya ang doorknob ng pintuan nang pinigilan siya ng kapatid.

"Wait! There's one more thing I need you to talk to with," pagpipigil niya dito saka siya pinabalik sa pagkakaupo. Walang gana pero kalmang sumunod naman siya.

Nang tuluyang makaupo si Kunoichi, may kinuha namang isang bag si Takumi sa ilalim ng mesa niya. Inabot niya rin agad ito sa babae at kagaya ng pagbigay sa folder ay agad din itong tinaggap. Tiningnan siya ni Kunoichi saka agad na umalis nang hindi nagpapaalam.

Patagong nainis naman si Takumi nang lumabas ang kapatid. May sasabihin pa ulit sana kasi siya ngunit hindi man lang ito hinintay ng kapatid. Bumuntong-hininga na lamang siya saka tumayo sabay abot sa isang briefcase na dadalhin niya sa isang pagpupulong na kanyang pupuntahan. Agad -agad din siyang lumabas sa opisina niya matapos niyang maayos ang kanyang damit at mga dala. Dumiretso siya sa parking lot ng building saka hinanap ang sariling kotse. Nang makita niya ito ay agad siyang sumakay saka binuhay ang makina at pinatakbo.

# KUNOICHI'S

Pagkalabas ko ay bumungad agad saakin ang mga taong nakaupo sa kani-kanilang mga pwesto at maiging nagsusulat sa isang papel. I think, they're listing their plans for their own missions. Ang mga tao kasing mga nandito ay parte ng organisasyon ni Kuya at tumatanggap din sila ng mga misyon. But for an assasin like me, minsan lang kami makatanggap ng mga misyong kagaya ng sakanila. Mukhang dalawa hanggang tatlong beses kami nakakatanggap ng mga asassination missions sa isang linggo at isang beses lang kami sa isang taon nagkakaroon ng mga misyong kagaya ng sakanila.

Hindi ko na pinansin ang mga guardyang nagbabantay sa pasukan at labasan ng bulding kung saan naroon ang office ni Kuya. Dumiretso na ako sa kotseng pinarka ko na malapit-lapit lang naman sa kinaroroonan ko. Binuksan ko ang pintuan nito at pumasok na.

Nang makarating ako sa sarili kong bahay, agad akong humilata sa aking kama dala-dala ang folder. Binuklat ko ito nang maayos ko na ang aking pwesto at nagsimulang basahin ang mga laman nito.

It contained a lot of bondpapers with a printed text of a family's information related to my mission. It took me three hours to finish it and fell asleep for 73 billion years. Of course, that's an exaggeration. I just closed my eyes for a bit and rested for half an hour. Anyways, how the hell can a person sleep for 73 billion years? Well, if we talk about death.... the question will have an answer.

I took a deep sigh as laid my eyes again at the folder. "I hope killing is necessary to complete this mission," I said, picking up the wrappers from the chocolates I just ate that fell.

To be honest, killing is a hobby for me. I liked doing it ever since I decided to finally join the organization. I know it's not healthy and a big sin that cannot be forgiven but it's my liking. I can't change it. This is me---- a killer, a big sinner, and an assasin who just want to murder people and avenge my parents.

As I continued reading what's inside the folder, I couldn't help but feel a little excited. The plans for the mission were in a list and it was confirmed killing is needed. Not trying to be arrogant, but the killers that I have to execute to protect a family is as easy as a pest to kill.

- 5:00 pm

Standing in front of a huge black gate where at the other side is a way with butlers and maids at its side that leads to a mansion's main door. The gate automatically opened and everybody that was present welcomed me with their bows and smiles. I responded with also a bow.

Habang ako'y lumalakad papunta sa pangunahing pintuan na malaki ngunit limang beses na mas maliit kaysa sa tarangkahan, agad kong natanaw ang pamilyang babantayan ko galing sa mga taong gustong pumatay sakanila.

"Good afternoon, hija," ngiting bati saakin ng isang babaeng sa tingin ko ay ang pangalan ay Abby. Abby Yang.

Siya ang nagmamay-ari ng kompanyang una sa ranggo ng pinaka-malaki at pinaka-mahusay sa larangan ng pangangalakal. Tanging ang kompanya lang nila ang may mga sangay sa lahat ng mga bansa sa buong mundo at ang nagi-isang may pinakamaraming ari-arian kagaya ng mga pribadong paaralan, hotel, at lupain.

"Magandang hapon po sainyo," wika ko at bahagyang yumuko upang magbigay galang, "Ma'am Abby, salamat po sa pagtanggap niyo saakin."

Tumango naman siya at sunod na pinakilala ang ibang myembro ng pamilyang Yang. Kilala ko naman talaga sila sa una palang pero kailangan ko munang makisakay upang matupad at matapos ko ang misyong ito nang walang taong magdududa.

I secretly took a sigh while thinking about what my future would be like during the mission. I have this shitty disguise that people will unmistakably judge which I don't like. Tomorrow, I'll be transferring to a private school owned by the Yang family. A school said to be only meant for freakin' riches. Oh, well, this disguise means a disaster.