Chapter 1

Kasabay ng hampas ni Clyde at Seven sa drums ay siyang pagsabay ko sa mga ito. Currently, we are practicing our new song that will be released once we have our comeback. We're still on hiatus as of moment.

We are the PHICCS_XL band, the famous young generation band in the Philippines. Our band name represents our initials. Philip Kiel, Hans, Inigo, Clyde, Clevan, Seven, Xyrl and Lemuel. As you can see si Xyrl lang ang babae sa amin. But, don't underestimate her because she can do things that we can't.

I'm the lead guitar. Si Hans ay lead vocal, Inigo for rhythm guitar, Clevan for basist, Clyde and Seven for the drums. And our songwriter ay si Xyrl.

Even though that we're not that famous before but we pursue it. Wala naman talagang madali sa umpisa. Nabuo ang PHICCSXL band or APORT dahil sa isang school activity wayback when we're still highschool. We are supposed to be punished because we did something not good but, we didn't expect na ito pala ang naging tulay kung paano kami nabuo.

"Tol, saan tayo mamaya?" Tanong ni Hans. Nagkibit-balikat lang ako at uminom ng tubig. Kakatapos lang namin magpractice kaya tagaktak ang pawis ko.

"Hoy Seven, aalis ka na naman? Mang-girls hunt na naman? Tol, baka magka aids kana niyan ah!" Binato naman ni Seven si Clevan ng stick.

Mga g*go! Puro babae nasa utak.

Napailing na lang ako. Geez! Kaylan kaya sila titino?

"Akin na iyan sabi e!" Napatingin naman ako kila Xyrl at Lemuel. Ayan na naman, nagsisimula na namang mag bangayan. Hays, ang sweet nila magbest friend ah!

Lemuel snatched and move the phone away from her. "No. Common Xy, hindi ka pa ba pagod? Anong oras ka na natulog? Five in the morning? You should sleep and that's final! Huwag mo akong tingnan ng ganiyan kung ayaw mong-"

Xyrel look at him with wide eyes.

"Oo na! Oo na, bw*sit!" Then, she march away from him. All of us we're slightly puzzled, we look at each other grinning.

Somethings fishy huh!

Lemuel followed her, running. We just shrugged our shoulders. Well, whatever! Ganayan naman talaga sila. Maybe we're just thinking too much, kami lang siguro itong masyadong ma-issue sa kanila.

I face them and give them a bro punch. "Guys, una na pala ako. May byahe pa ako bukas papuntang provice e," I said and look at Hans apologitically. Hindi ko pala nasabi sa kaniya na may kailangan pa akong bilhin. They all hug me instead of giving a bro punch.

"Ingat ka doon bro! Huwag mong kalimutan na ikamusta kay Lloyd." Said by Clevan. I nod at him.

Naging close talaga sila matapos nila magkakilala huh? Ow well, Lloyd is a jolly positive person. He can easily get along.

"Isama mo na lang ako doon 'tol, boring dito." Said by Seven.

For sure, magiging crush ito ng mga kababaihan doon. Nah, I would rather bring Hans with me. Baka pagbalik dito ay may inanakan na pala itong si Seven.

Clyde give him a bored glare.

"For sure babae lang pupuntahan mo doon," then, he slid his bag in his shoulder.

"Woah! Bro, I'm not that pervert you know!"

Hindi ko na lang siya pinansin at tinanguan ulit iyong iba. Loko talaga, hindi daw e puro nga chicks iyong nasa contact list. Na-i-stress na iyong manager namin dahil sa pagiging chickboy niya.

I called Kuya Damian to pick me up. Kapag kasi mag-co-commute ako ay for sure pagkakaguluhan ako ng mga fans sa labas. Hindi naman sa ayaw ko, it's just that it's not easy na makatakas kapag ganoon. It'll take a very long time before I can excuse myself, nakakahiya naman kapag naging snob ako sa mga fans. Baka ipagkalat na lang kinabukasan sa social media na nagsusungit ang isang member ng isang sikat na band.

