webnovel

Tengku Nik , Mr . Dingin

๐Ÿ“Œ PART 02

Apabila Nik telah sampai di office nya , dia terus mengirim pesan kepada Reana sebelum dia memulakan kerjanya pada pagi itu .

> ๐˜ฎ๐˜ฆ .

"๐™„๐™ข ๐™จ๐™ค ๐™จ๐™ค๐™ง๐™ง๐™ฎ ๐™๐™š๐™–๐™ฃ๐™– , ๐™ž ๐™ฉ๐™–๐™  ๐™—๐™ค๐™ก๐™š๐™ ๐™ฃ๐™–๐™  ๐™–๐™ข๐™—๐™ž๐™ก ๐™ฎ๐™ค๐™ช ๐™ ๐™–๐™ฉ ๐™–๐™ž๐™ง๐™ฅ๐™ค๐™ง๐™ฉ ๐™ฅ๐™–๐™œ๐™ž ๐™ฃ๐™ž . ๐™„ ๐™—๐™ช๐™จ๐™ฎ , ๐™ž ๐™๐™–๐™ง๐™–๐™ฅ ๐™ฎ๐™ค๐™ช ๐™›๐™–๐™๐™–๐™ข" . Pesan Nik kepada Reana melalui aplikasi whatsapp nya .

Kini , Reana pun telah tiba di airport . Dia terus mengheret bagasi nya yang besar , dia terus mencari tempat duduk untuk menunggu kedatangan Nik . Setelah dia melabuhkan punggung nya , telefon Iphone 12 pro milik nya di keluarkan dari beg silang nya . Bila ada mesej baru yang dia terima , dia terus membuka aplikasi whatsapp nya . Tangannya laju membuka pinned mesej milik " ๐˜ฃ๐˜ช๐˜บ โค๏ธ " .

"๐–ถ๐—๐–บ๐— ! ๐–ฝ๐—‚๐–บ ๐—๐–บ๐—„ ๐–ฝ๐–บ๐—‰๐–บ๐— ๐—‡๐–บ๐—„ ๐–บ๐—†๐–ป๐—‚๐—… ๐–บ๐—„๐—Ž ๐—„๐–บ๐— ๐—Œ๐—‚๐—‡๐—‚ ! ๐—‚๐—Œ๐—๐— ๐–ญ๐—‚๐—„ ๐—‡๐—‚ ๐—„๐–บ๐—‡ ๐—†๐–บ๐—Œ๐–บ๐—…๐–บ๐— ๐–ป๐–พ๐—๐—Ž๐—… ๐—…๐–บ๐— . ๐–ฃ๐—‚๐–บ ๐—…๐–พ๐–ป๐—‚๐— ๐—‰๐–พ๐—‡๐—๐—‚๐—‡๐—€๐—„๐–บ๐—‡ ๐—„๐–พ๐—‹๐—ƒ๐–บ ๐–ฝ๐–บ๐—‹๐—‚๐—‰๐–บ๐–ฝ๐–บ ๐–บ๐—„๐—Ž ! ๐–ญ๐–บ๐—„ ๐—„๐–พ๐—‡๐–บ ๐–ฝ๐—‚๐–บ ๐—‡๐—‚ ๐–ฝ๐–พ๐—‡๐—€๐–บ๐—‡ ๐–บ๐—„๐—Ž . ๐–ช๐–บ๐—Ž ๐—๐—Ž๐—‡๐—€๐—€๐—Ž ๐–พ๐—๐—" . Sinis Reana dengan muka yang masam mencuka . "๐–จ๐—๐—๐— ... ๐—‰๐–บ๐—‡๐–บ๐—Œ ๐—‡๐—’๐–บ๐–บ ๐—๐–บ๐—๐—‚ ๐–บ๐—„๐—Ž ๐—‡๐—‚ . ๐–ฃ๐—‚๐–บ ๐—‡๐—‚ ๐—Œ๐–พ๐—‡๐—€๐–บ๐—ƒ๐–บ ๐—…๐–บ๐–บ ๐–ป๐—Ž๐–บ๐— ๐–บ๐—„๐—Ž ๐—†๐–บ๐–ผ๐–บ๐—† ๐—‡๐—‚๐—‚ . ๐–ฃ๐–บ๐—๐—…๐–บ๐–บ ๐–ป๐–พ๐—„๐—Ž , ๐—†๐–พ๐—‡๐—’๐–บ๐—„๐—‚๐—๐—„๐–บ๐—‡ ๐—๐–บ๐—๐—‚ ๐—‰๐—Ž๐—…๐–บ๐—„ ๐—๐—Ž" . Geram Reana sambil menghentakkan kaki nya .

