Chapter 03: The Inventor

Qien Zxie Callahan

"Isa sa teammates natin ay may kakilalang isang inventor na kayang gumawa ng drones. Mas advance, mas matibay. Kumpara sa gawa ng agency natin." tugon naman niya. Namangha na lang ako sa sinabi niya. Kung magplano sila, parang matagal na silang magkakasama sa pag gawa ng mission. Nahihiya yung title ko sa mga kinikilos nila ah?

Bigla na lang naputol ang pag uusap namin ng biglang may tumunog na malapit kay May. Napatingin naman ako agad sa kaniya habang naka kunot ang aking noo.

Ngumiti naman siya sa akin nang mapansin yung kunot sa noo ko. Sabi na sa kaniya galing 'yon eh!

"Can we just continue it tomorrow? I have something important to do now. If you have some questions to ask, just message me." Nilapag niya ang isang card at doon nakasulat yung phone number niya. Wala naman akong ibang nagawa kun'di ang tumango at saka tanggapin yung papel na binigay niya.

Bumukas yung sliding door at saka siya nagmamadaling lumabas. Samantalang ako naiwan dito ng mag isa at ng walang kasama. Ano naman kaya yung gagawin ko ngayon?

I'm not a fan of whatever a normal girl is doing nowadays. Shopping? maybe some of the girls want to do it and spend their time just to buy what they want to, but not me. I'm just a simple and beautiful girl who is a fan of solving the mysteries and unfolding the truth.

Siguro I'll just walk through the city and smell some fresh air. Tamad 'kong nilagay yung basura na pinagkainan ko kanina ng shawarma sa basurahan saka lumabas na ng kwarto. Tinungo ko yung daan papunta kung saan ako galing kanina. May mga ibang agents akong nakasalubong but they just passed through me thinking that I am just like an artificial air.

Nang makarating na ako sa unahan ng Gate 1, pinindot ko ang isa sa mga button na nakalagay sa may gilid noon at saka lumabas dito yung hover board na ginamit ko kanina.

Tumalon ako sa ibabaw nito at saka inistart na ang engine sa pamamagitan ng pag stomp ng aking paa nang dalawang beses. Mabilis na umandar yung board ko palabas ng Gate 1. Dire diretso na ang paglabas ko gaya kanina dahil na identified na ng system yung pagpasok ko. Buti na lang at sinuggest ko yon kay Mr. Wayne, kun'di baka siguro matagalan pa ako sa paulit-ulit na pag scan ng mga papasok dito sa agency.

Nilagay ko sa pinaka mabilis na pagpapatakbo yung hoverboard na gamit ko. Dahil dito, sa loob ng sampung segundo ay nalagpasan ko agad ang 6 gates ng agency. Nang makalabas ako ay agad kong tinungo ang highway kung saan dumadaan ang ilan sa mga citizens ng city.

I closed my eyes and heave a deep sigh. It's been a while, since I last took a trip into the whole city. Hindi masyadong maingay at hindi rin masyadong tahimik dito sa Caesars Highway. 'Di kagaya noong mga panahon na hindi pa masyadon gamit ang technology sa lahat ng bagay, it was actually the answer for all of the catastrophic manner that was happened thousand years ago.

Noong nag aaral pa ako, nabasa ko sahistory na mahigit kumulang ilang daang bansa ang naghihirap noon. Daan daang mga bata rin ang namamatay dahil sa kakulangan ng pagkain at dahil na rin sa kahirapan.

I can tell na this generation of human well-being were very lucky. Look at those advance technologies that can help you to finish some household choirs and other heavy works.

Dito sa panahon ngayon, lahat ay pantay-pantay. Walang mahirap at wala ring mayaman, you can have the thngs that you want to. Nothing is impossible. Parang isang fairy tale, modern nga lang.

I continue driving the hover board hangang sa madaanan ko ang Linkin Park. Agad ko itong pinuntahan at bumaba sa hover board na sinasakyan ko. Kumparaa sa ibang ma infrastructures dito sa city na may mangilanngilan na mga puno lamang ang nakatayo, mas maraming puno naman ang nakatanim dito sa park. It was just like a mini forest.

Iniwan ko muna yung hover board ko sa may highway at saka pumasok sa loob ng park. The ambiance was good, I can smell some non-artificial air coming from the woods.

Habang naglalakad sa loob ng gubat ay mayroon akong nakakasalubong na mga pamilyang masayang nag pipicnic sa damuhan. They look so happy and contented about their life. Different from my life tha was full of tragedy.

I breathed deep before continue walkng inside this mini-forest. Sa loob ng ilang minutong paglalakad-lakad ko doon ay mayroon pa akong iba't-ibang nakita doon, ther were couples'=, friends, and other people who wants to spend their free time inside the forest.