I let out a heavy sigh and smiled.

I just imagine on what kind of life I will experience again after so many years na dito ako nakatira sa city. Ilang years na nga ba? Twenty? Twenty-five? I don't know, I already lost count. Sana nga maging normal iyong buhay ko doon, dito kasi nasanay kaming lahat ng kilos namin ay kontrolado. Alam niyo na, social media and reporters can manipulate people.

Ah basta ewan, society is really toxic nowadays.

Mas maaga akong nagising kaysa sa usual akong nagigising. Maybe I'm just excited, sino ba naman hindi 'di ba? Today, I will take the bus to travel and all of my things was already organized. Masyado nga akong jumped-packed but, it's okay. Mahaba- haba rin kasi ang isang buwan.

Mas mabuti iyong hindi na ako maka-abala when it comes to necessities I need. Mas mabuti pa nga iyong ako ang nagpo-provide.

Different from the usual I wear, I choose a casual white polo and a white t-shirt beneath. I also paired it with a khaki shorts and a white casual shoes. I didn't bother on wearing a hoodie or a sunglasses because I'll be early naman sa bus station, for sure walang gaanong tao doon na makakapansin sa akin. Hindi ako dudumugin doon.

But, I must aware that there are circumstances that I can see a fan there. Syempre, dapat maging handa ako incase.

I rode a jeep before the bus. You really think I will not ride a jeep 'no? Y'all definitely wrong, sumasakay din ako ng jeep.

After a half hour ay nakarating na ako sa bus station. Inabot ko iyong bayad with a tip at bumaba na. Kuya driver was shouting, iyong sukli ko raw. It was too early para bayaran ko siya ng ganoong kalaking halaga. I just told him na 'keep the change'.

The ate beside me a while ago just told kuya him that maybe I don't have cash with me. She's definitely true, hirap magpa-cash lalo na't busy si manager ngayon. Ayoko ring magapasuyo para magpa-cash, masyado ko na siyang naabala these past few days.

Later na nga lang na realize ni kuya na isa pala akong member ng banda. And maybe, he do realize on how troublesome para lumabas-labas lalo na at dudumugin ka agad ng mga fans.

"Ingat ka na lang sa byahe hijo!" Tango na lang isinagot ko at nginitian sila. I also mouthed them 'thank you'.

"Kulang pa ng isa!" sigaw ni kuyang kondoktor. I was walking while finding the bus. Tinakbo ko naman ang distansya at umupo sa katabi ng babaeng natutulog.

I didn't mind her and put my earphones. Then, I lean my head on the backrest and take a nap since it'll be a long ride.

Nagising ulit ako at eksaktong nag-play ang kanta ni Ed Sheeran na Photograph. While listening to the music, my mind keeps on having those flashbacks. I close my eyes again and this time, those memories gets clearer.

We keep this love in a photograph

We made these memory for ourselves

"I can't anymore. Starting from now on, I will forget you and I will make another new memories with someone who's deserving for my love." I mumbled under my breath. An oath and promise to myself.

Murmuring while my eyes close. Looking back with those experiences. I am happy that those bad memories I have brings a big lesson that I applied on myself. Mas naging matatag ako at natutunan na we don't need to rush love.

We don't need to find love because love will find you. And God will give you the right one.

Napabaling naman ako sa katabi ko at umiwas na lang ng tingin. I look outside the window and I can see that were halfway there.

Ang bilis ng byahe, I really thought that I will be stranded by a huge traffic but, good thing it didn't happened.

The sun hits the girl's face kaya dahan-dahan akong umusog and cover her face with my hand. Alam kong mangangalay ako but, I just don't want to disturb her sleep.

While looking at her, I feel something that I can't name. My heart beats faster than usual and I was unable to talk nor to react, but I must admit that I like it. She's like a witch who cast a spell on me. She's something.

I smiled.

And time's forever frozen, still. . .

__

So far so good, nakarating naman ako sa province ng ligtas. Si Lloyd parang tanga na umiiyak kasi raw miss na miss niya ako. We look gay and a lot of people laughing because of his reaction.

