Chapter 37

Loey

When you almost thought that everything will be alright,

Yet the worst still came,

You thought you'll be happy finally, but it was suddenly stolen.

Will you still believe that He is real?

"Stay strong bro," pag-aalo ni Ate Kat sa akin habang nasa harap kami ng altar sa loob ng chapel ng ospital. I am praying, yes I will still believe in His miracle. I know Rose will fight and she will be well.

She will not let Zoey's sacrifice go to waste.

I hope so.

Kasalukuyan nang isinasagawa ang heart transplant niya.

I can't imagine, I travelled almost 6 hours and I was thankful that the Doctors managed to revive her and Rose fought for her life.

Sana naman ay maging matagumpay ang operasyon niyang ito ngayon para maging maayos at normal na siya.

"I will tell you honestly Mr. Parque. This operation is too risky, there are chances that she might not wake up after the transplant. But I hope this could be a successful one. All you have to do for now is to pray."

Iyon ang sinabi n'ong Doktor sa Daddy ni Rose bago siya isalang sa operating room kanina.

"I have to go. Text mo ako if my update," paalam ni Ate Kat saka iniwan ako sa chapel.

I continued to pray at kalaunan ay pumunta ako sa labas ng operating room.

Ang tagal. Hindi parin tapos.

Mahigit limang oras na siyang nasa loob kaya kinakabahan na ako.

Mayamaya pa ay nabaling ang atensiyon ko nang biglang nag ring ang phone ko.

It was a call from Manager Oh.

"Loey, you have to fly in Canada now. Nakarating kay CEO na umuwi ka diyan sa Pinas. Kapag hindi ka raw humabol sa concert, he will sue you."

"Seriously? How can he be not considerate about my situation?" and yeah, why on earth will I expect from a ruthless man like him?

"Naibigay mo naman na 'yong puso, just leave it to them for now and act professional," paki-usap nito.

Labag man sa loob ko, I have to go there. Mahirap kalaban ang gahamang CEO na iyon, at isa pa. naka kontrata parin ako sa kumpanya niya kaya wala akong karapatang umangal.

Nag-aalala akong tumitig kay Yaya Shirley at Mr. Parque. At sa tingin ko ay naintindihan naman nila ang napag-usapan naming over the phone.

Tumango si Mr. Parque, "I'll call you if may balita na tungkol sa operasyon."

Tumango ako sa kaniya at nagpaalam na rin ako.

My Rosie. I trust you. At sana sa pagbalik ko ay gising ka na.

Sana sa pagbalik ko ay masigla ka na ulit,

At sana lumaban ka para sa ating dalawa.

Lumipad ako papuntang Morocco para samahan ang ibang mebers sa concert.

Ipinagpatuloy ko ang pagperform kahit naghihirap ang kalooban ko. Naging abala kami at halos hindi ako pinapayagang makahawak ng cellphone sa utos ni CEO, dahil baka mapektohan daw ang performance ko sa concert napakahirap at minsan ay natutulala na lang ako sa backstage.

"Stay strong," page encourage ni Kuya Jayem sa akin habang tinatapik ako sa braso.

Sasalang na ulit kami sa stage at talong oras na naman akong magpapanggap na masaya at ayos lang.

Hanggang sa natapos naming ang isang buwang tour, at wala parin akong balita galling sa Pinas. Kung anon a ang nangyari kay Rose, hindi ko na alam.

I decided to call her Dad and sked pero nahirapan akong kontakin ito.

Si Yaya Shirley ay sinubukan ko rin pero cannot be reached na rin ang phone nito.

Hndi ko maiwasang mag-alala. I don't have any clue kung na survive ba niya ang operasyon niya.

Kahit nasa plane na kami pauwi ng Pinas ay hindi parin ako mapakali. Gusto ko nang makarating agad at ang una kong plano ay puntahan si Mr. Parque sa kumpanya nito o pumunta sa condo ni Rose.

Nagsisisi ako! Kung sana hindi ako umalis siguro ay kasama ko siya ngayon.

Sobrang bigat na sa loob.

natutulog naman ang mga members at si Dio na katabi ko ay kapareho kong gising.

"Just pray. Everything will be okay," he comforted me.

At isa pang nakakapraning ay wala akong update sa nangyayari sa kanya ni 'ha' ni 'ho' ay wala.

Wala na akong magawa kundi umiyak nalang.

While sobbing silently, a little kid came to me.

"Why are you crying?" The kid asked.

I looked at the kid, it was a girl, her head was covered by a cloth, and she looks thin and pale.

"Are you afraid to lose the person you love too?" She asked.

Pinunasan ko ang luha ko at tiningnan ko siya.

She put her little palm on my face and gave me a bright smile despite her pale face.

"If you truly love the person, you have to let them go if its already time for them to go, even if it hurts you so bad."

Nagtama ang paningin naming dalawa ng bata.

Why would destiny allowed me to meet this little girl? Is she an Angel sent from above to give me a message that Rose might be gone?

Wala akong masabi.

It hurts me more.

The idea of Rose being totally gone forever. Huwag naman sana.

"Mika!" Sigaw ng isang babae na patakbong lumalapit sa bata.

"Kanina pa kita hinahanap." Yumakap ito sa kanya habang umiiyak.

Bumaling naman ang babae sa'kin.

"I'm sorry kung naistorbo kayo ng anak ko," Aniya saka bahagyang nagyuko ng ulo.

Iniyuko ko naman ang ulo ko bilang tugon.

"Pumunta ka na sa Daddy mo," baling niya sa bata at tumakbo naman ito.

"Is she sick?" Napatanong ako sa babae.

"She has a cancer," the woman answered, she bowed again and followed her daughter.

Nakakalungkot. Nakakadurog ng puso.

She is very young to be in that situation.

I realized, indeed. Life is too short; it doesn't matter if you're young or old. We are all getting there.

But being the ones who were left behind is the worst part.

Is it better to be the first one to be gone? May be. Because the pain of being left behind is unbearable.

It sucks. It's like a living dead.