Reana pun datang ke office Nik dengan perasaan yang marah . Setibanya dia di sana , dia terus meluru masuk ke dalam pejabat Nik . Nik pun terus terperanjat bila kelibat Reana muncul di hadapannya . "๐–ฒ๐–บ๐—†๐—‰๐–บ๐—‚ ๐—๐–บ๐—๐—‚ ๐—’๐—ˆ๐—Ž ๐—„๐–บ๐—‡ ๐—๐–บ๐—„ ๐–บ๐—†๐–ป๐—‚๐—… ๐—‚ ๐—๐–บ๐–ฝ๐—‚ . ๐–ช๐–พ๐—‹๐—ƒ๐–บ ๐—’๐—ˆ๐—Ž ๐—…๐–พ๐–ป๐—‚๐— ๐—‰๐–พ๐—‡๐—๐—‚๐—‡๐—€ ๐–พ๐— ๐–ฝ๐–บ๐—‹๐—‚๐—‰๐–บ๐–ฝ๐–บ ๐—‚" . Marah Reana dan terus berpeluk tubuh sambil menampakkan wajahnya yang merajuk .

"๐–ธ๐—ˆ๐—Ž ๐—‡๐—‚๐—‚ , ๐—„๐–บ๐—…๐–บ๐—Ž ๐—‚๐—’๐–บ ๐—‰๐—Ž๐—‡ ๐—‡๐–บ๐—„ ๐—†๐–บ๐—Œ๐—Ž๐—„ , ๐—„๐–พ๐—๐—Ž๐—„ ๐—…๐–บ๐–บ ๐–ฝ๐—Ž๐—…๐—Ž ๐—‰๐—‚๐—‡๐—๐—Ž . ๐–ฌ๐–บ๐—‚๐—‡ ๐—๐–พ๐—‹๐—ƒ๐–บ๐— ๐—†๐–บ๐–ผ๐–บ๐—† ๐—๐—Ž ๐—ƒ๐–พ , ๐—๐–บ๐—„ ๐—Œ๐—ˆ๐—‰๐–บ๐—‡ ๐—…๐–บ๐—‡๐—€๐—Œ๐—Ž๐—‡๐—€ . ๐–จ ๐—†๐–พ๐—†๐–บ๐—‡๐—€ ๐–ป๐–บ๐—‡๐—’๐–บ๐—„ ๐—„๐–พ๐—‹๐—ƒ๐–บ ๐—Œ๐–พ๐—„๐–บ๐—‹๐–บ๐—‡๐—€ ๐—‡๐—‚ , ๐—Œ๐—ˆ ๐—’๐—ˆ๐—Ž ๐—ƒ๐—€๐—‡ ๐—…๐–บ ๐—‡๐–บ๐—„ ๐—†๐–บ๐—‹๐–บ๐—" . Balas Nik sambil memandang Reana yang sedang duduk di sofa pejabat nya .

"๐–จ๐—Œ๐— , ๐—’๐—ˆ๐—Ž ๐—‡๐—‚ ๐—„๐–บ๐—‡ . ๐–จ ๐—…๐–บ๐—‰๐—ˆ๐—‹ ๐—๐–บ๐—Ž ๐–ฝ๐–พ๐—‡๐—€๐–บ๐—‡ ๐—‰๐–บ๐—‰๐–บ ๐—‡๐–บ๐—‡๐—๐—‚" . Ugut Reana dengan matanya di kecilkan ke arah Nik .