Sumakay naman kami ng tricycle, and as what I expected, panay iyong kwento niya. Hindi pa rin siya nagbabago, madaldal pa rin. Hindi nga namin namalayan na nakarating na nga kami e. Ang loko pa nga dahil pagkababa pa lang namin ay nagsisigaw na dumating na raw iyong bestfriend niyang sikat na guitarist.

Ayon, nakatangggap tuloy siya ng sapak mula sa akin. Pero syempre, mahina lang.

"Ay hala, Kiel hijo ikaw na ba iyan?" Aniya ng isang ginang na hindi ko na matandaan ang pangalan. Nginitian ko na lang siya bago sinagot.

"Opo, hello po!" Nagmano naman ako nakita kong nanlaki ang mga mata ng nakarinig.

Bakit parang gulat na gulat sila sa akin?

"Hindi ba ikaw iyong sikat na lead guitarist, Kuya?" Saad ng isang dalaga na nasa fifteen siguro ang gulang. Nahihiya man ay nginitian ko rin siya.

"Ah, oo ako iyon."

"Sabi na saiyo e! 'Di ba, hindi talaga ako nagkamali na si kuya Kiel nga!" Aniya sa babaeng kasama niya. Kaibigan niya siguro. Nanlaki naman ang mata nito.

Bumalik uli sa akin iyong tingin niya, "Kuya, pwede po magpa-picture mamayang hapon po?" She ask hopefully.

Yumukod ako kaunti upang magkapantay kami. I smiled at the two teens and pat thier head a little.

"Sure!"

"Yey! Salamat po kuya!" They said in unison as they hug me. Hindi talaga nila napigilan na mayakap ako ng mahigpit. Seing them happy for small things makes my heart happy too. I just hug them back before they bid thier goodbye on me.

Inutusan pa raw kasi sila ng nanay nila.

When I look back at Lloyd, he was blinking his eyes on me. "Hoy!"

"Ay pre! Oo, tara na!" napatawa na lang ako sa reaksiyon niya. Siguro, naninibago dahil hanggang dito ay mayroon ding nakakakilala sa akin.

"Hanep, iba talaga kapag may kaibigan tayong famous!" Sigaw niya.

"Siraulo."

Pagkarating namin sa bahay nila ay sinalubong agad ako ng kapatid niya. Tawang-tawa pa ako dahil nakatulog siya kakaantay sa akin, sabi ni Lloyd ay balak daw akong e-surprise. Ang ending, pagkagising niya ay sa kaniya namin pinaputok 'yong coffeti na surprise niya sana. Siya tuloy iyong nagulat sa amin.

Nagkaroon kami ng kaunting salo-salo. Ako pa mismo nagluto para sa kanila. They insist that they will do it but, I insist too. Um-oo na lang agad sila dahil gusto rin nila matikman iyong luto ko. Excited pa nga silang dalawa.

Kung nagtataka kayo kung nasaan ang mga magulang nila, sad to say na ang ama ni Lloyd ay sumakabilang buhay na tapos iyong nanay naman nila ay nasa abroad. Sila lang dalawa ang narito kaya laking pasasalamat nila na pumayag ako sa request nila.

May mga kaanak naman ako dito kung saan pwede ako mamalagi sa loob ng isang buwan pero nasa malayo-layo rin. Mga nasa kalahating oras din ang lalakarin ko bago ako makarating doon. Pero syempre, request ng dalawa. Ang damot ko naman kapag hindi ko pinagbigyan.

Siguro, bukas ko na lang bibisitahin sila Tita at Tito. I still have a month to enjoy my vacation.

"Pre, may jowa ka na?" nabilaukan naman ako sa tanong niya. Mabilis naman akong binigyan ni Lia ng tubig at piningot iyong tenga ng kapatid.

"Hinay-hinay naman kasi sa tanong mo Kuya! Malamang wala talagang jowa si Kuya Kiel. Ano ba iyan! Akala ko ba alam mo?"

