ร่ำลา

บทที่ 330 อำลา

วันรุ่งขึ้น โรแลนด์ออกมาส่งโลตัสและฮันนี่ที่สวนดอกไม้หลังปราสาท

แม้เขาจะไม่อยากให้พวกเธอสองคนจากไปเร็วขนาดนี้ แต่พอรู้ว่าเรือบิวตี้ยังจอดรออยู่ที่ชายหาดน้ำตื้น เขาก็ไม่คิดถ่วงเวลาอีกต่อไป…อย่างน้อย การตัดสินใจแบบนี้ก็แสดงถึงความใจกว้างของเขา ขณะเดียวกัน ทิลลีก็จะได้ไม่ต้องลำบากใจด้วย หากมองในมุมกลับกัน แค่เธอยอมส่งแม่มดคนสำคัญมาอยู่เมืองชายแดนในขณะที่เกาะสลีปปิ้งยังมีงานก่อสร้างครั้งใหญ่ก็ถือว่าจริงใจมากแล้ว เขาไม่ควรเรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้อีก

และเพื่อหลีกเลี่ยงการเดินทางบนหิมะอันยากลำบาก อันนากับเวนดี้จะเป็นคนส่งพวกเธอขึ้นเรือเอง หากเดินทางด้วยดิสแตนต์เกซล่ะก็ ใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวก็ถึงชายหาดแล้ว

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงดูแลหม่อมฉันมาตลอดหลายเดือน” ทั้งสองคนย่อตัวให้โรแลนด์

“ข้าต่างหากที่ต้องขอบใจพวกเจ้า” เขาหัวเราะ “พวกเจ้าช่วยงานในเมืองชายแดนตั้งมากมาย ข้ามีของขวัญจะให้พวกเจ้าคนละสองชิ้นด้วย”

“ขะ ของขวัญหรือเพคะ” โลตัสอึ้งไปเล็กน้อย พวงแก้มกลายเป็นสีแดงระเรื่อ