"๐–ข๐—ˆ๐—†๐–พ ๐—ˆ๐—‡ ๐—…๐–บ๐–บ ๐–ฑ๐–พ๐–บ๐—‡๐–บ , ๐—๐–บ๐—„ ๐—๐–บ๐–ป๐—‚๐—Œ-๐—๐–บ๐–ป๐—‚๐—Œ ๐–ฝ๐–พ๐—‡๐—€๐–บ๐—‡ ๐—‰๐–พ๐—‹๐–บ๐—‡๐—€๐–บ๐—‚ ๐–ป๐—Ž๐–ฝ๐–บ๐—„ ๐—’๐—ˆ๐—Ž ๐—๐—Ž . ๐–ฒ๐—‚๐—„๐–บ๐—‰ ๐—’๐—ˆ๐—Ž ๐—‡๐—‚ ๐–ป๐—ˆ๐—…๐–พ๐— ๐–ป๐—Ž๐–บ๐— ๐—‚ ๐—‹๐—‚๐—†๐–บ๐—Œ ๐—๐–บ๐—Ž , ๐—‚ ๐–ฟ๐–พ๐–ฝ๐—Ž๐—‰ ๐—…๐–บ๐–บ ๐—†๐–บ๐–ผ๐–บ๐—† ๐—‡๐—‚" . Rungut Nik sambil berjalan ke arah Reana . "๐–จ ๐—‡๐–บ๐—„ ๐—„๐–พ๐—…๐—Ž๐–บ๐—‹ , ๐—„๐–บ๐—…๐–บ๐—Ž ๐—’๐—ˆ๐—Ž ๐—‡๐–บ๐—„ ๐—๐—Ž๐—‡๐—€๐—€๐—Ž ๐—‚ ๐—„๐–บ๐— ๐—Œ๐—‚๐—‡๐—‚ ๐—Œ๐–บ๐—†๐—‰๐–บ๐—‚ ๐—†๐–บ๐—…๐–บ๐—† , ๐—๐–บ๐–บ ๐—’๐—ˆ๐—Ž ๐—๐—Ž๐—‡๐—€๐—€๐—Ž ๐—Œ๐–บ๐—†๐—‰๐–บ๐—‚ ๐—†๐–บ๐—…๐–บ๐—†" . Pamit Nik dan terus berlalu meninggalkan Reana yang termanggu di situ .

"๐–จ๐—Œ๐—๐— .. ๐–ฝ๐–บ๐—Œ๐–บ๐—‹ ๐—…๐–พ๐—…๐–บ๐—„๐—‚ ๐–ป๐–พ๐—„๐—Ž . ๐–ณ๐–บ๐—„๐—‰๐–พ , ๐—‚ ๐–บ๐—„๐–บ๐—‡ ๐–ป๐—Ž๐–บ๐— ๐—’๐—ˆ๐—Ž ๐—†๐–พ๐—…๐—Ž๐—๐—Ž๐— ๐–ฝ๐–พ๐—‡๐—€๐–บ๐—‡ ๐—‚ ๐–ป๐–บ๐—…๐—‚๐—„ ๐—…๐–พ๐—‰๐–บ๐—Œ ๐–บ๐—‰๐–บ ๐—’๐–บ๐—‡๐—€ ๐—’๐—ˆ๐—Ž ๐–ฝ๐–บ๐— ๐–ป๐—Ž๐–บ๐— ๐–ฝ๐–พ๐—‡๐—€๐–บ๐—‡ ๐—‚" . Bengis Reana dan terus meluru keluar dari pejabat Nik .

Angin sepoi-sepoi menyapa wajah Humaira pada petang itu . Dia mengambil angin di pinggir rumah nya sambil memandang ke arah jalan . Dia tersenyum-senyum sendiri sambil menikmati angin petang dan duduk di sebuah pondok kecil . Semenjak ibu nya meninggal 5 bulan lepas , tanggungjawabnya menjadi semakin besar untuk menjaga ayah nya yang juga kurang sihat . Setiap pukul 5:30 pagi habis dia mengerjakan sembahyang subuh , dia sudah menyediakan bahan-bahan masakan untuk sarapan . Dan pada pukul 7:00 pagi , dia pun sudah bersiap-siap untuk pergi ke kedai sebagai penjaga kaunter . Itulah rutin seharian yang di kerjakan oleh Humaira .