But beside those human well-being that I've seen, someone really caught my attention, there he was, the strange man who wears a cloak. Kanina pa siya naglalakad-lakad dito sa loob ng gubat na parang may hina-hanap na bagay.

Hindi rin siya mapakali at kung saa-saan tumitingin. I am currently following that strange man without him knowing what I am doing. Nagpatuloy lang siya sa paglakad kaya ipinag patuloy ko na rin ang aking paglalakad.

After such minutes of walking, sa wakas ay huminto na rin ang misteryosong estranghero. "Alam 'kong kanina mo pa ako sinusundan,"

Napatalon naman ako sa sinabi nito. Lumingon naman siya agad sa akin matapos magsalita.

Noong una ay hindi ko makita ang kaniyang mukha dahil nga sa cloak na suot suot nito. "Anong kailangan mo?" a monotonous voice asked. It wasn't loud enough but it was enough for me to hear.

"Obviously, following you," I said in sarcasm.

"Are you stalking me?" Nagulat naman ako sa sinagot ng lalakeng 'to. He said it with his cold voice but it affects me reaaly that hard. Ang yabang ha!

Tinaas niya ang kaniyang cloak at saka ko na tuluyang nakita ang kaniyang buong mukha. He was in formal suit. He also has this enough-to-marry face. 'Di gaanong panget at hindi rin gaanong pogi. Sakto lang.

That was all I observed. But his hair really caught the attention of mine. Makintab ang buhok niya at naka ayos na parang isang buhok ng CEO nang isang sikat na kumpanya. Wait lang, gumagamit ba siya ng pumada? Teka, teka lang, kahawig niya yung isa sa mga makaka team mate ko ah?

"Nice day, Miss trouble maker,"

"Pomada-boy?" I asked him. I have a bad habit of forgetting someone's face.

Nakita 'kong kumunot ang kaniyang noo. "What did you just said a while ago? Pomada what?" Confusion plastered on his face. I heave a heavy sigh and then go after him.

"Whatever. Just forget about that." I said onto him. "So, what are you doing inside of this forest?" I added. I just want to know what he is doing inside this forest with ridiculous actions.

"Nandito ako ngayon para kunin yung drone na kailangan natin sa mission," wika nito at saka inayos yung cloak niya. Ano naman kayang dahilan kung bakit pa niya tinatakpan yung mukha niya? Is he a celebrity? A famous singer? Agh! I'll just ask him about it later.

"Ano pa't tinatakpan mo pa rin yung mukha mo? Is there anything or anyone who's stalking you?" I babbled. "Or you were the one who's stalking someone?" A meaningful smile came across my lips.

Tumaas naman ang kilay niya at kumunot uli ang kaniyang noo. "What the hell are you saying? I already explained why I am here, what's with your weird accusations?"

Napa-tawa na lamang ako ng mahina ngunit binatukan naman niya ako sa ginawa 'ko. It doesn't hurt that much, just a little bit.

Tumigil naman ako ng mapansin 'kong seryoso siyang naka-tingin sa akin. "Can you just zp your mouth? Kaya ko tinatakpan yung mukha ko beacause our agency might wonder what I am doing inside this. In additional, I also didn't bring any of those high-techy gadgets that our agency has given to us. Baka masundan pa nila ako, mahirap na."

Wala naman na akong nagawa kun'di ang tumahimik na lang at sundan kung saan siya pupunta. I wonder how did this trio work with each other, they are really acting as one of the professionals, unlike me. Compareto them, they were making all their mission seriously but when it comes to me, I'm being so careless upon solving it.

Habang sinusundan ko sya ay mataman 'kong tinitignan ang daan na aming tinatahak, medyo papalayo na kami sa urbanized city. Makikita na yung pagbabago ng kulay ng dahon na nakikita ko sa paligid, from yellow green to dark green.

Dahil sa pagiging pre-occupied ko ay ;di ko namalayang 'andito na pala kami. Dahil do'n, bumangga ang mukha ko sa kaniyang likuran.

"Clumsy," he commented. Magpo-protesta naman sana ako ngunit bigla akong natauhan dahil sa pagsulpot ng isang holographic image ng isang matandang naka salamin.

"Welcome to my home," bat niya at saka biglang nawala. Nang mawala siya ay tinignan 'ko yung harapan namin. It was nothing but a simple old wall where some vines have grown. A confusion came across my head, who was that person?

Napatingin naman ako sa kasama ko with my confused look. who is that ma--. "He's the Inventor," he cut my mind off.

Aangal pa sana ako ng isang tanong ngunit bigla na lang akong nakaramdam ng parang mahuhulog, And when I turned my gaze onto the ground, I realized that I was actually falling!

to be continued..

UNEDITED