Chapter 5

Loey.

Hapon na ako nagising mula sa pagsesiyesta ko. Naisipan kong lumabas at pumunta sa may bandang dagat ng barko.

Palubog na naman ang araw.

Nakakalungkot na naman, At eto na naman, siya na naman ang naaalala ko.

Bakit ko ba tino torture ang sarili ko?

Sa lahat nalang ng ganap sa mundo lagi akong may alala tungkol sa kanya.

Yung nakasama mo ba naman siya ng limang taon tapos isang iglap bigla na lang nawala?

One year will never be enough for me to get used to being without her.

Not even a decade or a thousand years.

"Ang tao, parang sunset at sunrise," I suddenly remember what she said about sunrise and sunset.

"Sunrise is like when a person is born in this world. They are about to shine." Seeing her smiling while saying it is still fresh in my memory.

"While Sunset is like when a person's life has ended, their shine is slowly fading."

I closed my eyes and felt the moment.

Please stop this shit Zoey.

Stop tormenting me with your memories.

"Minsan talaga nakakalungkot tingnan yung sunset, parang tao na nasa huling araw na ng buhay niya."

I was startled and immediately opened my eyes sa pag-aakala kong sumagot na yung dagat at araw sa kaka emote ko.

Paglingon ko sa gawing kaliwa ko ay nakita ko si weird girl na nakatingin din sa sunset.

"Life is too short to be sad, we should always try to be Happy while we are still Alive," Sabi nito.

Familiar yung sinabi niya ah? Parang narinig ko na o nabasa somewhere.

Mayamaya pa ay itinuro niya yung nakasulat sa handrail na nasa pagitam lang naming dalawa.

Rose Marie Parque.

Siya pala yung nag vandal dito!

"Ang lakas ng loob mong mag vandal, tapos sinulat mo pa pangalan mo," Sabi ko sa kanya.

Bumungisngis lang siya. "At least I don't have regrets," sabi lang niya.

"Sinusundan mo ba ko?" Masungit kong tanong sa kanya.

"Wow, eto na naman si Mr. Feeling may-ari ng yate, di ba pwedeng namasyal lang ako dito? Di ko naman alam na nandito ka," Aniya sabay ikot ng mga mata.

"Nakita kita kaya lumapit ako. Baka kasi tumalon ka," she said smiling again.

'Di ba siya napapagod sa kakangiti?

Kasi ako, hindi ako natutuwa sa kanya.

"Fine, pwede ka namang mamasyal sa buong barko if you want, just stop talking to me. Were not close," I said coldly.

Para siyang bingi. Walang pakialam sa sinasabi ko. Sumandal siya sa gutter at tumingin sa dagat. Tapos nagsimula na ulit magkwento.

"Alam mo. May sarili kaming yate, ay hindi, sa Daddy ko. Pero hindi ako mayaman ha? Siya lang. Mas gusto ko padin mag cruise sa public cruise ship para may ma meet akong tao along the way. Sabi kasi nila, yung ibang nagccruise malungkot, minsan nakakatulong yung may nakakausap ka." Napalingon siya sa'kin at ako naman ay nakatingin ng masama sa kanya.

"Sino bang nagsabi sa'yong kailangan ko ng kausap? That is you point of you, not mine. Alam mo kung bakit ako ng cruise? Dahil gusto kong mapag-isa. Kung kausap lang, maraming kumakausap sa'kin sa Pinas, may pamilya ako, at may walo akong makukulit at maiingay na kaibigan na laging nakikipag-usap sa'kin. Kung kailangan ko ng kausap hindi sana ako nandito ngayon naiintindihan mo ba?"

Biglang nawala ang ngiti sa mukha niya at napayuko siya. I think she was embarrased with my words.

"Marami namang ibang tao rito, sila nalang kausapin mo, alam mo naman siguro ang personal space 'diba?"

Tumalikod ako.

I was about to walk out when she spoke again.

"I'm sorry. Nung araw kasi na nakita kita sa pool, akala ko magpapakamatay ka, I thought you needed some help, I was there and I felt responsible for your life." She paused and catched breath.

Pero nakakapagtaka yung paghinga niya, parang hindi normal at halatamg nahihirapan siya.

"If ever you drowned that day, maybe I would live my life being guilty for not saving you."

Naririnig kong suminghot siya.

Umiiyak ba siya?

Argh. Bakit hindi ako makahakbang? Nanatili lang akong nakatayo.

"Sana huwag mong sayangin ang buhay mo sa pagiging malungkot, kasi may mga kagaya ko na konti nalang ang panahon sa mundo. Maybe your life is nothing to you, but to me who suffers a terminal illness, and might die anytime soon, life is very precious."

Parang kinurot ang puso ko sa narinig ko.

Does she mean na may sakit siya?

Mas lalong hindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko. At naguilty ako sa lahat ng pinagsasabi ko sa kanya.

She passed over me and walked away.