"๐– ๐—’๐–บ๐— , ๐–ฌ๐–บ๐—‚๐—‹๐–บ๐— ๐—‰๐–พ๐—€๐—‚ ๐–ฝ๐—Ž๐—…๐—Ž ๐—…๐–บ๐–บ ๐—’๐–บ , ๐–บ๐—’๐–บ๐— ๐—ƒ๐–บ๐—‡๐—€๐–บ๐—‡ ๐—…๐—Ž๐—‰๐–บ ๐—†๐–บ๐—„๐–บ๐—‡ ๐—Ž๐–ป๐–บ๐— ๐—๐–บ๐—Ž . ๐–ญ๐–บ๐—‡๐—๐—‚ ๐–ฌ๐–บ๐—‚๐—‹๐–บ๐— ๐–ป๐–บ๐—…๐—‚๐—„ , ๐–ฌ๐–บ๐—‚๐—‹๐–บ๐— ๐—†๐–บ๐—Œ๐–บ๐—„ ๐—†๐–บ๐—„๐–บ๐—‡ ๐—‰๐–พ๐—๐–บ๐—‡๐—€ ๐—‰๐—Ž๐—…๐–บ๐—„" . Ujar Humaira kepada ayah nya yang sedang membuka kelapa .

"๐–ง๐–บ๐–บ ๐—’๐–พ๐—…๐–บ๐–บ . ๐–ก๐–บ๐—‚๐—„-๐–ป๐–บ๐—‚๐—„ ๐—’๐–พ ๐–ฌ๐–บ๐—‚๐—‹๐–บ๐— , ๐—ƒ๐–บ๐—‡๐—€๐–บ๐—‡ ๐—„๐–พ๐—‹๐—ƒ๐–บ ๐—‰๐–พ๐—‡๐–บ๐— ๐—Œ๐–บ๐—‡๐—€๐–บ๐— . ๐–ฑ๐–พ๐—๐–บ๐—-๐—‹๐–พ๐—๐–บ๐— ๐—๐—Ž ๐–ป๐—ˆ๐—…๐–พ๐— ๐—…๐–บ๐–บ , ๐–ฌ๐–บ๐—‚๐—‹๐–บ๐— ๐—‰๐–พ๐—‹๐—€๐—‚ ๐—…๐–บ๐–บ ๐—‡๐–บ๐—‡๐—๐—‚ ๐—…๐–บ๐—†๐–ป๐–บ๐—" . Balas pakcik Musa abah kepada Humaira .

"๐–ฌ๐–บ๐—‚๐—‹๐–บ๐— ๐—‰๐–พ๐—‹๐—€๐—‚ ๐–ฝ๐—Ž๐—…๐—Ž ๐—’๐–พ ๐–บ๐–ป๐–บ๐— , ๐–บ๐—Œ๐—Œ๐–บ๐—…๐–บ๐—†๐—Ž๐–บ๐—…๐–บ๐—‚๐—„๐—Ž๐—†" . Pamit Humaira sambil menyalami tangan abah nyaa dan terus berlalu pergi dengan berjalan kaki . Maklum laa , kedai kat simpang depan tu bukan jauh sangat dari rumah Humaira .

Dalam beberapa minit Humaira berjalan , dia pun telah sampai ke kedai makcik Zaitun , pemilik kedai runcit tempat Humaira bekerja setiap hari . Kedai runcit makcik Zaitun ni akan di buka pada pukul 7:30 pagi hingga laa ke malam sampai pukul 8:00 . Akan tetapi Humaira ingin menjaga ayah nya , dia pun meminta izin kepada makcik Zaitun untuk bekerja hingga pukul 3:00 petang sahaja . Dan bila malam , makcik Zaitun la yang akan menukarnya untuk menjaga kaunter kedai runcitnya sendiri .