"E, naninigurado lang! Makapingot ka sa akin, ang sakit! Malay natin baka may secret girlfriend iyang si utol," saka naman ito bumaling sa akin.

"Mayroon ba?" Tanong niya ulit.

"Wala, wala akong girlfriend." May sagot ko na lang.

Bigla namang sumagi sa isip ano ko iyong babaeng katabi ko kanina. Hindi ko kasi maintindihan, parang may kakaiba kasi sa mga mata niya. Hinugot ko naman mula sa bulsa ang bracelet na naihulog niya kanina. Hindi ko mapigilan na mapangiti.

"Kuya, kanino iyan?"

Nawala naman agad iyong ngiti ko sa tanong niya. Bakit ba kasi ako nakangiti? Anak ng!

"Uy, si Kuya!"

"Tol, kwento ka naman! Ehem!"

Tinukso naman ako ng dalawa hanggang sa pinag kwento na lang nila ako kung ano ang nangyari. And as what I expected, hindi talaga na tapos iyong kainan na hindi nila ako tinutukso.

Magkapatid nga sila.

Aside kasi sa ang daldal nila ay mahilig sila ng manukso.

Pero sa kaloob-looban ko ay mayroong kung anong nagsasabi na parang may ugnayan kaming dalawa. Pero, malabo naman siguro dahil sa laki ng probinsiyang ito hindi hamak na nasa ilang porsyento lang ang chance na magkita kami ulit.

Dumating iyong hapon at pumunta na ako sa gym, sabi kasi ni Lia na kaibigan daw niya iyong dalawang babae kanina na nanghingi ng picture sa akin. Nagbihis lang ako ng panibagong white t-shirt at nagpabango. Nagdala na lang ako ng pen just incase, hindi naman kasi malabong manghingi sila ng autograph.

Bandang alas tres ng hapon ay sabay-sabay kaming umalis ng bahay. Tudo buntot iyong dalawa sa akin habang iyong mga tao sa paligid ay nagsitinginan.

Nakarinig naman ako ng samo't-saring bulongan mula sa mga matatanda at maging sa mga binata't dalaga na rin.

Kahit naman na sa probinsya, ay hindi pa rin malabong hindi kilala nila ako kilala.

"Hello Kuya Kiel!" Sigaw ng mga dalagitang nagkumpulan. I show them my genuinely smile.

"Hi!"

Agad naman silang sumunod sa amin habang naghagikhikan pa rin. Mas dumami ng dumami habang papalapit na kami sa gym. Iyong ibang kalalakihan naman, ang sama nilang makatingin sa akin.

Sanay na ako sa tingin na iyan.

"Sino ba iyan? Para naman sinong gwapo, dayo lang naging famous na agad!"

Agad naman umasim iyong mukha ng dalawang kaibigan niya. Iyong isa, nakita kong agad nagwalk-out.

"G*gi 'to!"

"Hoy g*go ka pre! Sikat na guitarista iyan! Wala kabang tv? Bahala ka nga diyan, magpapa-autograph muna ako kay idol!"

Hindi lang basta babae at lalaki, maging ilang ginang ay nandoon na rin. Inaabangan iyong pagdating ko.

Sa totoo, nakakataba talaga siya ng puso. Hindi ko lubos akalain na hanggang dito ay mayroon rin kaming tagahanga at mga taong sumusuporta sa amin. Without those people who believe on us, we're nothing. I waved and smile at them wholeheartedly.

"Hello po sa inyo!" Sigaw ko pabalik sa mga taong kanina pa naghihintay sa pagdating ko. They shout with glee and happiness.

Iba talaga kapag totoo 'yong suportang natatanggap mo. Unlike in the city, it's hard to determine when the people is supporting you or it's just for clout.

Abusado talaga iyong iba para sumikat din sila.

Ngunit, bago pa man kami makapasok sa loob ng gym ay may isang pares ng mata ang nakatingin sa akin at labis 'yong gulat ko dahil kilala ko kung sino ito.

Si Jella.

Ang may-ari ng bracelet.